Top 10 beste filmscènes aller tijden

Wie heeft er nou geen filmscène in gedacht die perfectie uitstraalt? Met een rijke filmgeschiedenis over de afgelopen honderd jaar en ontelbare scènes is het voor iedereen moeilijk om te bepalen welke scènes nou echt boven de rest uitspringen. Wij gaan de uitdaging aan en zetten de tien beste filmscènes aller tijden op een rij!

Voor deze lijst met beste filmscènes aller tijden zijn we op zoek naar scènes die niet alleen iconisch zijn en snel in je gedachte schieten, maar ook het werk dat minder opvallend is. Denk aan een verhaal dat wordt verteld in slechts één scene, emotie die wordt overgebracht door dialogen en spanning die constant weet op te bouwen door slimme trucjes van de regisseur. Zowel oude als nieuwe films zijn in deze lijst te vinden, dus is het nu tijd voor de beste filmscènes aller tijden.

We trappen deze lijst af met de nieuwste film die je in deze lijst met beste filmscènes aller tijden gaat vinden. Avengers Endgame uit 2019 bracht het publiek een film moment dat meer dan tien jaar lang in de maak was. Natuurlijk gaat het om de scène waarin alle Avengers herenigt worden om voor eens en altijd af te rekenen met Thanos.

Terwijl Captain America (Chris Evans) op z’n tandvlees bijt en weet dat hij eigenlijk een verloren strijd vecht, staat hij nog één keer op en bindt hij zijn gebroken schild vast terwijl hij een grote snee in zijn arm heeft. Vervolgens hoort hij een oude bekende over de radio zeggen: “On your left.” In eerste instantie weet je niet zeker wat er gebeurt, tot de supersoldaat omkijkt en een portaal ziet openen.

Het gezicht van niemand minder dan de recent overleden Chadwick Bosemans Black Panther komt als eerste door het portaal. De koning van Wakanda kijkt Captain America recht aan. In dat ene moment weet de leider van de Avengers dat de helden dit gevecht gaan winnen.

Terwijl de muziek aanzwelt en één voor één al onze favoriete Marvel-helden tevoorschijn komen, bouwt bij iedere kijker de adrenaline op tot die ene, legendarische zin door de Captain geroepen wordt: “Avengers! Assemble!”

Sommige scènes kun je kijken zonder de rest van de film te hebben gezien. De beste filmscènes weten op zichzelf een verhaal te vertellen. No Country for Old Men is hier een perfect voorbeeld van met de confrontatie tussen huurmoordenaar Anton Chigurh en een nietsvermoedende tankstation-medewerker.

Javier Bardem weet als Chigurh een overtuigende prestatie te leveren in een simpele scène waarin hij aan de medewerker vraagt hoeveel hij ooit heeft verloren bij het spelletje kop of munt. Als publiek weet je dat slechts één van de twee weet wat er daadwerkelijk op het spel staat, wat de spanning alleen maar doet opvoeren.

De beeldspraak die door de scène heen is verwerkt draagt alleen maar extra bij aan de scène. Voor Chigurh is het slechts een spelletje dat bepaald of de simpele ziel verder mag leven of dat hij net als het snoepwikkel dat hij op de toonbank laat liggen een hoopje afval is. Geen scène is zo effectief in het opbouwen van spanning in zo’n korte tijd en dat maakt het één van de beste filmscènes aller tijden.

Hoewel je misschien met opgetrokken wenkbrauwen naar de nummer acht van de lijst kijkt, kunnen we niet ontkennen dat Dirty Dancing's Time of Your Life-scene een plekje heeft verdiend in de lijst met beste filmscènes aller tijden. De slotscène van de feel-good-film weet als geen ander over te brengen hoe het leven soms toch een sprookjesachtige wending kan nemen.

Gedurende de hele film wordt het Frances ‘Baby’ Houseman (Jennifer Grey) duidelijk dat in realiteit het leven niet altijd over rozen gaat en dat je niet altijd kunt krijgen wat je wil. Ook niet als het op haar affaire met de slecht verdienende dansinstructeur Johnny Castle (gespeeld door Patrick Swayze) aankomt. Wanneer ze haar laatste avond beschaamd met haar familie doorbrengt, hangt Johnny toch nog even de held uit door Baby ten dans te vragen.

Wat volgt is de iconische zin “nobody puts Baby in a corner”, waarna het dansplezier uitbreekt. Het nummer “Time of Your Life” is perfect voor de scene en het moment dat de twee hoofdpersonen met elkaar delen. Het uitdagende eighties-nummer botst als het ware met de diëgetische context. Het versterkt de scene als het ware, want wat je als kijker ziet is de dagdroom van Baby die daadwerkelijk uitkomt op de laatste avond van haar vakantie.

