Column: Assassin's Creed is beter dan ooit

Vandaag de dag is er geen gamer meer die de naam Assassin’s Creed niet kent. De bekende serie vol sluipmoordenaars uit de geschiedenis kent vele gezichten en soorten gameplay. De meest recente richting valt niet bij iedereen in de smaak, terwijl anderen juist denken dat Assassin’s Creed beter is dan ooit tevoren.

Ondergetekende is één van de nieuwe stempel die durft te beweren dat Assassin’s Creed beter is dan ooit. De nieuwe richting die de reeks in is geslagen sinds Assassin’s Creed Origins gaf de franchise de spuit adrenaline die nodig was om opnieuw relevant te worden. Iedereen weet immers dat Assassin’s Creed Syndicate (ondanks dat het een goede game was) het publiek niet meer wist te boeien.

Wie naar de geschiedenis van de reeks kijkt, kan gemakkelijk opmaken dat de Assassin’s Creed games in duidelijke generaties opgebroken kan worden. Je hebt de Desmond generatie die van de eerste game uit 2007 tot en met Assassin’s Creed III spant. Hiermee wordt niet alleen het skelet van de doorlopende verhaallijn in de hedendaagse tijd gemaakt, maar wordt ook nog eens een grandioos verhaal verteld met publiekslieveling Ezio.

Daarna kwam de Abstergo generatie waarin je het hedendaagse personage dat voor Abstergo Entertainment werkt. Deze generatie bestaat uit de Assassin’s Creed IV: Black Flag, Unity, Rogue en Syndicate. De titels worden ook wel gezien als de Dark Ages voor Assassin’s Creed games. Waar Black Flag als één van de beste games in de reeks wordt gezien, staat Unity bekend als de slechtste en leek de serie te stagneren door Rogue en Syndicate.

De laatste trilogie wordt ook wel de Hidden Ones-trilogie genoemd en begon bij Assassin’s Creed Origins. Daar werd een nieuw verhaal aangesneden in het heden via Layla, een voormalige onderzoekster voor Abstergo Industries. Met haar introductie wordt het hedendaagse verhaal op meer directe wijze verweven met de Desmond generatie.

Met het verhaal dat via Layla wordt verteld gaat Assassin’s Creed terug naar de oudheid en worden periodes aangedaan waarvan fans niet wisten dat ze het wilden. Egypte en haar prachtige piramides, het oude Griekenland en nu, met Assassin’s Creed Valhalla, wordt eindelijk het vikingtijdperk aangedaan. Stuk voor stuk worden andere hoofdpersonen in de geschiedenis aangedaan met als gevolg fantastische verhalen die spelers geboeid houden.

Rode draad in de laatste drie games zijn De Hidden Ones, de eerste officiële incarnatie van de Assassin Brotherhood. De totstandkoming hiervan wordt uitgebreid behandeld, net als de grote vijand de “Order of the Ancients”. Die vijand komt ook weer naar voren in Odyssey (terwijl de setting nog veel verder in het verleden ligt), waarna Valhalla de Hidden Ones en Order of the Ancients rond het jaar 900 na Christus.

Hoewel de vernieuwing rondom de strijd tussen Assassin’s en Tempeliers tof is om te zien, komt de frisse wind van het meest recente tijdperk via de gameplay. Ubisoft heeft de serie met Origins flink op de schop genomen met veel positieve veranderingen als gevolg. De action/adventure games werden omgetoverd tot RPG’s.

Elementen waar fans van hielden uit eerdere games werden in Origins behouden, terwijl de kern van de game grotendeels op de schop ging. Vechten kreeg meer diepgang dankzij de focus op lichte en zware aanvallen in combinatie met ontwijken en parreren. Daarbij moest je je focussen op het ontwikkelen van de hoofdpersoon.

Ineens werd het belangrijk om te kijken naar je uitrusting en welke wapens je gebruikt. Assassin’s Creed gaf spelers een scala aan mogelijkheden waardoor fans als kind in de snoepwinkel stonden om te kiezen hoe ze de games willen spelen. Enige minpuntje bleek wel dat de focus op het sluipen wat minder werd.

Vooral in Odyssey werd duidelijk dat de reeks niet meer hetzelfde was doordat sluipmoordenaar spelen niet goed meer kon. De iconische Hidden Blade zat niet in de game tot grote woede van fans. Met Valhalla werd deze fout gelukkig rechtgetrokken, al heeft Odyssey op haar eigen manier ook zo zijn charme.

De Hidden Ones trilogie bracht namelijk ook vernieuwing in het ontdekken van de wereld. Naast dat de gebieden er iedere keer beeldschoon uitzagen, kregen spelers meer vrijheid in het vrijspelen van de kaart. Via een gevederde vriend kon je locaties en interessante punten ontdekken in plaats van dat deze voorgekauwd werden.

Assassin’s Creed is dan ook als het ware geëvolueerd in een betere versie van zichzelf. Waar het hedendaagse verhaal eindelijk weer een beetje op de rails is, weten de makers ook weer te boeien met de verhalen in het verleden. De keuze om de reeks een nieuwe stoot adrenaline te geven via tijdsperioden ver voor de bekende verhalen van Ezio en de Assassins is briljant.

De vrijheid die de makers hebben om interessante verhalen te vertellen werkt uitstekend, net als de vernieuwde combat. Hoewel lang niet iedereen fan is en graag terug wil naar dagen van weleer, is dat anno 2021 niet meer te doen. Wie teruggaat naar die gameplay (via bijvoorbeeld de Remaster collecties van een paar jaar terug) merkt dat die titels lang niet meer zo lekker spelen.

Assassin’s Creed heeft wat dat betreft gedaan wat het moest doen: vernieuwen. Een groot succes is het dan ook zeker, want de recentere titels vliegen weer als warme broodjes over de toonbank. Als Ubisoft met de komende DLC’s de kwaliteit hoog weet te houden, is er voor Assassin’s Creed fans dan ook genoeg reden om blij te zijn. Nu alleen nog die veelgevraagde Japanse setting en dan is iedereen helemaal blij!