Column: The Last of Us 2: Gedoemd te mislukken?

The Last of Us staat bij menig gamer nog in het geheugen gegrift. Het indrukwekkende epos over Joel en Ellie heeft talloze gamerharten weten te veroveren. Over niet al te lange tijd mogen we aan de slag met het tweede deel. Maar is The Last of Us 2 niet gedoemd te mislukken?

Wanneer de eerste snaren klinken, schiet kippenvel over mijn huid. Het inmiddels wereldberoemde gitaardeuntje van The Last of Us herken ik (en met mij miljoenen andere gamers) meteen. Beelden schieten voor mijn ogen. Van Joel die het levenloze lichaam van zijn dochter draagt en Joel die een bewusteloze Ellie uit het gebouw van The Fireflies draagt. De zombie-survivalgame van Naughty Dog heeft zich op een onvoorstelbare manier in de harten van haar publiek vastgeworteld en een fantastisch fabel gecreëerd. De mythe van The Last of Us; het nagenoeg perfecte spel. Iets wat niet alleen enorm onheilspellend is voor het naderende vervolg, maar ook, en ik durf het bijna niet te zeggen, verder van de waarheid ligt dan we graag willen geloven.

Laatst herinnerde ik me het ineens, toen ik het origineel nog eens doorspeelde in voorbereiding op The Last of Us 2. Ee­n lichte teleurstelling die blijkbaar was verdrongen en voor de tweede keer zijn intrede deed. Zes maanden na het verschijnen van The Last of Us schafte ik het spel aan. Na tientallen aanbevelingen, lovende recensies en een storm van tienen op reviewsites. Vol verwachtingen zette ik mijn eerste stappen in de verloren wereld en vond het stiekem een beetje tegenvallen. Na de eerste tien uur begon ik echt te twijfelen.

Het verhaal was wel interessant, maar tot dusverre niet het innovatieve epos waarover me verteld was. De gameplay, een constante roulatie van zoeken, sluipen, vechten en klimmen, was vooral vrij repetitief. De stukken tussen cutscenes door leken steeds langer te duren en op bepaalde momenten besefte ik dat ik aan het wachten was. Wanneer zou het spel me echt gaan grijpen? Uiteindelijk was het moment daar wanneer Joel gewond raakt en je als Ellie moet spelen om hem te redden. Vanaf dat moment werd de game een meeslepende rollercoaster. Met het emotionele moment in de operatiekamer en het kidnappen van Ellie als ultieme climax.

Niet veel later stond ik op een feestje luidkeels en vol adoratie te vertellen over The Last of Us. Iedereen moest dit geweldige spel proberen. Zonder het zelf door te hebben, was ik onderdeel geworden van de mythe. Alle negatieve punten die ik eerder opmerkte waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Uitgewist door de laatste vlaag aan emotie waarmee het spel je achterlaat. Het was prettig om niet die ene stem te hoeven zijn die twijfel opbracht over “het meesterwerk”. Een terechte tien. Het voelde goed om me met volledige overtuiging bij de menigte te voegen die The Last of Us zag voor wat het was: nagenoeg perfect.

Dat er tijdens de E3 2012 gameplay werd getoond van slimme AI, die uiteindelijk niet in het spel zat, namen we daarbij voor lief. Ondanks de toezegging van de ontwikkelaar dat dit in de echte game zou zitten. Hoe de gameplay strikt gescheiden bleef, de interactie tussen zombies en scavengers nihil was en klimmen nooit onderdeel werd van een zombieachtervolging, leek niet belangrijk genoeg om in het licht te zetten. Wat waren deze kleine tekortkomingen nou waard ten opzichte van het grote geheel? Dat het spel me pas een flink stuk over de helft in zijn greep kreeg, kon ik me al haast niet meer voor de geest halen. Enkele maanden later waren er geen andere herinneringen meer over dan die van de mythe. Wauw, wat een spel.

Naughty Dog toonde in 2016 een teaser van The Last of Us 2. Gitaarklanken, een trillende Ellie en een vermoeide Joel, in een bos omringd door doden. Ze wist de juiste emotionele snaar te raken. Vol vertrouwen keek ik uit naar het vervolg, maar nu het bijna zover is, is de situatie ineens heel anders. Door het opnieuw spelen van het eerste deel heeft vertrouwen plaats gemaakt voor nervositeit. The Last of Us was een geweldig spel en creëerde een mythe waar het haast zelf al niet aan kan voldoen. Een mythe die alle ruwe randjes van de game in een doos heeft opgesloten, zodat ze vergeten konden worden. Iets waar nu een einde aan moet komen.

Het is tijd om Pandora’s doos weer te openen en met een realistischere blik terug te kijken naar The Last of Us. Een topspel, met intens aangrijpende personages en een goddelijk gitaarrifje, maar ook krasjes hier en daar. Het is de enige manier om deel twee een eerlijke kans te kunnen geven én de replay-value van het originele spel te herbergen. Doen we dit niet, dan ben ik bang dat de realiteit van het vervolg de meesten van ons gigantisch teleur gaat stellen. Of, in het beste geval, weer tot net iets over de helft of op bepaalde vlakken zal tegenvallen. Tot Ellie onze emoties aan het einde bespeelt als de snaren van haar gitaar, onze kritische blik weet te sussen en we allemaal in koor meezingen over een nieuwe mythe. 10, 10, 10...