Top 10 slechtste film remakes of reboots - Een schande voor het origineel

Soms is een remake een goede zaak. Een remake kan iets toevoegen aan het origineel, in de vorm van een nieuw perspectief, of dienen als een modernisering van een klassieker. Toch kan het ook wel eens goed fout gaan en had de remake beter niet gemaakt kunnen worden. Dit is de top 10 slechtste film remakes!

Conan is echt een typisch voorbeeld van een remake die niet nodig was. Ten eerste deed Arnold Schwarzenegger (die nu weer in de nieuwe Terminator te zien is) het prima in het origineel en hadden we geen Jason Momoa nodig om het anders te doen.

Ten tweede is de film niet half zo interessant als het origineel en had het beter een eigen, originele barbarenfilm kunnen zijn dan een remake met de naam 'Conan' in de titel. De film deed het dan ook niet goed bij de pers en het publiek.

Het origineel was met de onlangs overleden (en legendarische) Christopher Lee in de hoofdrol, en was een klassieke horrorfilm met een subtiele, donkere sfeer. Daarbij had het ook nog een hele belangrijke en heftige twist op het eind, die de ervoor zorgde dat de film een cult-status ontving.

De remake met Nicolas Cage deed het veel minder goed bij het publiek en de pers: de film van regisseur Neil LaBute zou op ongepaste momenten grappig willen zijn en het had helemaal niet die goede spanning die het origineel had. De film krijgt dan ook maar een 3,6 gemiddeld op IMDB.com.

Het origineel van regisseur Franklin J. Schaffner uit de jaren '60, met Charlton Heston, is echt een klassieker en voor veel mensen een bijzondere filmervaring die blijft inspireren. Het is dan ook jammer om te zien dat regisseur Tim Burton geen overtuigende remake wist neer te zetten, terwijl hij zeker in staat is om erg goede en sfeervolle films te regisseren.

Ook Mark Wahlberg wist als hoofdpersoon het publiek niet goed te overtuigen; het origineel was gewoon nog prima te kijken en een remake was daarom overbodig. Hoewel de remake Burtons kenmerkende groteske sfeer bevatte, bleek die toevoeging uiteindelijk te mager. Jammer!

Ook voor deze film geldt: kijk het origineel en niet de remake. Het verhaal, dat werd geschreven in 1908, is prachtig verfilmd in 1985 door regisseur James Ivory, met de knappe Helena Bonham Carter als Lucy in het prachtige Florence. Ook Daniel Day Lewis, Julian Sands, Judi Dench en Maggie Smith gaven het origineel precies de juiste charme mee.

Hoewel het natuurlijk leuk is om een moderne versie daarvan te zien, weet de remake helaas niet te overtuigen en dat is zonde. Het is ook niet een film die een remake nodig had: het was geen sciencefiction met verouderde graphics. De remake mist gewoon iets magisch, iets dat het origineel duidelijk wel had.

Dit moest eigenlijk de remake zijn van The Poseidon Adventure uit 1979, maar het werd eigenlijk een soort slechte Titanic vol schreeuwende mensen, een zinkend schip en een ruzie tussen families.

Ook grafisch is de film niet zo overtuigend als hij had moeten zijn, wat ervoor zorgt dat je toch echt beter óf Titanic kan gaan kijken, óf het origineel. Maar niet deze film.

Dit was gewoon overbodig: er is maar één Freddy Krueger en dat is Robert Englund. Gecombineerd met het feit dat de sfeer in de film niet op kan tegen het origineel uit 1984 zorgt dat ervoor dat je deze remake beter links kunt laten liggen.

Het origineel van Wes Craven was duidelijk wat speelser en had daardoor veel meer charme. Visueel is de nieuwe film wel redelijk geslaagd, maar de goede twists en spanning bleven uit.

Zelfs met Keanu Reeves weet de film niet te overtuigen. Je zou denken dat het origineel van Robert Wise uit begin jaren ’50 wel een moderne remake kon gebruiken, maar helaas is het niet heel goed gegaan.

Volgens de pers lag het aan de afwezigheid van een sterk consistent verhaal en goed uitgewerkte personages: niemand vond Jaden Smith (daar heb je hem weer) en Jennifer Connelly een overtuigend duo als moeder en zoon. De film zou het moeten hebben van zijn special effects, die ook niet al te speciaal waren.

Voor velen was dit echt een rampenfilm. Het begon allemaal met het origineel uit 1954 van regisseur Ishiro Honda, geïnspireerd door de atoombommen die op Japan werden gedropt en de experimenten die destijds werden gedaan met de waterstofbom.

Het is daarom jammer dat in de 1998-remake door Roland Emmerich, 44 jaar na het origineel, die hele thematiek verdwenen was en het verhaal simpelweg werd opgeschoven naar New York. Het was weliswaar een kaskraker, maar werd slecht ontvangen door zowel Zilla-fans als de pers.

Sinds de slecht ontvangen Godzilla uit 1998 is er vorig jaar weer een nieuwe Godzilla verschenen die iets beter is ontvangen. Deze keer met Bryan Cranston Aaron Taylor-Johnson in de hoofdrollen, geregisseerd door Gareth Edwards.

Ook deze remake uit 1999 van Robert Wises origineel uit 1963 is helaas niet geworden wat het moest zijn. De film had nog wel de Nederlandse Jan de Bont als regisseur en Liam Neeson en Catherine Zeta-Jones in de hoofdrollen.

De remake kreeg vooral kritiek omdat het alles deed wat een slechte horrorfilm deed: het teveel inzetten van clichés, slechte acteerprestaties en veel te veel (goedkope) special effects. Volgens sommige journalisten was het engste aan de film zelfs dat Jan de Bont geld had gekregen om deze remake te maken. Pijnlijk!

Dit kon natuurlijk gewoon niet en overtrad alle ongeschreven regels van de filmwereld: een remake van een Alfred Hitchcock-film. Dat is een beetje alsof je Beethovens Vijfde Symfonie opnieuw probeert te componeren en verbeteren. Met andere woorden: gewoon niet doen.

De regisseur Gus Van Sant (die niet de minste films maakt) deed iets heel geks: hij volgde shot voor shot Hitchcocks origineel uit 1960, inclusief camerabeweging en focusafstanden. Dit faalde enorm en leverde een kille, sfeerloze film op.

Het laat in ieder geval zien dat wanneer je een film precies na probeert te doen, het resultaat niet per se goed zal worden en zeker niet dezelfde charme of magie over weet te brengen als het origineel. Misschien moeten we het dan ook maar zien als een filmisch experiment…