Top 10 Harry Potter and the Cursed Child elementen die de films moet bevatten

Het is al een tijdje geleden dat Harry Potter and the Cursed Child naar de theaters kwam. Nu wordt er nagedacht om nog twee avonturen te verfilmen. Daarom tonen wij de top 5 Harry Potter and the Cursed Child elementen die de film moet bevatten als ze besluiten om het als inspiratiebron voor de twee films te gebruiken.

Laten we beginnen met het feit dat het ondenkbaar is om Harry Potter and the Cursed Child te verfilmen zonder de oorspronkelijke acteurs terug te brengen. Denk dan niet alleen aan Daniel Radcliffe, Rupert Grint en Emma Watson, maar ook aan de acteurs die in de laatste scene van Harry Potter and the Deathly Hallows hun kinderen spelen. Ook spelen Cedric Diggory en zijn vader een belangrijke rol, dus het is belangrijk om Robert Pattinson weer te strikken. Mogelijk moet hij flink in de make-up om er weer jong uit te zien.

Het wordt lastig om al die acteurs weer terug te krijgen. Volgens de laatste geruchten zijn al enkele originele acteurs van de partij voor een nieuwe film, maar de vraag is of ze echt iedereen weten te strikken. Dit blijft een lastige opgave uiteraard. Zeker omdat Daniel Radcliffe bijvoorbeeld in verleden nog heeft aangegeven dat hij Harry Potter and the Cursed Child probeert te vermijden en er voor meer acteurs twijfel over is of ze terugkeren.

Een belangrijk onderdeel van Harry Potter and the Cursed Child is het tijdreizen. Het plot is hier namelijk grotendeels omheen gebouwd. In dit verhaal gaan we op avontuur met de kinderen van onder andere Harry Potter en Draco Malfidus. Albus Potter en Scorpius Malfoy reizen samen door de tijd om een heleboel gebeurtenissen te veranderen. Gek genoeg gaat dit tegen de geest van het derde boek in. Hier gaat men niet terug in de tijd om dingen te veranderen, maar juist om er zeker van te zijn dat iets gebeurd. Neem bijvoorbeeld Harry die zichzelf bij het meer heeft gered van de Dementors, terwijl hij dacht dat het zijn vader was.

Om het tijdreizen op het witte doek mogelijk te maken moet het productieteam veel moeite doen om het één en ander recht te zetten. Zo werkt het tijdreizen in The Cursed Child anders dan hoe het werkte in Harry Potter and the Prisoner of Azkaban. Ook is het vrij bijzonder dat Malfoy een tijdreisapparaat in zijn bezit heeft, iets wat moet worden uitgelegd. Tijdens het gevecht in het Department of Mysteries in Harry Potter worden namelijk alle tijdreisapparaten kapot gemaakt. De nieuwe films moeten dit gaan verklaren.

Omdat Harry Potter and the Cursed Child oorspronkelijk een tweedelig theaterstuk is, zou het gek zijn als deze theatergeschiedenis compleet aan de kant zou worden geschoven. Zo zou Warner Bros. er goed aan doen om juist een knipoog uit te delen naar de theaterversie. Dit kan door bijvoorbeeld één van de acteurs uit de theatervoorstelling een cameo aan te bieden in de verfilming. Op die manier zijn het theaterstuk en de film op een simpele wijze met elkaar verbonden. Dit is leuk voor mensen die het theaterstuk ooit al hebben gezien.

Natuurlijk hoeft dit niet één van de hoofdrolspelers te zijn, want die rollen worden als het eerste punt wordt opgevolgd al vertolkt door onder andere Daniel Radcliffe, Emma Watson en de kindacteurs uit Deathly Hallows. Sowieso wordt in de theatervoorstelling een compleet andere cast gebruikt dan in de films. Zo werd de rol van Hermelien vertolkt door een donkere actrice.

Het feit dat Hermelien door een donkere actrice werd gespeeld, opent daarentegen wel de deuren om ook in de films meer diversiteit aan te bieden. Dit is iets wat in de eerste films van Harry Potter nog wel eens mis ging. Neem bijvoorbeeld het personage Lavender Brown, die werd hercast naar een blanke vrouw op het moment dat haar rol groter werd in de films.

Dit betekent niet dat personages die eerst blank waren opeens donker moeten worden, maar het zou wel realistisch zijn om kinderen van verschillende achtergronden door de hallen van Hogwarts te zien lopen. Op die manier wordt Hogwarts echt een plek waar iedere tovenaar zich thuis kan voelen.

Eén van de klassieke Harry Potter-momenten is het moment dat je een sorteerhoed opgezet krijgt en vervolgens te horen krijgt bij welke afdeling je word geplaatst. Hoeveel mensen hebben wel niet gedroomd bij één van de vier huizen te worden ingedeeld. Via diverse online testjes proberen fans erachter te komen waar zij geplaatst zouden worden als ze een uitnodiging hadden ontvangen van Hogwarts. Ook in The Cursed Child wordt er gesorteerd tussen de leerlingen.

