De Nintendo 2DS - Doet te veel concessies

Krap twee maanden na de aankondiging ligt hij al in de winkelrekken: de 2DS. Toen Nintendo eind augustus de nieuwe installatie in het handheldassortiment uit de doeken deed, kon het rekenen op een salvo aan beschimpingen en haatreacties, met name op het sociale medium Twitter. “Geen 3D-effect en stereogeluid”, “een lelijke handheld die niet opklapbaar is”: het is slechts een greep uit de kritieken die de revue passeerden. We namen deze week de proef op de som en zochten uit of het negatieve commentaar wel zo terecht is.

Hetgeen natuurlijk het meest in het oog springt, is het ontwerp. Het apparaat oogt een stuk hoger, omdat de twee schermen op één vlak huisvesten. De knoppen op de voorkant zitten niet meer ter hoogte van het touchscreen, maar een stukje hoger zodat je handen het zicht van het onderste scherm niet belemmeren. De powerknop zit nog steeds rechtsonderin gepositioneerd, maar deze is op de 2DS een stuk makkelijker in te drukken dan op het voorlaatste model, de 3DS XL. Datzelfde geldt voor de homeknop, die nu niet via tekst maar middels een symbool onderin weergegeven wordt.

De start- en de selectknop nemen nu niet meer naast de homeknop plaats, maar bevinden zich rechts van het onderste scherm. Die knoppen voelen door een ander soort materiaal wat losser aan als je ze indrukt, alsook de vier buttons die rechtsboven het apparaat plaats nemen. Het voelt alsof de knoppen op een soort trigger zitten, waardoor ze niet meer zo robuust aanvoelen als op de 3DS XL. De trigger waarmee je veel van de games bestuurt - nu linksbovenin de handheld - is van hetzelfde materiaal gebleven en is dus even zo makkelijk te besturen.

Bijna net zo duur
Nintendo heeft de letterknoppen naar de bovenkant verplaatst zodat de afstand tussen die en de schouderknoppen beperkt bleef. Een mooie oplossing, maar het bleek niet genoeg. Vooral bij games waarbij je veel van de L- en de R-knop gebruik moet maken, zoals bij Mario Kart 7 voor het driften, krijg je al vrij snel last van je wijsvingers. Die moet je voortdurend helemaal uitstrekken om ze zo goed mogelijk te kunnen bedienen. Daarnaast is de reactiesnelheid op de 2DS een stuk minder, omdat de afstand nog steeds groter is dan op de 3DS XL.

Doordat je de 2DS niet kunt dichtklappen, past de handheld niet meer in je broek- of jaszak. Je bent dus als het ware verplicht om hem in je jas of tas te doen. Hiermee schuilt het gevaar dat er krassen op beide schermen kunnen komen. Nintendo heeft bij de 2DS immers geen hoesje bijgeleverd. Die moet je voor vijftien euro er los bij kopen. Reken je dat erbij, dan is het prijsverschil opeens niet zo groot meer. Waar de 2DS voor een adviesprijs van €139,95 (155 + hoes) wordt verkocht, gaat de normale 3DS voor €169,95 over de toonbank.

Geen stereogeluid meer
Zoals inmiddels bekend is, is de schuifknop voor driedimensionale beelden verwijderd. Daarvoor in de plaats zit er nu een schakelaartje om de slaapstand te activeren. Aangezien je de 2DS niet meer kunt dichtklappen – en dus niet meer automatisch in slaapstand gaat, kun je dat nu oplossen door gemakkelijk het schuifje om te zetten. Door het verwijderen van 3D lijkt Nintendo vooral in te spelen op de jongere doelgroep. Een veelgehoord argument van ouders is dat de techniek gevaarlijk zou zijn voor jonge kinderen, die in deze tijden vaak naar dergelijke schermpjes turen.

Daar valt natuurlijk wat voor te zeggen, al vergeet men dat het instellen van het effect optioneel is. Je kunt op de 3DS gewoon verder gamen als je de schakelaar uitgeschakeld hebt. Ander argument dat van tafel kan worden geveegd is om de ontwikkelingskosten te drukken. Dat blijkt met deze adviesprijs dus wel mee te vallen. Zeker als je kijkt naar andere concessies die de handheld heeft moeten doen, zoals het weghalen van de tweede speaker. Het mono-geluid is een enorme achteruitgang op het gebied van spelervaring en daarmee onbegrijpelijk waarom dat is gebeurd.

Een onveranderd besturingssysteem
Kijken we naar hoe het apparaat in de hand ligt, dan hebben we weinig te klagen. Hoewel het ding lomp en oncomfortabel oogt, bestuurt hij best fijn. Hij is iets zwaarder dan de 3DS (260g tegenover 235g), maar alsnog voelt hij vrij licht en tegelijkertijd robuust. De twee onderste hoeken landen perfect in het midden van je hand, waardoor het gewicht goed verdeeld wordt. Aan de bovenkant is de handheld twee centimeter dikker en onder één centimeter, hetgeen het comfort lijkt te bevorderen. Ook als we kijken naar de stabiliteit gooit de 2DS hoge ogen. De scharnieren van de 3DS bleken het kwetsbaarst. Die kunnen bij de 2DS door het niet-opklapbare systeem niet meer stuk gaan.

Het besturingssysteem van de 2DS is onveranderd en dit bracht regelmatig een lach op ons gezicht. Open je bijvoorbeeld de camera, dan wijst Nintendo je erop dat je wél driedimensionale foto’s kunt maken, maar dat je ze níet in 3D kunt bekijken. Dat maakt de functie eigenlijk zo goed als nutteloos, aangezien niemand zijn geschoten plaatjes op een SD-kaart gaat zetten en die vervolgens in zijn 3DS gaat bekijken. Het is ook een wat slordig besturingssysteem. Zo heet de camera nog steeds ‘3DS Camera’ en de microfoon letterlijk ‘Nintendo 3DS Sound’.

Goed idee, slechte uitwerking
Met de 2DS had Nintendo een begrijpelijk doel voor ogen, maar door een aantal slordige uitwerkingen is wat ons betreft de missie mislukt. De grote trekpleister moest natuurlijk het goedkope prijskaartje worden, maar in relatief opzicht blijkt het ding nog best aan de dure kant te zijn. Daarnaast brengt het ontwerp – zoals verwacht - door een aantal rare keuzes problemen met zich mee. Het ontbreken van een stereogeluid kan er dan ook nog wel bij. Het meest jammerlijke is dat Nintendo met dit alles weggekomen zou zijn als de 2DS een aantal tientjes goedkoper was geweest.