Bloodborne Dagboek dag 1 - Bloedtransfusies en harde straatstenen

Tijdens ons avontuur in Bloodborne kwamen we een dagboek tegen dat de avonturen van monsterjager Kwibus in kaart brengt. Volg ons vijf dagen lang terwijl we te weten komen wat deze onverschrokken jager meemaakte tijdens zijn avonturen in Yarnham met dit Bloodborne dagboek.

Je dag beginnen met een bloedtransfusie is al geen pretje, maar wat er daarna gebeurde zal me nog lang bijblijven. Ik zal je de bloedige details besparen, maar het komt erop neer dat ik verslonden ben door een wolf in een ziekenhuis, waarna ik terecht kwam bij een houten huisje op een mistige rots.

Daar vertelde een oude man in een rolstoel dat ik verkozen was om een Hunter te worden, een monsterjager die met vlijmscherpe wapens en een geweer op pad gaat om reusachtige wezens te slachten.

Ik kan je vertellen dat ik hier niet op voorbereid was, maar met de tools die de man me gaf, had ik in ieder geval het idee dat ik wraak kon nemen op de wolf die me aan stukken sloeg. Gewapend met een bijl en een blunderbuss bedankte ik de oude baas, en keerde ik terug naar het ziekenhuis.

De wolf die eerder nog zo'n uitdaging leek reeg ik nu zonder problemen aan mijn hakbijl, die je ook nog eens uit kunt klappen om wat meer bereik te hebben. Eenmaal buiten aangekomen word ik vriendelijk begroet door een bewoner van deze gestoorde stad, die met een fakkel en een hooivork me direct te lijf gaat.

Na urenlang ronddolen door de straten van deze prachtige, maar levensgevaarlijke stad ben ik nog geen enkel vriendelijk persoon tegenkomen, behalve dan een man die veilig van achter een raampje me wat handig advies meegaf.

Het ergste is misschien nog wel dat iedereen doodsbang voor me lijkt te zijn. Ze noemen we me een afschuwelijk wezen, en wapperen met fakkels om me af te schrikken. Of het met die krankzinnige bloedtransfusie te maken heeft weet ik niet, maar voor mijn gevoel ben ik nog steeds mezelf.

Wat ik wel geleerd heb in mijn eerste uren als monsterjager is dat een aanval de beste verdediging is. Achter een schild schuilen is er niet bij in Yarnham, dus zul jij de aanval in moeten zetten. Dat is flink wennen in het begin, maar zodra je een wapen in de vingers hebt, zwaai je er mee rond alsof je het al jaren doet.

Na het zien van de stapels met gestoorde mensen die ik neergesabeld heb, begin ik me wel af te vragen waar de monsters blijven die ik op zou moeten jagen. Na die ene weerwolf begin ik dit bijbaantje wel te mogen, en ik merk dat ik inmiddels koortsachtig op zoek ben naar andere beesten en mythologische wezens om de strijd mee aan te gaan.

Dit enthousiasme werd al snel de kop ingedrukt toen ik een grote brug betrad die fel oplichtte door de reusachtige ondergaande zon. De twee weerwolven die me daar opwachtten waren al een flinke uitdaging, maar terwijl ik het bloed van mijn leren jas af aan het halen was, werd ik compleet verrast door een ijzingwekkende schreeuw.

Schijnbaar vanuit het niets klimt een torenhoog monster over een stenen poort heen, die vervolgens schreeuwend op me af komt gerend. Compleet in paniek probeer ik achteruit te rennen, totdat mijn rug tegen een massieve muur van witte mist opbotst. Geen uitweg dus, en daar maakt dit afzichtelijke wezen dankbaar gebruik van.

De Bloodborne review komt er zo snel mogelijk aan.

Alsof het niets is word ik over de brug geslingerd, terwijl we om beurten rake klappen uitwisselen. Net voordat het beest zijn laatste adem uit lijkt te blazen grijpt hij me vast bij mijn voet, en slaat me herhaaldelijk op de harde straatstenen neer, totdat alles wazig wordt.

You Died, is het laatste wat ik me kan herinneren terwijl ik weer wakker word bij het huisje met de oude man, die me lachend aankijkt. Laat ik voor vandaag hier maar mijn rust pakken en mijn wapens repareren. Morgen ben je de mijne.

De Bloodborne recensie komt er zo snel mogelijk aan. Geniet alvast van de eerste tien minuten gameplay.