Dit moment mag dan natuurlijk niet ontbreken in de film. Sowieso is dit interessant omdat de hoofdrolspeler, de zoon van Harry Potter, niet bij Gryffindor wordt geplaatst. In plaats daarvan komt hij bij Slytherin terecht. Dit zorgt zeker voor de nodige wrijving die op het witte doek erg goed tot zijn recht zou kunnen komen. Zeker als je dit combineert met de laatste scene van Harry Potter and the Deathly Hallows, waarbij we zien dat Harry Potter zijn zoon vertelt dat hij zich geen zorgen hoeft te maken over de sorteerhoed.

Bij het theaterscript van The Cursed Child was twijfel of J.K. Rowling wel voldoende zeggenschap had over wat er gebeurde in het stuk. Wanneer het stuk naar een film wordt vertaald, dan moet de schrijver meer invloed krijgen. J.K. Rowling weet als bedenker het meeste van het universum af. Natuurlijk vergeet zij ook wel het één en ander en negeert ze haar eigen wetten af en toe, maar met J.K. Rowling aan het roer kan er wel worden gesleuteld aan de continuïteit tussen de oorspronkelijke films en deze nieuwe films.

Wel is het handig als J.K. Rowling niet alles alleen doet. Zo is zij duidelijk een auteur en geen scenarioschrijver. Dat is bijvoorbeeld te merken aan Fantastic Beast: The Crimes of Grindelwald. Die film heeft zoveel subplots dat je als kijker het soms niet meer allemaal kan volgen. Het lijkt wel alsof ze een boek scene voor scene letterlijk op het witte doek wilde toveren.

Waar Harry Potter de hoofdrol speelde in zijn achtdelige fimreeks en zevendelige boekenreeks, ligt de focus van Harry Potter and the Cursed Child meer op zijn zoon Albus Potter. Dit levert interessante momenten op die de film zeker moet benadrukken. Zo leeft Albus in de schaduw van zijn succesvolle vader die door de hele tovenaarswereld wordt aanbeden, omdat hij ooit het grootste kwaad dat de tovenaarswereld heeft gezien verslagen: Voldemort.

Dat zorgt voor wrijving. Op een gegeven moment hebben Albus en Harry dan ook ruzie. Dit is een element dat zeker terug moet komen in de verfilming. Het kan namelijk een hele heftige, maar emotionele scene opleveren die Albus een stuk interessanter maakt als personage. Al helemaal wanneer er een moment ontstaat dat Albus wenst dat Harry niet zijn vader was.

Doordat er in dit verhaal zoveel wordt geprutst met de tijd, ontstaan er alternatieve tijdlijnen. Hierdoor ontstaan interessante gebeurtenissen die leuk uit kunnen pakken in film. Het theaterstuk presenteert al voldoende gekke dingen om op voort te bouwen. Zo loopt al dat tijdreizen niet altijd beter af voor de personages. Zeker niet voor Cedric Diggory.

In het theaterstuk vraagt Cedric's vader of Harry terug wil reizen in de tijd, zodat zijn zoon uit de dood kan worden gered. Harry weigert en uiteindelijk besluiten zijn zoon en Scorpius Malfoy om de klus te klaren. Helaas zorgt het redden van Cedric ervoor dat hij zo onzeker over zichzelf wordt dat hij zich uiteindelijk aansluit bij de dooddoeners. Daardoor hebben ze indirect Voldemort geholpen door te zorgen voor een extra volgeling.

Eén van de dingen die speelt in Harry Potter and the Cursed Child is dat Voldemort een kindje heeft gekregen: Delphi. Dit zorgt voor de nodige gekke momenten, want wanneer moet dit zijn gebeurd? Het is zeker dat Bellatrix Lestrange de moeder is, maar wanneer ze dan haar kind heeft gekregen is onduidelijk. Het moet wel voor of tijdens Harry Potter and the Deathly Hallows Part 2 zijn gebeurd, want in de film wordt ze gedood door de moeder van Ron. Ook Voldemort gaat aan het einde van de natuurlijk film dood, dus hij kan daarna ook geen kind hebben verwekt.

Delphi kan niet zomaar uit de lucht komen vallen en dus zal de film dieper op de ontstaansgeschiedenis van dit personage moeten duiken dan het theaterscript. Gelukkig biedt een medium als film ook veel beter de mogelijkheden om dit geloofwaardig neer te zetten.

Als laatste is er één scene die we heel graag op het filmdoek zouden willen zien. Al is het maar omdat we het al met de cast van de vorige Harry Potterfilms voor ons kunnen inbeelden. In Harry Potter and the Deathly Hallows Part 2 zien we hoe Harry Potter zichzelf opzettelijk door Voldemort laat vermoorden om een stukje ziel van Voldemort te vernietigen. Dat stukje ziel zit namelijk in Harry. Maar gezien The Cursed Child alternatieve tijdlijnen bekijkt, komt er ook een tijdlijn aan bod waarin Harry na deze gebeurtenis definitief doodgaat.

Hierdoor ontstaat ruimte om een gehaat personage weer op geweldige wijze op het filmdoek te toveren. De dode Harry wordt namelijk onthuld door niemand miner dan Dolores Umbridge. Die doet geen moeite om haar bekende glimlach te onderdrukken. Het zou geweldig zijn als Imelda Staunton weer de kans krijgt om die grijns op het witte doek te tonen.