Resident Evil 4 Dagboek Deel 1 - Doorgedraaide Spanjaarden

Leon S. Kennedy is één van de meest geliefde Resident Evil-karakters. In 2005 had hij de hoofdrol in Resident Evil 4, waar nu een remake van is uitgekomen. In ons Resident Evil 4 dagboek houden we onze avonturen in de game bij. In het eerste deel brengen we een bezoek aan het meest griezelige Spaanse dorp aller tijden.

Na de uitbraak van het T-virus op 30 september 1998, een dag die ik nooit zal vergeten, heb ik mij ‘vrijwillig’ opgegeven voor een geheim programma van de overheid. Na een harde training en veel ontberingen ben ik klaargestoomd voor mijn allereerste missie. Het is meteen een opdracht waar veel van afhangt, want ik ben persoonlijk uitgekozen om Baby Eagle - de dochter van de president - veilig thuis te brengen.

Volgens de laatste aanwijzingen is ze ergens verdwenen in een afgelegen deel van Spanje. De leidinggevende van de lokale politie heeft de hulp aangeboden van twee van zijn agenten, die mij naar het desbetreffende gebied hebben gebracht in het holst van de nacht. De rit eindigde aan de rand van het meest griezelige dorpje dat ik ooit heb gezien.

Eén van de agenten besloot wijselijk om op die plek zijn blaas te legen en verdween niet veel later uit het zicht. Collegiaal als ze in Spanje zijn, werd ik vervolgens op pad gestuurd om hem te gaan zoeken. Mijn zoektocht leidde mij al snel naar een blokhut voor jagers, die op het eerste gezicht verlaten leek.

In de kelder kwam ik een local tegen, die in het Spaans aan het brabbelen was, maar mij in eerste instantie leek te negeren. Zijn aandacht had ik plotseling te pakken toen ik de bebloede identiteitskaart van de agent die ik zocht tegenkwam. Alleen dankzij mijn reflexen wist ik te voorkomen dat een bijl mijn schedel penetreerde en met een goed geplaatste trap kon ik mijn aanvaller afweren. Het Spaanse gebrabbel was meteen voorbij.

In de kelder trof ik helaas aan wat ik al had verwacht. De agent naar wie ik op zoek was, lag daar met een doorgesneden keel. Om de boel nog een stuk erger te maken hoorde ik over de radio hoe zijn collega hardhandig uit een auto werd meegesleurd.

Ik besloot in blinke paniek om direct op zoek te gaan naar een uitgang, maar toen werd de kelderdeur ineens geopend door de agressieve Spanjaard met zijn bijl. Er waren meerdere kogels nodig om de bloeddorstige man permanent uit zijn lijden te verlossen. Op het moment dat de laatste adem uit zijn lichaam vertrok, merkte ik dat er ook vrienden van hem aanwezig waren in het huis. Vrienden die ik niet persoonlijk wilde ontmoeten.

Op zoek naar een onbewaakte uitgang, trof ik een aanwijzing aan, waar ik niet heel blij van werd. Er hing namelijk een foto van de dochter van de president, een duidelijk clue dat ze inderdaad in het dorp aanwezig is. Waarschijnlijk in handen van dezelfde gezellige locals die ik al had ontmoet. Veel tijd om erover na te denken had ik niet, want de deur werd direct ingetrapt door drie dorpelingen. Gelukkig zag ik een raam en kon ik naar buiten vluchten!

Door de nooduitgang uit het raam, kwam ik gelukkig wel direct op het juiste pad terecht. De route leidde mij namelijk naar een dorp, waar ik op zoek kon gaan naar de volgende aanwijzing. Daar kreeg ik een niet zo smakelijk tafereel te zien. Op een kruis in het centrum van het dorp hing namelijk de andere politieagent.

Ik dacht initieel dat hij bewusteloos of dood was, maar ik werd snel op andere gedachten gebracht toen één van de dorpelingen een brandende fakkel op de voet van het kruis wierp. De brandstapel ging in vlammen op en, met een schreeuw dat door merg en been ging, werd duidelijk dat de agent nog in leven was. Het akelige tafereel duurde slechts een paar seconden, want al snel werden zijn uniform en vlees omgetoverd tot as. Eén ding was duidelijk: ik moest me gedeisd houden!

Met een dorp vol doorgedraaide Spanjaarden, probeerde ik stilletjes om langs iedereen heen te sluipen, met de hoop dat ik ergens een hint naar de locatie van de dochter van de president kon vinden. Shit! Al snel werd ik gezien en kreeg ik een horde dorpelingen achter mij aan. Mijn paniek werd pas echt groot toen er een grote kerel met een kettingzaag verscheen. Zonder kogels en met verzuurde benen leek mijn laatste uur geslagen.

Toen luidden plotseling alleen de kerkklokken. Alle dorpelingen leken ineens alsof ze onder hypnose waren en liepen rechtstreeks naar het heilige gebouw toe. Ik werd achtergelaten met een verbaasde uitdrukking op mijn gezicht. Saved by the bell.