De emotionele games waarbij de redactie moest huilen

Soms kun je het bij emotionele games gewoon niet droog houden. Ook de redactie moet soms een traantje wegpinken.

Je zit middenin een game wanneer er iets emotioneels gebeurt en ondanks alles komen de tranen toch naar boven. Herkenbaar? Voor de redactie ook en we zijn moedig genoeg om dit toe te geven.

Dat kan alleen maar The Walking Dead Season 1 zijn. De hele game lang probeer je als Lee het meisje Clementine zo veel mogelijk te beschermen van alle gevaren. De speciale band tussen deze twee personages en de prachtige laatste scène zorgden ervoor dat ik het niet helemaal droog hield. Deze game en dan met name het einde zal altijd in mijn geheugen gegrift staan.

Als echte man ontken ik uiteraard dat games mij aan het huilen kunnen maken. Wel geef ik toe dat het einde van The Witcher 3 (en recent de 10 year anniversary video van Geralt in zijn huis met alle personages) mij lichtelijk ongemakkelijk deed voelen. Dat een verhaal uit drie games toch tot een einde komt laat je met een leeg gevoel achter. Geralt zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. *pakt zakdoekje*

Ik heb voor het laatst stiekem een traantje weggepinkt toen ik Seizoen 2 van The Walking Dead uitspeelde. Ik had hem al een tijdje gratis in mijn PS4-library staan, omdat ik hem ooit had geclaimd toen hij voorbij kwam in de maandelijkse PlayStation Plus games. Maar op één of andere manier had ik nooit zin om eraan te beginnen, ondanks dat ik het eerste seizoen erg goed vond. Aangezien de tv-serie me steeds minder begon te boeien, hoopte ik dat dit enige compensatie was. But they did it again: het einde ontroerde me alwéér. De opoffering van vaderfiguur Kenny om jou en de baby in veiligheid te brengen, die je bovendien pas net weer terugvond, was pure drama.

De Conquest route van Fire Emblem Fates was een emotionele rit van het begin af aan. Maar toen kwam dat vreselijke hoofdstuk nummer 25. Eén gevecht dat sowieso al zeer emotioneel is, eindigt in een scène die zelfs de meest emotieloze speler iets zou laten voelen. Mijn personage moest huilen, andere personages moesten huilen en ik had zeker ook tissues nodig.

Ik huil nooit om emotionele momenten bij games. De laatste keer dat ik gehuild heb door een game moet vast F1 2012 zijn geweest toen ik bij een online race in de laatste ronde op kop reed, maar eraf werd gebeukt door één of andere gast.

Dat is zonder twijfel Yakuza 0. Wát een game en wát een emotionele achtbaan. Als je houdt van emotionele verhalen, moet je echt Yakuza Zero gaan spelen. In het begin denk je niet dat je gaat huilen, maar wacht maar tot je ergens halverwege of driekwart bent. Dan gebeurt er wat en dan moet je wel echt een hart van steen hebben, wil je geen traantje wegpinken. Ik voelde me opeens weer 12 jaar en dat ik Titanic aan het kijken was. Waar waren alle tissues?!