De 5 beste games van 2021 volgens Marcus Talens

In de laatste weken van het jaar stromen de 'Game of the Year'-titels in hoog tempo binnen. Maar iedereen heeft natuurlijk ook persoonlijke voorkeuren en daar besteden we ook graag aandacht aan. Dit zijn de beste games van 2021 volgens Marcus Talens!

Lezer, ik weet wat je denkt: welke malloot begint een lijst met de beste games van 2021 met een remaster van een tien jaar oude Wii-game? Nu verwacht je misschien dat ik ga uitweiden over waarom Skyward Sword stiekem tien keer beter is dan de meeste games die dit jaar zijn uitgekomen. Maar vrees niet: ik ben het met je eens dat een remaster op zijn zachts gezegd een vreemde keuze is voor een lijst als deze.

Mijn opties qua hardware zijn op het moment beperkt. Dat is iets waar ik in de toekomst (hopelijk vroeger dan later) verandering in hoop te brengen, maar in de tussentijd zijn er games die ik gewoonweg niet kan spelen. Ik denk daarbij aan Psychonauts 2, Guardians of the Galaxy of Death’s Door. Het zijn voorbeelden van games die niet of laat op Switch verschenen, of die mijn PC niet aankon.

Nee, Skyward Sword HD behoort dus niet tot de beste games van 2021, maar wel tot de beste games waar ik in 2021 aan toe ben gekomen. Ik zat altijd al in het Skyward Sword is good actually-kamp en de remaster doet alles wat ik durfde te verwachten. De kleine ergernissen in de Wii-versie werden elke playthrough irritanter, maar in de remaster zijn ze er bijna allemaal vakkundig uitgesloopt. De game ziet er mooi uit, heeft de nodige quality of life verbeteringen en laat je gewoon net wat meer zelf nadenken en zonder onderbreking doorspelen. In mijn optiek is dat een geslaagde remaster.

Als je mijn review van Voice of Cards hebt gelezen weet je misschien dat ik daarin niet al te scheutig was met lof voor de game. De presentatie (grafische stijl, soundtrack, etc.) was voor mij het sterkste punt van de game. Als we het hebben over gameplay of verhaal was het eigenlijk niet eens een echt opmerkelijke game.

Als ik meer games had gespeeld had deze game mijn lijst misschien niet gehaald, maar ik denk dat ik hem evengoed een eervolle vermelding had gegeven. Ik vind het namelijk wel een game die bewijst dat veel elementen van een game die door velen als bijzaak worden gezien toegevoegde waarde kunnen hebben. De grafische stijl en de muziek van een game worden vaak als pluspunt genoemd van een goede game, maar ik heb altijd het gevoel dat bijna niemand het als een serieus minpunt ziet als die twee eigenschappen matig zijn.

De muziek en table top sfeer van Voice of Cards halen de game helemaal op. Dit is geen game die je bij blijft door de mechanics, maar het is wel een game die je op een positieve manier bij blijft. Het is de enige turn-based RPG waarvan ik ooit de wens heb gehad dat het hoofdverhaal langer was, en dat komt helemaal door de presentatie. Ik heb niet het idee dat de game super goed verkocht is, maar als Square Enix toch wat ziet in een tweede game als deze, zit er hier iemand die hem wil spelen.

Er is veel mis met deze games. Voor elk probleem dat ILCA en Game Freak op proberen te lossen creëren ze een nieuw probleem. Voorbeeld: de exp share voor je hele party en de integratie van affection met friendship overbruggen het levelgat tussen de laatste gym en de Elite Four. Mooi! Nu hoef je minder te grinden! Maar doordat je beide mechanics niet uit kunt zetten ben je tot vlak voor het einde van de game vrijwel altijd overleveled. Jammer, daar gaat veel van de uitdaging.

Ook is er bijna niets overgenomen uit Platinum, waardoor je bijvoorbeeld de mindere versie krijgt van een verhaal dat zelfs in de betere Platinum-versie best slordig is. Looker, een Platinum-exclusief personage dat in veel latere Pokémon games terugkwam is nergens te bekennen. Zelfs de Pokétch mag zijn Platinum verbeteringen niet houden: hij heeft één knop om in één richting door alle apps te scrollen, in plaats van de twee knoppen uit Platinum waarmee je ook terug kon als je per ongeluk door klikte na de app die je zocht.

