Top 10 slechtste film remakes aller tijden

Niets is zo lekker als heerlijk onderuit op de bank ploffen met een lekkere film op tv of via je favoriete streamingdienst. Die avond kan alleen gruwelijk verpest worden als je in plaats van een klassieker van de bovenste plank de afgedankte remake krijgt uit de budgetbak. Dit zijn de tien slechtste film remakes aller tijden die je te het beste kunt vermijden.

De psychologische horror-thriller Flatliners is een geliefde film uit 1990 met Kiefer Sutherland in de hoofdrol. De acteur die je vandaag de dag misschien beter kent als Jack Bauer uit 24 speelde samen met Julia Roberts en Kevin Bacon in de film waarin een aantal studenten zo dicht mogelijk bij de dood proberen te komen om te ontdekken wat er zich na de dood afspeelt. Destijds werd de film met een Nederlands randje niet al te best ontvangen, maar de remake die tevens als vervolg diende werd nog veel slechter ontvangen.

Dit keer was het Eliot Page die de hoofdrol vertolkte met Nina Dobrev en Diego Luna. Helaas is de film dodelijk saai doordat de interessante basis verschrikkelijk slecht is uitgewerkt en je daardoor bijna in slaap valt. Het enige lichtpuntje van de film is dat deze korter is dan het origineel en daar is ook alles mee gezegd.

Laten we vooraf duidelijk maken dat de 1991-film Point Break geen meesterwerk is. De film gaat over undercover FBI-agent Johnny Utah (Keanu Reeves) die een groep bankrovers onder leiding van Patrick Swayze’s Bodhi 'Bodhisattva' infiltreert. De originele film heeft al tijden een status als cult-klassieker. De messen waren vanaf het eerste moment dat de remake uit 2015 ter sprake kwam flink geslepen.

Dit bleek meer dan terecht te zijn, want Ericson Core’s remake wist totaal geen indruk te maken. De middelmatige castingkeuzes hadden hier alles mee te maken. Er werd namelijk gekozen voor een stel onbekende namen die toffe stunts deden en dat sloeg simpelweg niet aan. Dat de film nauwelijks zijn budget (exclusief marketingkosten) terug wist te verdienen zegt dan ook eigenlijk alles wat je moet weten over deze matige actiefilm.

De 1959-adaptatie van Ben-Hur wordt al decennia lang gezien als een meesterwerk in de filmwereld. De film met Charlton Heston in de hoofdrol was eigenlijk al een remake van de 1925-film. De remake uit 1959 werd alleen gezien als een meesterlijke zet doordat een stille film vertaald werd naar een destijds moderne standaard, waarna de film records brak en 11 Oscars in de wacht sleepte.

Wat Paramount Pictures en Metro-Goldwyun-Mayer deed besluiten om de film in 2016 een nieuwe laag verf te geven, blijft dan ook een groot geheim. Waarschijnlijk wilde het productiehuis wat centjes in de kassalade, maar die poging mislukte. Niet alleen wist de film niet eens zijn budget terug te verdienen, maar de film werd ook nog eens met de grond gelijk gemaakt door critici.

Het idee achter Planet of the Apes is altijd al intrigerend geweest en de uitvoering van het verhaal in 1968 is simpelweg briljant dankzij een fantastische plot twist. Een reboot van Tim Burton was wel het laatste wat het sciencefiction verhaal nodig had, maar dat is wat filmliefhebbers in 2001 kregen. Deze versie zag alleen wel Mark Wahlberg als kapitein Leo Davidson, een keuze waar Wahlberg achteraf waarschijnlijk spijt van had. Hij had namelijk ook in Ocean’s Eleven kunnen spelen, maar koos toch voor de apenfilm.

Toegegeven, de apen zijn het beste aspect van de film. De make-up is fantastisch, maar helaas kan dat niet van de acteerprestaties gezegd worden of het verhaal zelf. Beide zijn vrij belabberd en dus kun je beter voor de trilogie kiezen van Rupert Wyatt (en later Matt Reeves) die tien jaar later kwam.

Er zijn films waar je simpelweg vanaf moet blijven. De klassieker Psycho van Alfred Hitchcock is precies één van die films die je nooit als remake moet terug moet brengen. Toch besloot Universal Pictures in 1998 een poging te wagen door een complete remake te maken met Vince Vaughn in de hoofdrol als Norman Bates.

