De top 10 series van 2022 volgens Arran

Oké dus jullie weten dat ik games en bordspellen speel. Maar ik kijk ook een hoop series. Dit jaar heb ik een lijstje bijgehouden van series die een plekje verdienen op mijn lijst. En anders dan mijn videogamelijstje heb ik genoeg gekeken om alleen toppers hier neer te zetten. Dus geniet ervan!

Tussen Oxventure, Story Breakers, Critical Role en Dimension 20 kijk ik misschien meer roleplay series dan goed voor me is. Maar daar gaat dit stukje even niet om. Laten we richten op Oxventure: Legacy of Dragons. Oxventure is geboren van de Populaire YouTubekanalen Outside Xtra en Outsidexbox, die samen besloten DnD te gaan spelen. Meestal zijn het oneshots of korte avonturen, maar de laatste tijd hebben ze een paar langere arcs gemaakt.

Legacy of Dragons is daarvan de tweede, en die is een paar weken geleden afgelopen. De cast is hilarisch, dus ik heb elke aflevering gekeken met veel plezier. Ondertussen laat DM Johnny Choidini zien dat je heus wel iets leuks kan maken voor een groep zonder dat je er een hele professionele productie van maakt zoals met Critical Role. Begrijp me niet verkeerd, ik hou met al mijn hart van Matt Mercer en zijn Vox Machina/Mighty Nein/Bell’s Hells (zoals jullie zullen zien voor mijn nummer 5), maar Oxventure heeft het huiselijke, het kleine, het persoonlijke er nog veel meer in zitten.

Cuphead is een van mijn favoriete games. Genoeg dat ik een review heb getikt over het dobbelspel. En omdat het een ode is aan jaren ’20 animatie loont Cuphead inderdaad goed voor een adaptatie voor het kleine scherm.

The Cuphead Show heeft charme, humor en een lekker intro nummer. Ondertussen zijn er drie seizoenen uit, die allen in hetzelfde jaar uitkwamen. En wat ons betreft is dat wat te veel van het goede. Maar dat neemt niet weg dat we met veel plezier het eerste seizoen gekeken hebben. De rest komt wel…

Vergeet The Walking Dead. Vergeet Zombie Land. Zuid Korea heeft met Kingdom en Train To Busan dubbel en dwars bewezen dat zij de besten zijn als het aan komt op het zombiegenre. Dus mijn interesse was zeker gewekt toen ik hoorde van All Of Us Are Dead.

Deze serie speelt zich volledig af op een middelbare school, dus het gros van de cast bestaat uit tieners. Meestal heb ik daar een hekel aan want mán, ik ben klaar met teen drama. Maar gelukkig is daar in All Of Us Are Dead niet zoveel tijd voor. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen emoties gaan vloeien. Het gebeuren is heftig, verdrietig en met vlagen hoopvol. Petje af, Zuid Korea!

De wereld is hard en oneerlijk. Games, bordspellen, RPG’s en series zijn voor mij een belangrijke bron van escapisme hiervoor. Maar soms heb je ook even een gezonde dosis realiteit nodig. En Maid bood me dit aan als een klap in het gezicht.

In Maid volg je een vrouw die net uit een gewelddadige en manipulatieve relatie komt. Haar vriend had controle over al het geld en geeft helemaal niets om zijn dochtertje. Dus moet hoofdpersonage Alex voor minder dan minimumloon huizen schoonmaken om voor zichzelf en haar dochtertje te zorgen. Ze werkt zich kapot, verdient te weinig en het systeem staat zo duidelijk níet aan haar kant. Toch krijg je nooit het gevoel dat wat we te zien krijgen onrealistisch is. Dit is hoe het gaat. Dit is de wereld waar wij in leven. En wij zullen niet weg kijken. Gelukkig is er nog een ondertoon van hoop en een dun laagje warmte die Alex door de ellende heen helpt. Anders had ik het misschien niet uitgehouden.

Volgens mij gaf ik vorig jaar al aan dat er veel comicseries waar ik van hou steeds verfilmd worden. Nee, niet de Marvelmeuk. En ook niet de voornamelijk teleurstellende DC drama. Maar wel dingen als Sandman.

Je zou denken dat een hoofdpersonage dat precies een emotie voelt nooit op een lijst als deze zal landen. Rings of Power heeft zeker geen plekje verdiend, want ik stoorde me mateloos aan de eenzijdige Galadriël. Maar Sandman wist toch dit plekje te bemachtigen.