Wie had ooit gedacht dat een animatiefilm van Sony over Spider-Man het kon schoppen tot de lijst met beste filmscènes aller tijden. Wij in ieder geval niet, maar het valt niet te ontkennen dat de sprong in het diepe van Miles richting het einde van de film een klasse apart is. Iedereen die ooit bang is geweest omdat hij of zij onzeker was over de gevolgen, weet na het zien van deze scène wat hem/haar te doen staat.

Miles weet gedurende de hele film niet of hij klaar is om in de schoenen van Peter Parker te staan om de mantel van Spider-Man op zich te nemen. Zijn krachten werken slecht en hij heeft weinig vertrouwen in zichzelf. Wanneer hij zijn mentor vraagt wat hij moet doen of hoe hij erachter kan komen of hij klaar is om Spider-Man te zijn, krijgt hij een verlichtend antwoord: “Dat weet je nooit. Het is een sprong in het diepe.”

De quote zit gemixt in een montage waarin Miles eindelijk zelf het heft in eigen hand neemt en bepaalt dat hij klaar is om de sprong, letterlijk en figuurlijk, te wagen. Met het uitdagende nummer “What’s Up Danger” op de achtergrond, stort Miles zichzelf van het hoogste gebouw in New York, waarna een prachtig, symbolisch shot volgt. Terwijl Miles in het diepe springt, zien we de stad ondersteboven hangen, waardoor het lijkt alsof Miles juist omhoog suist en opstaat als de nieuwe Spider-Man.

Natuurlijk mag de eerste blockbuster in de filmgeschiedenis niet ontbreken op deze lijst met beste filmscènes aller tijden. Jaws is als het ware een voorganger van het slasher-genre, zoals we dat vandaag de dag kennen. In 1975 was het alleen geen maniac met een gestoorde jeugd die als moordenaar te werk ging, maar een bizar grote haai.

Het hoogtepunt van de film komt wanneer haaienjager Quint zichzelf eindelijk een beetje laat gelden door een verhaal uit zijn verleden te vertellen. Dronken vertelt Quint aan politiekapitein Martin Brody en oceanograaf Matt Hooper over de USS Indianapolis. Legendarische acteur Robert Shaw verdwijnt in zijn personage (Quint) terwijl hij vertelt over wat er op de USS Indianapolis plaatsvond.

Het tragische verhaal doet je mond open vallen terwijl je compleet in de monoloog gezogen wordt. Gecomplimenteerd door de angstaanjagende noten op de achtergrond is het alsof je de gebeurtenissen via Quins woorden zelf meemaakt, terwijl de haaienjager zelf de pijn probeert weg te lachen. De scène is het perfecte voorbeeld van een acteerprestatie vol subtiele trekjes die de film naar het volgende niveau weet te trekken.

Dat de titulaire haai in de volgende scène de boot aanvalt en het eindgevecht van start gaat is dan ook wat we noemen: chef’s kiss.

Normaalgesproken zijn scènes die tegendraads werken met betrekking tot de rest van de film een slechte eigenschap. Laat het maar aan Quentin Tarantino over om juist precies het tegenovergestelde effect te creëren, want dat is precies wat hij doet met de openingsscène van Inglourious Basterds.

Waar de hele film keiharde actie met one-liners om je hoofd slingert zonder ook maar enig oog voor subtiliteit, doet de introductie van The Jew Hunter juist precies het tegenovergestelde. Een nietsvermoedende boer krijgt een bezoekje van SS-kolonel Landa (meesterlijk gespeeld door Christoph Waltz) die op zoek is naar een groep Joden die zich in de buurt zouden verstoppen. Wat volgt is opbouwende spanning die iedere kijker peentjes laat zweten.

Tarantino weet de spanning op slimme wijze als een soort golfslagbad door de scène te weven. Spanning via een ondervraging wordt afgewisseld met bizarriteiten als een te grote pijp die de kolonel gebruikt om te roken. De scène (die bijna 20 minuten duurt!) houdt je aan het beeld gekluisterd vanwege Waltz’ acteerwerk en later de realisatie dat de boer daadwerkelijk Joden verscholen houdt onder de planken waarop Landa loopt. Dat de scene achteraf meer dan alleen als introductie voor Landa blijkt te zijn, is de kers op de spreekwoordelijke taart!

Er zijn maar weinig scènes die je hart telkens weer opnieuw weten te breken. De openingsscène van Up is één van die films die het telkens weer voor elkaar weet te krijgen. Up opent met een vrolijke opening over twee jonge zielen die verliefd raken en grote plannen voor de toekomst hebben.

