De 5 beste games van 2022 volgens Marcus Talens

Er zijn dit jaar weer veel mooie games uitgekomen. Daarvan staan er alleen nog een hoop op de wachtlijst. Maar toch wil ik jullie niet onthouden wat het beste was van waar ik wel aan toe ben gekomen, dus hier zijn wat mij betreft de beste games van 2022!

Ik heb sinds dit jaar voor het eerste een PlayStation in mijn bezit. Dat zal op den duur waarschijnlijk zorgen voor meer gevarieerde persoonlijke Game of the Year-lijstjes van mijn kant, maar dit jaar had ik wat in te halen. Er is maar één PlayStation-game van 2022 waar ik dit jaar aan toe ben gekomen en dat is Stray.

Maar dat was dan ook wel gelijk een hele leuke game. Om me heen hoor ik veel stemmen dat deze game niet zo bijzonder is en als je puur naar de gameplay kijkt is dat ook niet zo. Ik heb het alleen altijd leuk gevonden om in een game rond te kunnen neuzen op zoek naar voorwerpen die andere personages willen, of die een optioneel stukje verhaal onthullen. Dat heeft Stray bij de vleet.

Maar uiteindelijk is het de kat die de show steelt. Aan banken krabben en je ergens oprollen om even te slapen biedt en soort eenvoudig vermaak en het feit dat (bijna) alle robots werkelijk verrukt zijn om een kat te zien in hun nagenoeg levenloze stad zorgt voor talloze interacties. Bovendien is het via de kat dat de DualSense zijn toegevoegde waarde nog eens goed kan bewijzen: als je deze game op PS4 of PC hebt gespeeld zonder haptische feedback, dan mis je een deel van de ervaring.

Op het moment zijn Pokémon Scarlet en Violet de slechtst gewaardeerde mainline Pokémon games aller tijden op Metacritic en er zijn zeker manieren waarop dat terecht is. Ik zal niet al te veel in detail treden over de technische kant van deze games, want dat is elders uitvoerig behandeld. Andere Switch games, sterker nog, andere Pokémon games bewezen dit jaar dat het anders kan, dus hier heeft Game Freak echt een steekje laten vallen.

Maar ik moet toch zeggen dat ik me goed heb vermaakt met Pokémon Scarlet. De open wereld geeft een vrijer gevoel dan de laatste paar generaties hadden en maakt dat je daadwerkelijk een beetje je eigen avontuur vormt. Er zijn nog manieren waarop het wat mij betreft beter had gekund (door bijvoorbeeld nog iets meer te kijken naar andere open world games), maar voor een eerste open world in een Pokémon-game ben ik niet ontevreden.

Waar ik het meest over te spreken ben in Scarlet en Violet heeft alleen weinig te maken met de open wereld, maar met het verhaal. Een tijdje na de release van Pokémon Sword en Shield heb ik een column geschreven over hoe dramatisch slecht het verhaal was in die games. Daarin suggereerde ik (onder andere) dat een verhaallijn die zich niet zo bezighield met gyms en de Pokémon League misschien een optie was. Ik was dan ook aangenaam verrast om twee van zulke verhaallijnen tegen te komen in Scarlet en Violet, waarin de speler ook daadwerkelijk een rol had. Met name het verhaal van Arven en Mabosstiff kwam bij mij — en waarschijnlijk veel andere mensen die veel tijd met een huisdier hebben doorgebracht — goed binnen.

Ja, we rollen inderdaad van de ene Pokémon game in de andere. Ik heb nog even getwijfeld over de volgorde, maar voor mij mag Pokémon Legends: Arceus hoger staan dan Scarlet en Violet. De nieuwe generatie wint het op verhaal, want Legends: Arceus komt eigenlijk met hetzelfde afgezaagde gezeur over harmonie tussen mensen en Pokémon. Maar wat mij betreft deed Legends: Arceus meer dat echt niet in een andere game te vinden was.

De open world van Scarlet en Violet nodigde voor mij nog iets te weinig uit om er gewoon een poosje in rond te rennen en te kijken wat er te beleven viel zonder achter een quest marker aan te gaan. Dat voelde in Legends: Arceus veel beter, ondanks dat het technisch gezien geen open world game was. Toen ik Legends Arceus had uitgespeeld had ik veel sneller de neiging om er weer in te duiken en als ik de game nu op zou starten denk ik dat ik er al snel weer uren in kwijt zou kunnen door alleen maar Pokémon te vangen.

Daarbuiten denk ik dat Legends: Arceus misschien nog wel belangrijker wordt voor de franchise dan we nu denken. Of liever gezegd, ik zou graag zien dat dat gebeurt. We hebben nu een open world in de mainline games, maar wat mij betreft komt het systeem voor Pokémon vangen ook (deels) over en een echte quest log waar ook de side quests in staan zou ik ook bijzonder graag willen hebben in het volgende duo van Pokémon games.

Ik begin eindelijk een beetje te geloven dat Mario en de Rabbids inderdaad samen in game zitten en dat het geen ramp is. Ik weet dat de eerste game ook goed ontvangen werd, maar die heb ik destijds overgeslagen. Na het spelen van Mario + Rabbids Sparks of Hope begin ik te denken dat ik Kingdom Battle misschien eens in moet gaan halen.

Want wat is Mario + Rabbids Sparks of Hope een genot: ik ben zelden zo aangenaam verrast door een game. Hij heeft precies de juiste balans van moeilijkheid en toegankelijkheid om een uitdaging te bieden zonder frustratie op te roepen. Dat dat ook gebeurt met een goede portie humor die soms verrassend subtiel is en soms heerlijk slapstick maakt het alleen nog maar leuker.

Ergens kon het eigenlijk al niet meer stuk toen duidelijk werd dat Rosalina en het hele kosmische aspect van Super Mario Galaxy een belangrijk onderdeel van de game is. Super Mario Galaxy is één van mijn favoriete games aller tijden en Rosalina is één van de weinige Mario-personages die meteen bij haar introductie een persoonlijkheid en een verhaal had. Wat mij betreft mogen we dat vaker zien in de Mario franchise, maar zolang het grotendeels beperkt is tot één personage wil ik dat personage graag vaker zien.

Toen Disney Lucasfilm kocht en een nieuwe Star Wars-trilogie ging maken zullen de meeste fans zich waarschijnlijk vooral hebben afgevraagd wat voor verhaal ze gingen vertellen. Ik niet. Ik wilde meteen weten of er dan ook een nieuwe LEGO Star Wars game zou komen, want ik heb mijn prioriteiten op orde. In eerste instantie dacht ik aan een game over de nieuwe trilogie die dan uiteindelijk gebundeld kon worden met een remaster van The Complete Saga.

Uiteindelijk begon ik wel te vermoeden dat er misschien iets groters ging gebeuren, maar zoiets als LEGO Star Wars: The Skywalker Saga had ik niet zien aankomen. Een game met alle films, allerlei planeten om vrij te verkennen en stapels zijmissies die de draak steken met de allerkleinste rare Star Wars details? Dat is dat ik graag mag zien en wat TT Games met succes heeft afgeleverd.

Dat gezegd hebbende wil ik toch nog even een kritiekpuntje uiten: het level waarin je General Grievous verslaat op Utapau is nog steeds teleurstellend. Het is stukken beter en spectaculairder dan wat The Complete Saga voor een level door liet gaan, maar ik wil die asthma-cyborg achtervolgen op een grote leguaan! Het zal wel niet kunnen. Dat Grogu’s wiegje dichtgaat zodra er een wapen op hem gericht wordt maakt een hoop goed.