Het Leven in The Elder Scrolls Online - Dag 4

De wereld van The Elder Scrolls Online is enorm, veel te groot zelfs om in één preview te proppen. De hoeveelheid avonturen die ik in de korte tijd dat ik het spel mocht spelen heb beleefd zijn goed voor een hele hoop verhalen. Verhalen die alle geheimen van de aankomende game zullen onthullen. Lees elke week over de avonturen van de Dark Elf Anneturtle en krijg een uitgebreid beeld van de langverwachte MMO. Let op: dit dagboek bevat spoilers!

In de vorige blog besloot ik mijn quests even links te laten liggen en op ontdekkingstocht te gaan. Tijdens mijn tocht pikte ik echter alweer een aantal nieuwe quests op. Een paar verwezen me naar Ebonheart waar ik naar op weg was, dus ik besloot dat ik die quest dan net zo goed wel even kon doen. Mijn leven in Tamriel verliep tot nu toe behoorlijk soepeltjes. De meeste missies voltooide ik met gemak en dankzij mijn nieuwe boog vielen vijanden met bosjes op de grond. Ik had al bijna de arrogantie te pakken dat ik gewoon ongelooflijk goed was in dit spel.

Tijdens mijn rit naar Ebonheart behaalde ik level vijf. Op datzelfde moment kreeg ik plots een bericht van de profeet. Hij was ergens in een veilige schuilplaats ondergedoken en zou daar op me wachten. De schuilplaats lag ergens tussen Davon's Watch en Ebonheart, dus ik besloot dat ik wel een kleine omweg voor hem kon maken.

In de schuilplaats wachtte de profeet me op voor een zeer mysterieuze geschiedenisles. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zoveel aan het opletten was en vooral stilstond bij het feit dat mijn kinderdroom wederom realiteit geworden was: Dumbledore praatte tegen me! Sorry, Bethesda, maar de stem van Michael Gambon zal voor mij altijd de associatie met Harry Potters Dumbledore hebben. Erg serieus kon ik die profeet dus niet nemen. Wel ving ik nog net even op dat Lyris Titanborn, die vrouw die ik in de mysterieuze gevangenis was tegengekomen, onderdeel was van het grote duistere mysterie dat Tamriel overspoelde, en dat het iets te maken had met een Necromancer die mij in die gevangenis had gegooid en iemand die geprobeerd had om Dragonborn te worden, terwijl hij dat eigenlijk niet hoorde te zijn. Oftewel, het was één grote wirwar aan informatie. Toen ik eenmaal weer buiten de schuilplaats stond, had ik er nog maar weinig van onthouden. Bovendien interesseerde het me voor nu vrij weinig. Niet zolang het krioelde van de Covenants waar eerst wat aan gedaan moest worden. De profeet gaf me het advies mee om een oogje in het zeil te houden voor criminelen die onrust probeerden te zaaien, want die hadden vast iets te maken met het duister dat over Tamriel heerste.

In Ebonheart was de boel behoorlijk verdeeld. De Dark Elfs, Argonians en Nords hadden allemaal ruzie met elkaar om verschillende redenen. Toevallig waren het nog allemaal misverstanden ook. Het was aan mij om de boel weer bij elkaar te brengen en om dat te doen moest ik voor elk ras een aantal problemen oplossen waarvan zij meenden dat een ander ras er de oorzaak van was. Al snel bleek dit echter bij zowel de Dark Elfs als de Argonians niet het geval. De oorzaak van het probleem was bij hun beide dezelfde Dark Elf. Toen ik de Nords ging overhalen om vrede te sluiten botste ik echter tegen het probleem op dat al een tijdje op de loer lag: ik was een veel te laag level voor deze missie.

Hoewel in de meeste MMO's bepaalde quests pas vanaf een bepaald level aangenomen kunnen worden, was dat hier niet het geval. Zolang je de verhaallijn blijft volgen, houdt niemand je tegen omdat je een te laag level bent. Maar als je niet genoeg sidequests aanneemt, dan wordt het spel op een gegeven moment gewoon te moeilijk. Omdat ik een behoorlijk sterke boog had, was ik hier nog niet tegenaan gelopen. Alleen de Nords, die ik in een dronken gevecht moest zien te verslaan, waren vrij onmogelijk om te verslaan met een pijl en boog, aangezien je ze nog geen drie meter van hun plaats kon brengen met de kite-techniek. Daarnaast botste je constant tegen alle spullen in hun kamp op, waardoor het ontwijken van hun aanvallen nogal lastig ging. Zonder een sterkere verdediging was ik dus hopeloos, en ik droeg nog altijd level twee armor. Bovendien kwam ik er nu ook achter dat de quest was bedoeld voor level tien, terwijl ik pas in level zeven zat. De gevolgen van mijn besluit om op eigen houtje op ontdekkingstocht te gaan sloegen me eindelijk in het gezicht.

En dus was ik al snel weer op pad, weg van Ebonheart en terug naar Davon's Watch. De game verplichtte me om het verhaal op de juiste volgorde te volgen. Zolang er nog Covenants in Davon's Watch rondliepen, was het niet de bedoeling dat ik alvast naar de volgende stad ging. Dat was nu wel duidelijk... lichtelijk teleurgesteld in dit verborgen gebrek aan vrijheid waande ik mij tot het lavalandschap van Stone Falls naast de stadsmuren van Davon's Watch, waar een lading quests voor me klaar lag die wel bij mijn level paste.

Terwijl ik het verhaaltje weer braaf volgde, vroeg ik me stilletjes af of ik binnenkort eens tegen een dungeon aan zou lopen, want die quests werden nu toch wel een beetje saai...