Neil Gaiman weet een verrassend bijzondere wereld te bouwen, eentje waar ik geen genoeg van krijg. Eentje waar ik mij volledig in kan verliezen. Ondertussen zijn er genoeg kleurrijke personages die compenseren voor het gebrek aan emotionele bereik dat we krijgen van Morpheus. Ook groeit de ‘Lord of Dreams’ op een manier die voor mij werkt.

Representatie is belangrijk. Een puntje dat nog even terug zal komen op plekje nummer 1. Maar ook Attorney Woo mag niet vergeten worden. Deze serie gaat namelijk over een Zuid-Koreaanse advocaat met meerdere vormen van autisme.

Ondanks dat dat haar afwijking komt met zekere voordelen die erg nuttig zijn in het leven van een advocaat (zoals hyperfocus, een uitstekend geheugen en een oog voor zelfs de kleinste details) komt Woo Young Woo’s afwijking met een hoop uitdagingen. Uitdagingen waar wij ons best meer bewust van mogen zijn. Want deze maatschappij is niet gemaakt voor antitypische mensen. En daarom mogen we ze echt wel wat tegemoet komen.

In Extraordinary Attorney Woo zien we de vele worstelingen, maar ook successen van Woo en haar team. En mijn hart gloeit bijna zichtbaar als ik de liefde zie die zij krijgt van haar vader én haar team. Op de paar momenten dat Woo erin slaagt haar affectie te uiten moesten we traantjes weg pinken.

Ik hou van Dungeons and Dragons én van Critical Role. Dus mogelijk staat deze serie een paar plekjes hoger dan het hoort. Dat gezegd hebbende is het ook los daarvan een uitstekende high fantasy serie. En daar hebben we er niet genoeg van. Misschien moet het genre gewoon accepteren dat het beter werkt als animatie? Maar daar gaat dit stukje niet over.

Anyway, Legends of Vox Machina is in essentie een verfilming van het eerste seizoen van de live play DnD serie Critical Role. Misschien heb jij er niet van gehoord, maar binnen DnD kringen is deze serie gigantisch. Een groep bekende stemacteurs verzamelen en spelen met zijn allen een campagne. Dit onder leiding van dungeon master Matt Mercer (Jesse McCree/Cole Cassidy in Overwatch). De cast bezit heavy hitters als Laura Bailey (Abby in The Last of Us 2 en Kait Diaz in Gears of War) en Ashley Johnson (Ellie van The Last of Us). Met dit talent zijn de meeste personages gewoon gespeeld door hun originele spelers. Zelfs Matt heeft meerdere rollen.

Je denkt misschien dat Legends of Vox Machina zodoende gewoon een ode wordt aan Critical Role. Maar dan vergeet je dat de serie is gemaakt door mensen met zoveel liefde voor het bronmateriaal dat het eraf druipt. Dit zien we niet vaak genoeg. Zelfs als je niets hebt met CritRole en DnD is deze serie het kijken waard, mits je een plekje in je hart hebt voor fantasy.

Na de release van Edgerunners waren de speelcijfers van Cyberpunk hoger dan ooit. Dat verbaast ons niets, want deze serie is top.

Ik werd geraakt met een golf van nostalgie, want op de middelbare was ik een van precies twee mensen die graag naar Franz Ferdinand luisterde. Dus de serie openen met Burn This City was wat mij betreft een uitstekende zet. Maar daar stopte het niet. We zijn het misschien een beetje vergeten door alle bugs, maar de wereld van Cyberpunk (die overigens voort komt uit een RPG, maar genoeg daarover) is net als die van Sandman eentje waar ik geen genoeg van krijg.

Dan heb je de uitstekende animatie en actie. Het verhaal is misschien niet nieuw of verrassend, maar het is wel meeslepend. En je hebt natuurlijk de best girl Rebecca. Ik wil meer zeggen, maar net als veel series is dit eentje die je gewoon moet meemaken.

Elke keer dat er een nieuw seizoen van Stranger Things wordt aangekondigd denk ik dat we aan de diminishing returns aan moeten komen. En elke keer heb ik het weer mis. Wat mij betreft wordt de boel steeds beter. Hoe doet het dat? Zeker in het licht van andere Netflix series, die toch vaak afzwakken in latere seizoenen of geannuleerd worden voor ze van de grond komen.

