De top 5 beste games van 2015 volgens Ralph Beentjes

Zonder Ralph waren we heel wat PC-content minder rijk. Ralph weet waar hij over praat en is dan ook echt een aanwinst in de redactie. Behalve schrijven houdt hij er ook van geregeld mee te doen in de Q&A Tuesday. Dit is de top 5 beste games van 2015 volgens Ralph!

Toen zo’n beetje de hele wereld, of ten minste dat gedeelte van de wereld met een PS4 in hun bezit, Bloodborne aan het spelen was, ging ik juist aan de slag met die andere titel van From Software. Ik had Dark Souls II al gespeeld op de Xbox 360, en vond hem juist leuker dan Dark Souls in tegenstelling tot de meeste fans, maar ik wilde wel eens zien wat From Software met de game kon doen op een next-gen console.

En ik was na een uurtje alweer helemaal opgeslokt in de wereld. From Software heeft het slim aangepakt met Scholar of the First Sin, door de locatie van vijanden en de kwantiteit zodanig aan te passen, dat het voor spelers van de originele Dark Souls II aanvoelt als een nieuwe game. Met name Heide’s Tower of Flame is nu een veel logischere locatie geworden, met daadwerkelijk Heide Knights nu op de locatie, die aggresief worden zodra je één van de twee bazig verslaat. Het zijn van die kleine dingetjes die van Scholar of the First Sin een game maken die veel meer gepolijst aanvoelt.

Maar de grote reden waarom ik Bloodborne na een week uit mijn PS4 haalde en Scholar of the First Sin erin stopte, was de enorme vrijheid in builds die Scholar of the First Sin biedt. Helemaal met de nieuwe locaties van bepaalde wapens en voorwerpen, zoals de Grand Lance en Dull Ember, kan je in de remake van Dark Souls II veel sneller aan de slag met een build die past bij jouw speelstijl. Als From Software dezelfde aanpak gebruikt bij Dark Souls III, dan ben ik een heel blije man.

Toen de eerste beelden van Fallout 4 werden getoond, werd ik heel blij door het kleurgebruik in de game. Ik vond Fallout: New Vegas beter dan Fallout 3, omdat de wereld in eerstgenoemde game veel meer leefde. Er was weer een klein beetje structuur aangebracht, facties stonden op, maar ondanks de ogenschijnlijke terugkeer van het normale leven, was de wereld nog steeds even idioot als altijd. En bij de eerste beelden van Fallout 4 kreeg ik precies datzelfde gevoel dat New Vegas mij gaf.

En dat gevoel was ook werkelijkheid geworden in Fallout 4. Er is een aantal punten waarvan ik wenste dat Bethesda die had geleend uit New Vegas, zoals een uniform dragen om een vijandelijke factie te omzeilen, maar in tegenstelling tot Fallout 3 greep Fallout 4 mij compleet. Al snel rekende ik af met synthetics, Super Mutants, ghouls en bandits alsof het de normaalste zaak van de wereld is – oké, dat is ook wel een beetje het geval in post-apocalyptisch Boston.

Ik ben een groot fan van Mad Max. Ik heb met enorm veel plezier alle Mad Max-films gekeken – ik erken niet het bestaan van Mad Max: Beyond Thunderdome – en Mad Max: Fury Road was dan ook mijn film van het jaar. Logischerwijs was de aankondiging van een Mad Max-game in 2013 voor mij dan ook een droom die uitkwam en ook eentje die ik nooit had verwacht. En het beste: de ontwikkeling was in handen van Avalanche Studios, dezelfde studio die verantwoordelijk is voor de geweldige waanzin die Just Cause heet.

Toen de game uitkwam afgelopen september was ik gelijk verkocht en de game heeft een flinke tijd al mijn vrije tijd gedomineerd. De eerste keer dat je het sleuteltje omdraait van jouw Magnum Opus en je de motor hoort ronken, de uitlaat een dikke wolk rook uithoest en het zand hoog opspat van de draaiende wielen is een magisch moment. Mad Max heeft perfect de essentie gepakt wat de serie zo speciaal maakt, met bijzondere personages, knotsgekke vijanden, een desolate wereld en de oh zo mysterieuze Max.

