Oogappels 2012: Hitman: Absolution

Vandaag mogen we in de Oogappels van 2012 een oude bekende verwelkomen: Agent 47. Na aan aantal jaren afwezig te zijn geweest, stapt de kale moordenaar in 2012 eindelijk weer in de spreekwoordelijke ring. Als dat maar goed gaat!

Ontwikkelaar IO Interactive wist lange tijd enige mysterie rond de serie hoog te houden, telkens kleine teasers loslatend. Toen we eindelijk de eerste beelden te zien kregen schrokken we even. We zagen een brute en weinig subtiele Agent 47, die rustig door een huis wandelt en ondertussen met bruut geweld op hem afstromende mannen afmaakt. De eerste gelekte gameplaybeelden lieten gelukkig wel een element van stealth zien. Het was echter wel hele andere stealth dan we van de geweldige serie gewend zijn. Waar de kale huurmoordenaar in de vorige games nauwelijks als lenig en ‘supersneaky’ werd geportretteerd, kroop de biljartbal nu plotseling rond alsof hij een geheime spion is.

De vergelijking met de laatste Splinter Cell-game, Conviction, was al snel gemaakt. Want inderdaad, net als Sam Fisher klimt Agent 47 nu met het grootse gemak overal op en het nieuw toegepaste coversysteem laat hem soepel langs de muren glijden. Dat is prima natuurlijk, maar het voelt niet echt aan als een Hitman-game. Daarin stond het stelen van kleding en het creatief vermoorden van vijanden immers centraal. Hoewel de getoonde gameplay weliswaar stealth was, moesten we nog overtuigd worden van het Hitman-gehalte.

Gelukkig bracht IO Interactive niet veel later een zeventien minuten durende gameplay trailer uit (die je hieronder kunt bekijken). Deze trailer begint met de gameplay die we al eerder zagen, maar laat al gauw doorschemeren dat we toch echt met Agent 47 te maken hebben. Zo zien we hem iemand wurgen met een stekkersnoer en iemands schedel breken met een buste. Niet erg subtiel, maar wel gaaf. Waar de trailer echt de traditionele gameplay begint te tonen, is wanneer de huurmoordenaar het politiepak van een zojuist gedode agent aantrekt. Kijk, dat is Hitman zoals we het kennen.

In die kleding loopt hij rustig langs allerlei echte agenten en vermoordt hij er nog een paar met een bong. Ja, stiekem heeft Hitman ook humor. Een andere grappige toevoeging is het feit dat we 47 op een gegeven moment bij een doos donuts zien staan om niet op te vallen tussen de vele vijandige politiemannen. Dat brengt meteen een leuk gameplay-element met zich mee: je moet nu niet alleen zorgen dat je de juiste kleding aan hebt om niet op te vallen, maar je moet je ook conform de kleding gedragen. Dat maakt het spel eigenlijk een soort schaakspel, waarin tactiek de boventoon voert en brute kracht tweede keuze is.

Als je dat wilt, tenminste. De keuzevrijheid lijkt een van de sterkste punten van Hitman: Absolution te worden. Als je je schietend of sluipmoordend door een level wil werken, dan kan dat. Maar als je veel liever door de menigte wandelt zonder te moorden – en het dus ‘professioneel’ aanpakt – dan steunt het spel je daar ook volledig in. Dit blijkt bijvoorbeeld uit de toevoeging van instinct, te vergelijken met de detective modus uit Batman Arkham Asylum en Arkham City. Met instinct kun je zien waar vijanden zich bevinden in de ruimte en ze uitschakelen, maar je kunt het ook inzetten om onopvallend langs nietsvermoedende vijanden te slippen. De keuze is aan jou.

IO Interactive probeert dus nieuwe en wellicht meer schietgrage spelers een kans te geven, terwijl het tegelijkertijd de ouderwetse gameplay omarmt. Een moeilijke taak en in praktijk moet nog blijken hoe goed dit uitpakt. Wij geven de ontwikkelaar echter alle vertrouwen, aangezien het alles tot nu toe goed lijkt te doen. De game ziet er prima uit met scherpe graphics en geweldige lichteffecten, en de getoonde actie weet de brute en tactische speler aardig te verenigen. Wij kunnen dan ook niet wachten om weer aan het moorden te slaan!