Maar goed, Stranger Things is dus top. Het zal jullie niets verbazen dat een deel van mijn liefde voor deze serie voort komt uit mijn liefde voor RPG’s. DnD is verworven in Stranger Things, en in dit seizoen nog meer dan ervoor. Het is belachelijk dat de Satanic Panic niet een ding is uit verhaaltjes, maar uit de geschiedenisboeken. Een ding waar RPG’s eigenlijk nog steeds onder leiden. Want ondanks de opleving wordt er nog steeds een beetje op deze wereld neer gekeken. Daarnaast heb je natuurlijk Kate Bush, en de uitstekende mix van personages en hun interacties.

Ik hou van deze serie. Als iemand met een bachelor in filmwetenschappen heb ik een speciale waardering voor het hilarische gekibbel in deze serie. De snelheid en de intelligentie ervan is een directe verwijzing naar klassieke films. Ondertussen is het acteerwerk uitstekend, het schrijfwerk uitzonderlijk grappig en de muziek is ook heerlijk om naar te luisteren.

Er is een ondertoon van liefde die van de serie af druipt. Mocht je niet weten waar dit vandaan komt, de schrijfster heeft de serie deels gebaseerd op haar ervaringen met haar vader, die ook een standup komiek was. Dus zij heeft een bijzondere relatie met het beroep, en dat zie je. Het volgende seizoen van The Marvellous Mrs Maisel wordt de laatste. Ik heb er nog verre van genoeg van, maar kan tegelijkertijd niet wachten.

Als ik een lijst had gemaakt met beste series van het decennium stond Ranking of Kings ook daar gegarandeerd op nummer één. Vorig jaar wilde ik de serie al op mijn lijst zetten, maar we waren pas halverwege. En Ranking of Kings verdient mijn volledige aandacht voor de volledige serie.

Het is schandalig hoe het zelfs voor animeliefhebbers een niche serie is door de vreemde animatiestijl die mensen aan het begin een beetje afschrikt. Zonde, want de visuals zijn eigenlijk prachtig. Je moet er gewoon een beetje aan wennen.

Ranking of Kings speelt zich af in een middeleeuwse fantasywereld waarin de welvaart van jouw land afhankelijk is van de rang van jouw koning. En die wordt voornamelijk gebaseerd op diens kracht. Koning Bosse is misschien wel de meest krachtige krijger ooit, dus zijn koninkrijk is erg welvarend. Maar zijn oudste zoon, Bojji, is stom, doof en kan nauwelijks een klein steentje optillen. Ondanks deze uitdagingen is hij gedreven om zijn vader op te volgen en een uitstekende koning te worden voor het rijk.

Dat het hoofdpersonage stom en doof is is opzich al bijzonder, en hoewel de wereld om hem heen op Bojji neer kijkt doen wij dat als kijkers nooit. Bojji is dapper met een hart van goud. Maar dan zie je dat bijna alle personages veel meer hebben dan je in eerste instantie denkt. De burgers kijken neer op Bojji omdat zij houden van koning Bosse en het koninkrijk waar zij in leven. Wat gebeurt er met hun thuis en de koning die zij zo lief hebben als hij wordt opgevolgd door iemand die volgens de rankings waardeloos is?

Dít is hoe je interessante, complexe personages schrijft. Stel je een verhaal voor waarin elk personage even interessant is als Snape in Harry Potter, en iedereen een redemptie kan krijgen als die van Zuko in The Last Airbender (de serie, niet de film). Je begrijpt iedereens motivaties. Zelfs als er moorden worden gepleegd en oorlog uitbreekt begrijp je waarom de boosdoeners dit doen of veroorzaken. Ik twijfelde in ieder geval over of ik het anders gedaan zou hebben. En het ergste? Bijna alles wordt gedaan uit liefde. Liefde voor je naasten, je land of je koning. Iedereen heeft de beste intenties, maar ze zijn ook bereid drastische maatregelen te nemen. En iedereen is een slachtoffer van het lot. De echte vraag wordt of zij hun lot kunnen door breken. Dit is een wereld zonder echte schurken. Een serie die in gelijke delen gaat om liefde, verdriet, verlies en vergiffenis. En oh ja, de muziek is ook prachtig. Ranking of Kings is waarschijnlijk een van de beste series waar niemand van heeft gehoord. Hopelijk is dat nu iets minder het geval.

Dat was mijn top 10 series van 2022. Heb jij top series die je mij en je medelezers aan kan raden, dan lezen we dat natuurlijk graag in de comments. En heb je Ranking of Kings gezien, dan mag je natuurlijk met iedereen delen dat het inderdaad zo goed is als ik zeg.