Column: Er gebeurt niks in Mad Men

Sla een willekeurig vrouwenblad open en er wordt gekwebbeld over de knappe, machtige, lustige Don Draper. Hij is de hoofdrolspeler uit de ongrijpbare serie Mad Men. Ik vraag me af wat er toch zo boeiend aan is, want er gebeurt niks!

Het is tegenwoordig niet langer interessant om te praten over wat Janine en Ludo nu weer tegen elkaar hebben gezegd in Goede Tijden, Slechte Tijden. Nee, we kijken met zijn allen Amerikaanse series en daar kunnen we maar niet over ophouden. Er wordt zelfs meer gesproken over series dan over films. Je zegt niet langer: ‘he, die man uit Star Trek speelt ook in Sherlock’. Je zegt: ‘Benedict Cumberbatch zit ook in Star Trek. Je weet wel, Sherlock!’

Sommige mensen volgen briljante series als Dexter en Arrow op televisie, maar er zijn ook mensen die bijvoorbeeld van services als Netflix gebruikmaken. Er zijn diverse wijzen om populaire series binnen te harken en die gebruiken we bijna allemaal dit jaar. Laatst zei mijn vader dat hij Game of Thrones wel wilde gaan kijken en mijn buurman is hooked aan Breaking Bad, omdat hij zijn studenten er veel over hoorde praten.

Mad Men is ook zo’n serie. Iedereen praat over die ongekende charme van Don Draper, of de vertrouwde moederachtige rol van Joan Holloway. In de Viva gaat het er in ieder geval zeer regelmatig over. Logisch, want de serie heeft ook een enorme aantrekkingskracht. Het vertelt het verhaal van een reclamebureau in de jaren 60. Enerzijds krijg je een goed beeld van hoe een kantoor er in die periode uitzag, wat er zoal speelde onder de mensen en hoe je je vermaakte in de tijd dat er nog geen games bestonden. Fascinerend.

Hoewel, ik vraag me af in hoeverre het er echt zo aan toe ging in de 60's. Iedereen is druk aan het werk, behalve als ze een dutje doen in hun kantoor of stomdronken zijn van alle alcoholische versnaperingen die overal te vinden zijn. Op een goed idee kom je niet zonder peuk tussen je lippen en als je af en toe een dame in je kantoor uitnodigd voor totaal andere dingen dan werk, dan kijkt niemand daar gek van op. Het klinkt alsof er veel gebeurt, maar eigenlijk is dit allemaal heel normaal en alledaags in Mad Men.

Het klinkt geweldig, maar toch is het lastig om over de serie te praten. Niet omdat mensen meteen ‘SPOILER, SPOILER!’ beginnen te roepen als je ook maar de naam van de serie zegt, maar omdat het moeilijk is om uit te leggen waar het over gaat of wat er zoal gebeurt. Er gebeurt namelijk helemaal niet zoveel. Er zijn geen moordpartijen zoals in het heerlijke Boardwalk Empire, geen drama zoals in Arrow, geen intrige zoals in Sherlock, geen grappige situaties zoals in Comic Book Men, geen zombiemoorden zoals in The Walking Dead. Wel veel lompe opmerkingen, zoals je kunt zien in het onderstande fimpje met Pete Campbell in de hoofdrol (let op: bevat snippets uit seizoen 1):

Eigenlijk kijk je gewoon naar mensen die naar hun werk gaan, die gigantisch veel vreemdgaan en die regelmatig briljante reclamecampagnes pitchen. Begrijp me niet verkeerd, de serie is echt geweldig, elke aflevering smaakt naar meer. Toch vraag ik me af waarom het zo boeiend is. Er zitten regelmatig gesprekken of scenes in die niet direct invloed lijken te hebben op het geheel. Toch voelt het wel alsof er ergens naartoe wordt gewerkt en dat is interessant, want uiteindelijk gebeurt er weinig spectaculairs.

Het blijft me bezig houden, waarom is Mad Men toch zo ontzettend goed? Is het misschien de naturele manier van acteren in combinatie met de geloofwaardige dialogen? Kan ik mijn ogen niet van de borsten van Joan afhouden? Zit ik erop te wachten tot een vrouw eens echt uit haar plaat gaat omdat ze ontdekt dat haar man een vreemdganger is? Of misschien wel andersom? Het houdt me voortdurend bezig, en misschien is dat juist wel de kracht van Mad Men; je kijkt niet wat er gebeurt, je denkt alleen maar aan wat zou kunnen gebeuren.

Eigenlijk is de serie daarmee zonde van je tijd. Waarom zou je iets kijken waar je verder geen boeiende verhalen over kunt delen met je medemens? Ik ga het bij de koffieautomaat niet met mijn collega's hebben over hoeveel vreemdgangersacties Don Draper nu weer heeft uitgehaald. Ik zie Mad Men dan ook als een guilty pleasure. Ondanks dat de bladen en filmsites de serie heel mainstream en bekend maken, is het eigenlijk een stukje entertainment dat je gewoon voor jezelf moet bewaren. Ik ben uitgepraat over Mad Men.

Nog één laatste dingetje dan: die Don Draper is ondanks zijn aantrekkelijkheid ook eigenlijk een waardeloze man als het op vrouwen aankomt. En zelfs zijn werk doet hij niet altijd even briljant. Waarom adoreer je hem zo, terwijl je hem diep van binnen zou moeten haten? Ik ga het er maar niet meer over hebben. Ik hou van de serie, maar eigenlijk haat ik Don. Ik hou ervan om in een ruk tien afleveringen achter elkaar te zien, maar ik kan er toch niet met anderen over praten. Je kunt anderen niet eens laten zweten door spoilers, want die zijn er eigenlijk niet. Het is een rare serie waar niet over te praten valt, maar stiekem blijf ik het wel kijken natuurlijk.