Natuurlijk is het op het gebied van gameplay - en explosies - ook dik in orde, met Avalanche Studios achter het stuur. Het racen met je persoonlijke auto werkt heerlijk en het gevoel van de ondergrond komt zeer realistisch over. Op een harde grond heb je grip en kan je vol gas geven, maar zodra je de Magnum Opus probeert te rijden door een dik pak zand gaat het iets minder makkelijk. En met de mokerharde vuistgevechten als Max zijn auto moet verlaten, slaat de game zich met gemak in mijn persoonlijke top drie van dit jaar.

Zoals je aan de lijst waarschijnlijk wel kan zien ben ik een liefhebber van RPG’s en met name RPG’s die lekker uitgebreid zijn en je niet een bepaalde kant op proberen te duwen. Ik was dan ook zeer in mijn nopjes met Divinity: Original Sin die vorig jaar uitkwam en dit jaar is het Obisidian Entertainment die mij verblijdt met een old school RPG, genaamd Pillars of Eternity.

Zo’n beetje elk aspect van Pillars of Eternity is een flashback naar oude RPG’s zoals Baldur’s Gate, met het isometrische perspectief, Dungeons & Dragons-regels en de enorme hoeveelheid vrijheid die je krijgt. Zelfs bij het maken van je personage heb je al zoveel verschillende opties dat de replay-waarde al gelijk duidelijk is, met verschillende rassen, klassen, achtergronden en meer. Bovendien is de wereld zo uitgebreid dat een liefhebber er makkelijk weken, zo niet maanden er zoet mee is.

Maar misschien het leukste aan Pillars of Eternity is nog wel de band die je kan opbouwen met je reisgenoten. Je komt een flink aantal personages tegen die je mee kan nemen op je avontuur, maar in hoeverre je de personages leert kennen ligt helemaal aan jezelf en ook in hoeverre je voor je moeite wordt beloond. Ik ben alvast benieuwd welke ontwikkelaar in 2016 komt met een RPG die de nostalgie-factor flink weet aan te wakkeren. Mijn aandacht voor nog een old school RPG is in ieder geval getrokken.

Toen ik in 2007 The Witcher ging spelen, had ik geen idee wat er op mij stond te wachten. Ik was op zoek naar een nieuwe RPG en de nieuwe creatie van de Poolse ontwikkelaar CD Projekt Red werd vrij goed aangeschreven. Al snel werd ik weggeblazen door de heerlijk rauwe en duistere wereld waarin het verhaal van The Witcher zich afspeelt. Thema’s als racisme, onderdrukking, oorlog (de nieuwe heroïsche variant) werden niet geschuwd en ik was al snel verkocht. Mijn lichaam schreeuwde om meer Witcher, ondanks de ietwat clunky mechanics.

Na meerdere keren The Witcher 2: Assassin of Kings te hebben uitgespeeld, was het begin dit jaar eindelijk zover; The Witcher 3: The Wild Hunt werd gereleased. Bij elk nieuw deel lijkt CD Projekt Red geleerd te hebben van zijn fouten en dat is ook het geval bij The Witcher 3. Alles is zo goed uitgewerkt en de mindere punten uit de vorige delen zijn weggewerkt, zoals de niet-echt-open open wereld van The Witcher 2 en het gevechtssysteem.

Wat is overgebleven is een waar genoegen voor elke fan van games met een diep verhaal, een briljant hoofdpersonage, talloze interessante andere personages en een prachtige open wereld. De duistere kantjes zijn gebleven en het maakt The Witcher 3 alleen maar beter, wanneer je zelf ook een haat gaat voelen voor de veelal racistische inwoners van The Nothern Kingdoms.

En al met al is de game ook nog eens een briljante afsluiter van één van de beste game-trilogieën. Ik vind het moeilijk om binnenkort afscheid te nemen van Geralt, maar ik kan alleen maar dromen wat CD Projekt Red voor game gaat neerzetten met Cyberpunk 2077.