5 redenen om niet naar Alien: Romulus te gaan

Sinds kort draait Alien: Romulus in de bioscoop. En hoewel dit klinkt als een mooie reden om naar de film te gaan, geven wij je 5 redenen waarom je deze film vooral niet in de bioscoop wil zien.

Waar je in de eerste Alien film keek naar Sigourney Weaver en dat écht indruk maakte, heb je nu het gevoel naar een b-film te kijken. Alien: Romulus lijkt op de horrorfilms van de jaren 90 waarin veel tieners werden gegooid die daarna één voor één doodgingen. Denk aan Scream, Final Festination en wat al niet meer? Sorry, maar in de verste verte komt deze film niet in de buurt van het origineel.

Bij een horrorfilm wil je verrast worden, in zoverre: je móét op het puntje van je stoelzitten omdat de film eng is, nietwaar? Dat gebeurt bij Alien: Romulus amper. Begrijp ons niet verkeerd. Je kunt zien dat er veel geld in de titel gestopt is en alles ziet eruit om door een ringetje te halen, maar dat betekent niet dat het eng is. Dat gevoel dat je bij de eerste alien had waarbij je soms zeven kleuren poep wilde schijten – nee, dat zul je niet hebben. Er is hoogstens een enkele jumpscare, maar daar blijft het dan ook bij.

Waarschijnlijk zul je nog vaker moeten lachen en dat is geen goed teken.

Alien: Romulus is over de top. Aan het einde van de film moet er nog even getoond worden dat de aliens zich verder door evolueren, een fout die eerder ook al gemaakt werd in Aliens 3. Dus net nadat je denkt dat je alles gezien hebt, is er een nóg vreemdere alien die een soort mix moet zijn van alien en mens. Het slaat nergens op. Het is niet grappig, niet eng en vooral heel erg overbodig. Bovendien moet deze alien een knipoog zijn naar de engineers uit Prometheus.

Het is zonde om te zien hoe de film in clichés belandt. Eigenlijk weet je op voorhand al precies wie het gaat overleven in de film en wie niet. En ook bij scenes tussendoor, weet je precies wie op welk moment opgeofferd gaat worden. Het is zonde, want er is werkelijk waar geen één verrassing. Van het bloed van de aliens, tot aan 'we moeten iets doen met gravity en van de agenda van een andere robot tot aan net genoeg kogels hebben.'

Nostalgie is leuk, maar je kan er ook in doorslaan. Alien: Romules is daar een goed voorbeeld van. Deze film zit vol met té veel verwijzingen waardoor je niet eens meer het gevoel hebt naar een originele film te kijken. Zo zie je aan het begin van de film de Nostromo (het originele schip uit Alien) en zie je ook de alien van dat schip. En daarna zie je een herhaling van zetten uit de originele films tussendoor. Denk aan een scene met vijf aliens in plaats van één, een scene met een soort nest, een scene met talloze facehuggers die ontwaken en ga zo maar door. Het is too much.