De top 10 beste games van 2018 volgens Rox van der Helm

Switch: 6. PS Vita: 2. Wii U: 1. PlayStation 3: 1. PlayStation 4: 18. 3DS: 3. Xbox One: 33. Mobiel: 1. Xbox 360: 2. Ik hoor je denken: WAT IS DIT. Dit zijn 67 games die ik dit jaar heb uitgespeeld. Gestoord. Wellicht. Maar je bent gamer in hart en nieren of je bent het niet. Dit waren mijn favoriete 10 games van 2018 (en wat was het moeilijk om te kiezen!).

Twijfels, twijfels. Welke game zet ik op 10? Sowieso een indie-titel, want naast triple A geweld vind ik dat er een indie in mijn lijst hoort. Puur om aan te geven dat ik die ook speel. En vaak zitten er verborgen parels tussen. Zo vond ik My Brother Rabbit heel sterk dit jaar, maar ook My Memory of Us. Vanwege de creativiteit en het ontroerende verhaal ben ik toch voor de laatste gegaan. Houd je van indrukwekkende verhalen in een oorlog? Houd je van Valiant Hearts The Great War bijvoorbeeld? Geef dan My Memory of Us een kans. Het is voor mij een van de verrassingen geweest van vorig jaar.

Niet overtuigd? Lees dan vooral mijn recensie nog even.

De een is verslaafd aan drank, de ander aan drugs. Ik ben verslaafd aan het geluid van mijn Xbox zodra ik een achievement vrij speel. Muziek in de oren. Ik wind er dan ook nooit doekjes om dat ik het liefst, maar dan ook echt het allerliefst op mijn Xbox One speel. Afgelopen jaar kwam er een verrassend leuke downloadbare titel naar de Xbox One waar velen waarschijnlijk nog nooit van gehoord hebben: Bounce Rescue!

De titel kun je alleen spelen of couch co-op en ik zou vooral het laatste aanraden. Samen ga je al platformend vijf werelden bij langs. De 2D levels zijn kort, maar niet altijd even makkelijk en samenwerken is een genot. Regelmatig zul je moeten lachen om al het geks dat voorbij komt in de levels. En het einde per level is hartverwarmend, een keiharde 'JIPPIE' knalt door de speakers. Het doet bijna denken aan het dansje dat Ilo en Milo deden toen ze elkaar vonden in Ilomilo. Ik houd ervan.

Huppa, daar is die dan. De eerste Japanse game uit mijn lijst, want reken maar dat er nog meer gaan komen haha! Ik was al groot Yakuza fan, maar van Kenshiro had ik nog niet echt gehoord. De hoofdrolspeler uit de Fist of the North Star reeks draag ik inmiddels een warm hart toe. De game is gemaakt door de maker van Yakuza en dat was voor mij reden genoeg ermee aan de slag te gaan.

Toegegeven, niet op elk vlak is het 'raak' zoals bij Yakuza games, maar wat me erg aanspreekt is het meeslepende verhaal. Daardoor wilde ik doorspelen, doorspelen én doorspelen. En als een game dat met je doet, doet het iets goed. Fist of the North Star: Lost Paradise is dan ook een van de leukste titels die ik in mijn PlayStation 4 heb gehad dit jaar.

Een ontwikkelaar die wat mij betreft al jaren te weinig (positieve) aandacht krijgt, is Rebellion. Deze ontwikkelaar maakt geniale co-op games! Zo heb ik Sniper Elite 4 met veel plezier samen doorlopen met Hugo. En mijn favoriet qua co-op is nog altijd Zombie Army Trilogy. Ik heb nog nooit een leukere co-op game gespeeld dan deze. Rebellion doet iets wat mij elke keer weer aanspreekt. Strange Brigade heeft helaas niet de X-ray kills zoals eerdere games uit de stal, maar wel hele verslavende gameplay.

Strange Brigade is een shooter die je samen moet spelen en waarbij je de omgeving continu inzet als middel om hordes aan vijanden te slim af te zijn. Samen met wapens in de hand en deze omgeving, zul je uren zoet zijn en een glimlach van oor tot oor hebben. Ik herinner met dat ik ziek thuis was in een weekend en deze game er op een dag in zo'n 10 uur doorheen geramd heb. Wat dat betreft was het een prima medicijn. Een aanrader als je van co-op houdt.

Weer een shooter. Maar kom op. Laten we eerlijk zijn: dit is toch wel een van de betere shooters vorig jaar of niet dan? Ik ben niet zo van Fortnite of PUBG. Wel hield ik altijd van Call of Duty, maar dat die singleplayer eruit is, vind ik dan toch wel jammer. Dus als je het mij vraagt is voor de shooter van het jaar Battlefield 5 geworden met een toffe singleplayer én multiplayer. Sowieso ziet de game er adembenemend mooi uit! En alleen al die opening in Nijmegen: kippenvel!