Het resultaat is één van de meest onnodige remakes aller tijden en daarin ligt dan ook direct de grootste schande. De remake van Pshycho voegt niets nieuws toe voor de kijker behalve dat de film in kleur is. Zelfs dat is geen goede toevoeging gebleken, want de toevoeging van kleur neemt juist weg van de opbouwende spanning die het origineel zo meesterlijk in zwart/wit weet op te bouwen.

Voor Nederlanders zal de volgende film op het lijstje met slechtste remakes aller tijden extra pijn doen. Het betreft de remake van Robocop uit 2014. Het origineel kwam van de Amsterdamse Paul Verhoeven en wordt ondanks de grafische datering nog steeds enorm gewaardeerd. Hetzelfde geldt niet voor de 2014-versie van Robocop.

Aan de cast ligt het overigens niet, want met namen als Gary Oldman, Michael Keaton en Samuel L. Jackson kom je al best ver. Helaas werd ook bij deze film een grote fout gemaakt, namelijk dat de remake te veel het origineel wilde na-apen en daardoor zelf weinig nieuws in te brengen had. Het grootste verschil is alleen dat de remake het magische sausje van Verhoeven mist met als resultaat een harteloze namaak zonder enige identiteit.

Godzilla is één van de bekendste filmmonsters aller tijden. De film uit 1954 is een klassieker en de Kaijū is een icoon voor Japan. Ondanks het feit dat de film gedateerd oogt, blijft de boodschap achter de film enorm relevant. De 1954-film bevatte immers flink wat beeldspraak gerelateerd aan de Tweede Wereldoorlog en hoe de VS Japan op gruwelijke wijze versloeg.

Met deze beeldspraak in het achterhoofd is het des te vreemder dat de Verenigde Staten haar eigen versie van Godzilla wilde. Misschien dacht uitgever TriStar Pictures (onderdeel van Sony) dat het een slimme manier was om op de Jurassic Park-hype in te spelen. Wat het ook was, een succes was het in ieder geval niet. Het enige wat iedereen zich nog heugt, is de slechte CGI waardoor Godzilla werd vormgegeven met een enigszins blokkerig hoofd.

Frankrijk heeft prachtige dingen bedacht in het verleden. De baguet, de barret en op filmgebied kwam het met Intouchables. De film won een scala van prijzen, waardoor Hollywood een buitenkansje zag om de film naar de VS te halen. De film moest alleen wel opnieuw gemaakt worden met Hollywoodsterren in de hoofdrol.

Kevin Hart en Bryan Cranston werden geselecteerd om Driss en Philippe te spelen. Tenminste, dat zouden de namen moeten zijn, maar Hollywood doopte de namen van de personages om tot Dell en Philip. Helaas mist The Upside enige vorm van gevoel en kijkt de film weg als een slap aftreksel van het hartverwarmende origineel.

Sommige films lijken vanaf het eerste moment al een slecht idee. Voor The Mummy uit 2017 was dat precies het geval, want vanaf de eerste trailer zag iedereen aankomen dat deze film een misbaksel zou worden. De film werd overspoeld met bruine kleuren die de wereld levenloos lieten lijken, terwijl Tom Cruise zelf ook niet al te veel plezier leek te hebben op de set.

Als we eerlijk zijn is de 1999-film (die zelf een remake is van de 1932-versie) ook geen meesterwerk, maar daarvan konden we tenminste nog genieten van de charmante Brendan Fraser. Die film kreeg uiteindelijk ook een aantal vervolgen in tegenstelling tot de 2017-film. Die werd bedoeld als de springplank voor een compleet universum (zoals het MCU), maar door de drol die verscheen stierf het universum bij de eerste film.

Er is slechts één reden waarom The Wicker Man uit 2006 ook maar enigszins relevant is vandaag de dag. Het heeft alles te maken met de meme van Nicolas Cage die schreeuwt over bijen op z’n gezicht. De meme zelf is een ongeknipte scene uit de film die zo lachwekkend slecht is dat deze vandaag de dag nog veelvuldig wordt gebruikt om iemand op te vrolijken.

Het is tekenend voor de remake van de 1973-film van Britse oorsprong. Het origineel wist namelijk met uitmuntende creativiteit kijkers te verblijden met een goede portie horror. De remake uit 2006 wist ook mensen te verblijden, maar wel om compleet verkeerde redenen.