En toch… en toch is dit het meeste plezier dat ik ooit heb gehad met Sinnoh. Qua sfeer vond ik het al een fantastische regio, maar wat was het af en toe een sleur om doorheen te komen in de originele games! Alles was traag en je had veel te veel HMs nodig. Misschien dat ik af en toe nog eens terug zal gaan naar Platinum. Die game is zeker interessanter gebleven dan eerdere third versions waren nadat het main duo een remake kreeg. Maar in Platinum ga ik wel echt de quality of life improvements van de remakes missen.

Brilliant Diamond en Shining Pearl zijn niet de ideale versie van deze games, maar als je het mij vraagt is er geen ideale versie. Die had er kunnen zijn, en ik begrijp de frustratie die veel fans hebben met deze games. Toch heb ik me de laatste maand goed vermaakt met Brilliant Diamond. Bovendien durf ik met zekerheid te zeggen dat als ik in de toekomst op avontuur wil in Sinnoh, ik dan meestal voor de remakes zal kiezen.

Er is geen enkele wereld waarin ik had verwacht dat een bonusgame in een Mario-port ooit zijn eigen vermelding zou krijgen in een Game of the Year-lijstje, maar here we are. Nou hebben we het bij Skyward Sword natuurlijk al even gehad over het feit dat dit sowieso een apart lijstje is. Maar je hebt misschien ook gemerkt dat dit best een hoge positie is. Ergens denk ik dan ook dat Bowser’s Fury altijd op mijn lijstje had gestaan, ook als ik andere games die ik dit jaar interessant vond mee had kunnen nemen. Als hij wel had moeten uitwijken, was het met pijn in het hart geweest.

Bowser’s Fury is namelijk een waar genot. Ten eerste is het gewoon een heerlijke 3D-platformer (een genre waar ik erg van houd), met precies genoeg uitdaging om je aandacht vast te houden zonder frustrerend te worden. Daarnaast vond ik het een heel leuk idee dat Bowser af en toe gewoon los brak en dat je dan maar moest bedenken of je hem gebruikte om Shines te vinden, of dat je hem te lijf ging. Ik hoop echt dat we het concept van Bowser’s Fury ooit terugzien. Misschien is het een idee voor Mario Odyssey 2, als die er ooit komt (iets waar ik uiteraard ook voor zit te duimen).

Metroid Dread is zonder enige twijfel mijn ‘game of the year’. Er is niet veel wat ik erover kan zeggen dat nog niet gezegd is. De actie is heerlijk, de atmosfeer is precies wat je wil in Metroid en het is altijd genieten om een geheim te ontdekken, ook al ben je eigenlijk een beetje verdwaald. Over de moeilijkheid valt te twisten, maar ik ben er doorheen gekomen en ik hield er geen ‘eens maar nooit weer’ gevoel aan over, dus wat mij betreft zeuren we daar niet meer over.

Mijn enige klacht over de game is de soundtrack. Die is in mijn 'oren' niet slecht, zoals je andere mensen misschien hebt horen zeggen, maar er is wederom een klassieker uit Super Metroid — Lower Brinstar — gebruikt in een context waar hij voor mijn gevoel eigenlijk niet hoort. Het was voorheen iets dat speelde in moerasachtige of verzonken gebieden, maar hier was het gereduceerd tot een enigszins mysterieus klinkende achtergrond bij een infodump cutscene.

Metroid heeft dat al eerder geflikt met Lower Norfair. Dat thema was voor mij altijd een soort muzikale voorbode voor Ridley, maar de laatste keer dat we het hoorden deed het dienst als het thema voor elke hete ruimte. Dat is in mijn optiek jammer, want de muziek in een game doet ertoe en heeft bovendien betekenis. Die betekenis kun je verruimen, maar wat mij betreft niet inwisselen voor een totaal andere betekenis.

Ik ben overigens op de hoogte van de berichten over een slechte werkomgeving bij MercurySteam. Het is voor zover bekend lang zo erg niet als bijvoorbeeld Activision Blizzard, maar ‘we zijn beter dan’ is geen excuus voor een slechte situatie.

Ik hoop dan ook dat er wat verbetering zichtbaar is in de toekomst, maar ik vond het niet terecht om Dread hierom lager te waarderen. De individuele ontwikkelaars die aan deze fantastische game hebben gewerkt verdienen erkenning, of ze nu in de credits staan of niet. Gefeliciteerd mensen, jullie hebben een nieuwe 2D-Metroid gemaakt, en hij is zo goed dat ik niks anders te zeiken heb dan dat er één oud stukje muziek naar mijn mening verkeerd is gebruikt.