Resident Evil 4 Dagboek Deel 3 - Eindelijk een vriendelijk gezicht

Leon S. Kennedy is één van de meest geliefde Resident Evil-personages. In 2005 had hij de hoofdrol in Resident Evil 4, waar nu een remake van is uitgekomen. In ons Resident Evil 4 dagboek houden we onze avonturen in de game bij. In het derde deel komen we eindelijk een vriendelijk gezicht tegen, maar ook de grote vijand!

Na mijn escapades op de boerderij voerde de route mij naar een afgelegen en heel spooky nederzetting aan een meer. Een dichte mist begroette het land vanuit het water, waardoor ik de bibbers kreeg. Dat angstgevoel was juist, want ineens kwam er een vliegende bijl mijn kant op. Gelukkig was ik scherper dan ooit en wist deze te ontwijken.

Snel door met mijn missie. Zoals ik al had verwacht was de nederzetting overlopen door agressieve Spanjaarden, die naast bijlen ook een flinke voorraad dynamiet en berenvallen hadden. Na een paar dorpelingen te hebben opgeblazen met hun eigen springstof (yeah!) en mijn arme enkels meermaals bevrijd te hebben uit een val, arriveerde ik bij een huis aan het water. Het zou een perfecte vakantiebestemming zijn geweest, ware het niet voor alle bloeddorstige omwonenden.

Binnen het huis hoorde ik een enorm kabaal, waardoor ik mij op het ergste aan het voorbereiden was. Wat voor horror-tafereel stond mij nu weer te wachten? Een reus, gewapend met hamers die groter zijn dan mijn eigen lichaam? Gelukkig bleek het om een ‘normale’ dorpeling te gaan, die met al zijn kracht probeerde om de houten vloer open te breken met een bijl.

Na de houtbewerker uit zijn lijden te hebben verlost, zag ik waarom hij zo wild bezig was. Onder de vloer zat namelijk een geheime gang. Aan het einde van de donkere tunnel zag ik een hele grote zak. Eentje die notabene bewoog! Mijn hart maakte een sprongetje. Had ik eindelijk de dochter van de president gevonden?

Helaas was dit niet het geval. In de zak zat een jonge man, met een stuk tape over zijn mond. Aan de blik in zijn ogen zag ik te laat dat hij mij probeerde te waarschuwen. Ineens werd ik opgetild door een reusachtige man met lange baard, in een zwart gewaad. Wat een creep! Lachend injecteerde hij mij met een vreemd goedje. Wat had hij in hemelsnaam in mij gespoten?!

Wat er precies gebeurd is, weet ik niet. Wel weet ik dat ik wakker werd in een verlaten fabriek, met de jongeman uit de zak. Samen waren we vastgebonden aan een ketting. Hij stelde zich voor als Luis Serra, maar hij bleef vage antwoorden geven toen ik vragen stelde. Is het zo raar dat ik wilde weten waarom hij in het dorp aanwezig was? Hij is dan ook zeker niet iemand die ik voor de volle honderd procent vertrouw. Al moet ik toegeven dat het fijn was om eindelijk een vriendelijk gezicht te zien.

Bovendien gaf hij een zeer waardevolle hint. Luis zag namelijk dat een jonge vrouw is meegenomen naar een kerk. Eindelijk heb ik een duidelijke aanwijzing over de locatie van de presidents dochter!

Veel langer kon ik Luis niet uithoren, want tijdens ons onderonsje sloop langzaam één van de locals naar binnen met een bijl. Gelukkig konden we samen onze ketting om zijn nek krijgen en met een heerlijke krak zijn nek als een dorre tak breken. Luis dook meteen op de sleutel en vloog de deur uit, waardoor ik in mijn eentje op zoek moest gaan naar de uitgang. Er was alleen één probleem: al mijn spullen waren afgenomen. Ik moest dus fluisterstil te werk gaan, want zonder wapens was ik kansloos tegenover mijn ontvoerders.

Na rondgeslopen te hebben als een meesterspion, en met de hulp van een bot keukenmes dat ik vond, zag ik eindelijk waar mijn spullen waren neergelegd. Na een paar acrobatische manoeuvres en een flinke sprint, wist ik de opslagkamer te bereiken en mijn geliefde vuurwapens weer te bemachtigen. Bovendien wist ik nu precies waar ik heen moest gaan!

De route naar de kerk die ik zocht, was helaas niet zo makkelijk te bereiken als ik had gehoopt. Na een lang en moeizaam gevecht in een soort mijnwerkersdorp, waar vijanden uit vrijwel elk hoekje en gaatje kropen, ben ik in het bezit gekomen van een vreemd object. Dit had ik nodig om de doorgang te openen. Was dit de weg naar de kerk?

In plaats van een heilig gebouw stuitte ik op een grote woning van iemand met diepe zakken, misschien de lokale burgemeester? In ieder geval was het huis zwaarbewaakt door een loco met een ronkende kettingzaag. Ik was opnieuw erg dankbaar voor het vinden van de shotgun, want dat wapen is de enige reden dat mijn ingewanden nog heel in mijn lichaam zitten. Het heeft mij alleen wel flink wat buskruit gekost om mijn hachje te redden en mijn bloeddruk naar een normaal niveau te krijgen.

Ik wist het huis te betreden met wat slim denkwerk. De slaapkamer boven zat namelijk achter slot en grendel door middel van een mysterieuze puzzel. Gelukkig ben ik niet zomaar uitgekozen door de president en wist ik de deur te openen. In de slaapkamer stuitte ik op informatie in een dagboek waar ik niet blij van werd. In het dorp worden namelijk massaal mensen opgeofferd!

Voordat ik het dagboek goed en wel kon doornemen, werd ik opnieuw verrast door de enorme man met zijn baard. Met één soepele beweging werd ik aan mijn nek opgetild en mijn einde leek nabij. Deze keer werd ik alleen gered door een mysterieuze engel. Naja, engel, een vrouw in een rode jurk, die plotseling voor het raam verscheen en een paar kogels schoot in mijn aanvaller. De angstaanjagende man rende meteen de deur uit, op jacht naar de vrouw, waardoor ik mijn kans zag om te ontspannen. Ben ik nog op tijd om de dochter van de president te redden of is zij de volgende die opgeofferd wordt?!