Alles is goed en geluk hangt in de lucht. Natuurlijk zijn er hier en daar tegenslagen waardoor het echtpaar hun droom om naast een paradijselijke waterval te wonen moet uitstellen, maar daar slaan de twee zich telkens doorheen. Zelfs gedurende moeilijkste tijden, wanneer blijkt dat Ellie geen kinderen kan krijgen, vinden de twee steun bij elkaar.

Toch beseft Carl, inmiddels een oude man, dat hun droom verloren lijkt te gaan door de tijd. Als verrassing voor Ellie spaart hij eindelijk genoeg geld bij elkaar om samen met Ellie het paradijs te bezoeken. Het moment dat daarop volgt zorgt telkens weer voor natte ogen, want vlak voordat Carl de verrassing kan geven wordt Ellie ziek en sterft ze.

In vijf minuten tijd weet Pixar iedere kijker van verdriet te laten huilen. Ondanks dat je het echtpaar nog geen vijf minuten hebt gezien, heb je hun hele leven meegemaakt. Het is dan ook extra pijnlijk wanneer de toon omslaat. Verdriet en pijn voeren de boventoon iedere keer weer, terwijl het vrolijke “Married Life” van Michael Giacchino omslaat in mineur.

Iedereen gaat naar de bioscoop om in een filmervaring gezogen te worden. Weinig films weten dit zo effectief te doen als Saving Private Ryan’s Omaha Beach-scene. Vanaf de eerste seconde weet je wat er op het spel staat en dat geluk soms het enige is tussen leven en dood.

Het is indrukwekkend om te zien hoe deze scene zowel groots en bombastisch is, maar gelijktijdig heel intiem en claustrofobisch voor de betrokken personages. Kogelschoten vliegen alle soldaten om de oren, terwijl in iedere scène meer lagen van het geweld van de oorlog worden geïntroduceerd. Ieder detail wordt gedurende de scène samengebracht en omgezet om een compleet verhaal te creëren.

Angst en chaos wordt langzaam maar zeker omgezet in dapperheid en orde; een meesterlijke prestatie. Verwonderlijk is het dan ook zeker niet dat één regisseur het voor elkaar weet te krijgen om niet één, maar twee keer deze lijst met beste filmscènes ooit te halen. Dat is een prestatie die alleen Steven Spielberg voor elkaar kan krijgen.

Natuurlijk kunnen we de film die gezien wordt als één van de beste aller tijden niet vergeten. Andy’s ontsnapping uit Shawshank is niet alleen één van de meest iconische, maar ook beste filmscènes aller tijden. Richting het einde van de film weet Spielberg een monoloog op perfecte wijze te combineren het moment waarop kijkers al de hele film zitten te wachten, is onvoorstelbaar en brengt je telkens weer aan het lachen.

Andy zit de hele film gevangen voor een misdaad die hij niet heeft begaan en zoekt naar een manier om zijn vrijheid terug te krijgen. Wanneer hij deze vindt via een ontsnappingstunnel die hij zelf bouwt, zit je op het puntje van je stoel om te zien of het plan daadwerkelijk succesvol is.

Opvallend is vooral hoe de regen Andy als het ware wordt schoongespoeld van alle vieze zaken die hij in de gevangenis heeft moeten doen om zijn vrijheid terug te krijgen. We kunnen niet anders zeggen dan: Bravo Darabont, jij briljante baas!

Natuurlijk kan er in één lijst maar één moment boven de rest uitsteken en in deze lijst met beste filmscènes aller tijden gaat die eer naar The Usual Suspects. Specifiek doelen we op de laatste scene in de film. Eindelijk wordt antwoord gegeven op de vraag wie Keyser Soze nou precies is. Ten minste, dat is de implicatie. Het twisteinde van David Finchers’ The Usual Suspects bevestigt immers nooit dat Verbal Kint de mythische bandiet is.

Toch moeten we de montage voor de laatste scène een applaus geven voor het feit dat op zo’n precieze en gedetailleerde manier hints door de film worden verweven. Deze komen op briljante wijze samen in het moment dat detective Dave Kujan zich realiseert dat Verbal een web van leugens heeft zitten verkondigen. Niet alleen de detective wordt omver geblazen, maar de kijker ook!

Wat volgt is één laatste achtervolging die snel de adrenaline weer door je aderen laat gieren. Verbal ontsnapt en de good guys hebben verloren. Wat een briljante twist die bij een tweede of zelfs derde viewing nog steeds dezelfde impact heeft.

Dit zijn de tien beste filmscènes aller tijden. Welke scènes zijn volgens jou waardig om deze lijst te betreden? Laat het ons weten in de reacties hieronder!