En dan is het tijd voor mijn top 5. Wat vond ik nou echt helemaal te gek? Als Yakuza-fan kan Yakuza niet in mijn top 5 ontbreken. Kiwami 2 staat dan ook op de vijfde plek. De game oogt vele malen beter dan de PlayStation 2 versie destijds deed en het verhaal heeft me uren geboeid. Wel vond ik het einde wat te langdradig. Verder wil ik graag 'nieuwe' games in de rest van mijn top 5 hebben en deze game was natuurlijk al eerder uitgekomen.

Dat neemt niet weg dat het een titel is om van te genieten. I love crazy Japanse shit! Meer weten? Lees dan nog even mijn Yakuza Kiwami 2 recensie.

Als je me vraagt wat de aller-aller-aller beste game ooit is, is het antwoord voor mij simpel: The Witcher 3. Als er een game is die in de buurt gaat komen van dit type game met diepgaand skill-systeem, dan is dat Assassin's Creed Odyssey. Assassin's Creed Origins was vorig jaar mijn meest gespeelde game op de Xbox One en ik vond die game ge-wel-dig. Helaas heb ik de tijd nog niet gevonden om veel uren te pompen in Odyssey, maar dat dat gaat gebeuren is zeker.

Alles wat ik speelde, was raak. Deze game is verbluffend sterk en een must voor iedereen die van RPG's houdt. Ubisoft kende met de serie wat pittige jaren en de koe werd misschien wat te veel uitgemolken, maar na Origins is het bedrijf weer helemaal back on track. Origins was in mijn ogen al te gek, Odyssey doet daar nog een schepje bovenop. Noem me een fan-girl, maakt me niet uit. Ik schaam me niet om er voor uit te komen dat ik deze serie een warm hart toedraag.

Ik heb zitten twijfelen of ik deze game niet op 1 moest zetten. It's all in the name 'Rockstar' (lees: Roxtar, nietwaar?) Maar nee, er zijn helaas twee games die me net even een warmer hart toedragen. We go a long way back en dat doet Red Dead niet. Dat neemt niet weg dat deze game in mijn top 3 moést staan. De sfeer die Rockstar in games neerzet is ongekend en de missies doorlopen in Red Dead Redemption 2 is verslavend.

Dat was het al bij het vorige deel en dit deel is op alle fronten nog beter. Om eerlijk te zijn ben ik verbaasd als mensen deze titel niet kopen. Want als je het mij vraagt is het een must als je jezelf een gamer durft te noemen. Harde woorden. Maar ik móet dit zeggen. Sorry guys...

Het doet me bijna pijn aan het hart om deze geniale titel op de tweede plek te zetten. Ik heb weken getwijfeld om mijn nummer 1 en 2 om te draaien en God of War op 1 te zetten. Dan weer was het mijn nummer 1, dan weer niet. Het ding is, de serie en ik gaan een lange tijd terug. Het tijdperk van de PlayStation 2 om precies te zijn. God of War was jaren mijn favoriete franchise! Zo erg zelfs dat ik post ondertekende met 'Rox of War'. Jawel, een nerd. Ik geef het toe.

Onlangs heb ik nog het dekbed besteld van God of War. Ik houd van Kratos en zijn avonturen. En hoewel ik eerst huiverig was wat Sony ging doen met een 'nieuwe' God of War kan ik als fan van het eerste uur alleen maar tevreden zijn over het resultaat. Ja, het is ontzettend anders dan vroeger, maar het is wél tof. En zeker als dat ene moment komt....
dan weet je : Dit is God of War. Er is alleen een probleem, deze game heeft me niet ontroerd met tranen. En dat deed mijn nummer één wel...

Jawel, Yakuza staat op één. Ergens vind ik het niet eerlijk. De game is al langer uit in het land van de rijzende zon. Grafisch is die een stuk minder dan God of War. Maar toch.. De game is een emotionele rollercoaster én de afsluiting van een prachtige serie. Yakuza 6 wist elke snaar in mijn lichaam te raken. En sowieso: als je een game start met een glas whisky in de hand, dan heb je mijn aandacht!

Ik weet dat veel mensen helemaal niet bekend zijn met de Yakuza reeks, al heb ik 't idee dat het door het succes van Zero en Kiwami iets meer wordt. Stiekem hoop ik altijd dat mijn enthousiasme daartoe iets heeft bijgedragen, ook al heb ik geen aandelen. Ik beschouw het als mijn missie om Yakuza aan de man te brengen, want het is een topserie met meeslepende verhalen en bizarre missies. Die mix van serieusheid en gekkigheid kan ik ontzettend waarderen. En dat ik op het einde moest huilen van deel 6 vind ik dan ook alleen maar prachtig. Hoeveel games kunnen zoveel emoties in je losmaken? Bij mij in ieder geval weinig.