Far Cry 3 - Vijf minuten uit het leven van Jason Brody

Bijna geruisloos snel ik door de dichtbegroeide bosjes. Zo'n honderd meter verderop loopt mijn prooi zich tijdens zonsondergang te goed te doen aan het karkas van een dode man. Een morbide, doch poëtisch tafereel van de natuur. Eindelijk de groene heuvel opgekomen, zie ik even verderop de prachtige tijger, die hoogstwaarschijnlijk bezig is met zijn galgenmaal. Zou ik falen in mijn opdracht, dan zou dit prachtige, maar dodelijke dier mij kunnen opmerken en zelf als een windhond achter mij aankomen. Een snelheid die de mens niet zou kunnen evenaren.

Zachtjes haal ik mijn trouwe jachtgeweer tevoorschijn en begin een goede positie uit te kiezen. Mazzel als ik heb, komt er in de verte net een jeep aanrijden met vijandige piraten, die druk met elkaar zitten te praten. Naarmate het rauwe geluid van deze auto dichterbij komt, zie ik mijn kans schoon op een goed schot dat niet opgemerkt zou worden door het geraas van de motor. Een schot dat het verschil zou kunnen uitmaken tussen leven en dood. Dit schot moest en zou raak zijn.

Mijn intense focus en vaste arm laten mij dit keer niet in de steek. Binnen een seconde is het gebeurd: het gras onder de kogel wijkt door de hoge snelheid die deze aflegt lichtelijk uit, een pad des doods achterlatend. Nog voordat ik echter bij mijn neergevallen prooi kan komen, stopt de jeep. Blijkbaar was het geluid van mijn schot net te hard om compleet gedempt te blijven. Linke boel.

Het is voor één ogenblik stil. Doodstil. Zonder te bewegen blijf ik in het hoge gras zitten om de omgeving om mij heen opnieuw te kunnen inventariseren. Door vele gespendeerde uren in de jungle, is mijn ammunitievoorraad op een absoluut dieptepunt beland. Mijn rugtas begint tekenen van motten te vertonen vanwege de angstvallige leegte. Nog voordat mijn rivalen bij mijn locatie kunnen komen, ben ik al zachtjes op weg naar de groen uitgestrekte bossen die voor mij liggen.

Het ruwe geschreeuw van mijn belagers komt steeds dichterbij. In groepen proberen ze mij te flankeren, een tactiek waardoor ik nagenoeg kansloos zou zijn met slechts een paar kogels in mijn magazijn over. Even overwoog ik om te schuilen achter een grote boomstam, maar al snel hoor ik gevaarlijk gesis achter mij ontstaan. Het is een groep dragon komodo's, die om eerlijk te zijn verdomd moeilijk te zien zijn. Echte roofdieren die je te grazen nemen voordat je er erg in hebt.

Nee, een sprint is mijn enige redmiddel uit deze plotselinge nachtmerrie. Een lange sprint over heuvels met mossen en bebladerde gronden waar boa constrictors over rondkruipen. Met ditmaal twee dodelijke gevaren die mij op de hielen zitten is de spanning om te snijden. Zweetdruppels vliegen over mijn gezichtsveld heen, terwijl ik haastig om mij heen kijk, zoekend naar een uitweg. Een rivier duikt opeens op, mij een open invitatie biedend naar soelaas.

Vol adrenaline en een stiekem gevoel van opluchting, een lichtgevend gevoel van hoop, spring ik in het tropische water, ervan overtuigd zijnde dat mijn problemen stroomafwaarts zouden zijn gegaan. Hoe fout dat ik zit. Van de hak op de tak ben ik namelijk gloednieuw territorium in gedoken. Iets knaagt keihard aan mijn been en sleurt mijn lichaam verder de diepte in. Ik draai mij om en zie een gigantische alligator die mij door zijn gruwelijke ogen aankijkt alsof ik de grootste trofee ben die hij ooit heeft gevangen. Tijd voor paniek is er niet en pijlsnel pak ik mijn vlijmscherpe mes erbij, in een poging het beest van mij af te slaan.

Een worsteling van een paar seconden volgt, een moment dat in mijn gevoel uren lijkt te duren. Een drietal goedgemikte steken van mijn jachtmes op het hoofd van de alligator zorgen ervoor dat ik uit de klauwen van dit verschrikkelijke beest kan komen, met de dood die één van de twee partijen vindt. Hijgend kruip ik het water uit, amper beseffend dat ik het noodlot in vijf minuten meerdere malen heb ontlopen. Je zou hier maar als toerist met je vrienden heen zijn gegaan, met in de planning een geheel verzorgde tropische vakantie in een luxe resort. O wacht, dat is waar ook. Met trillende handen leg ik een verband om mijn gewonde been en strompel langzaam, maar vastberaden, terug de jungle in. Overtuigd dat het avontuur dat voor mij ligt nog een helse rit gaat worden.