Yakuza Like a Dragon Review – Geen brawler meer, maar een RPG

Heel wat harten zijn gebroken toen het na zes delen over was met de avonturen van Kazuma Kiryu. De jongen, met een draak als tattoo op zijn rug, nam ons mee naar hartveroverende games. Verhalen die geregeld goed waren voor een lach en een traan. De vraag is of de nieuwe protagonist, Ichiban Kasuga, ons net zo kan beroeren in een nieuw Yakuza deel. Dit is de Yakuza Like a Dragon review.

Jawel, een nieuw avontuur, een nieuw hoofdpersoon. Met zijn ontplofte kapsel versiert Ichiban de nieuwste Yakuza-cover. Zodra je de role-playing game gaat spelen, ontdek je al vrij snel dat dit een foutje is. Onze nieuwe held had een heel ander kapsel voor ogen. Maar ach, net zoals in ons corona-leven, mislukken kapseltjes soms en gaat het vooral om: don’t judge a book by it’s cover.

Het verhaal van Ichiban doet denken aan een Yakuza-verhaal van eerder: de nobody had niemand en kreeg door wat bijzondere factoren een warm huis boven zijn hoofd. Niet geheel toevallig is zijn ‘vader’ de belangrijkste pief in een maffia-clan (voor liefhebbers van de eerste games: een die verband houdt met de Tojo-clan).

We leren Ichiban kennen als een tiener van nog geen twintig die nog naar het leven lacht. Af en toe moet hij even opgevoed worden en zien we meteen de Yakuza-invloeden van eerder: humor. Als Ichiban zomaar even op straat lacht, krijgt hij al snel te horen dat hij om zijn imago moet denken.

Lachen doe je niet in het openbaar. Wie denkt er dan niet met weemoed terug aan Kiryu en zijn ernstige fronds op zijn gezicht? Net zoals Kiryu vergaat Kasuga het lachen ook snel. Er is -hoe kan het ook anders- wat gebeurd in de onderwereld.

Persoon A schiet persoon B neer, de politie ontdekt het en iemand zal op de blaren moeten zitten. Je raadt het al: Kasuga gaat de bak in, geheel onterecht natuurlijk. Waar je in het begin hem misschien een beetje een saaie knul vindt, is dit het eerste moment waarop je empathie voor hem voelt. Hij is loyaal én bovenal komt als hij ander persoon uit de bak. Wijzer én meer dan ooit iemand die geen gevecht meer uit de weg gaat.

In vijftien hoofdstukken waan je je een weg door een filmisch verhaal, zoals je gewend bent van de Yakuza-reeks. Zodra Kasuga vrijkomt is niets meer hetzelfde. Zijn clan is vernietigd en in Kamarucho heeft hij niets meer te zoeken.

In plaats daarvan krijgt de wereld een nieuw speelveld, die overigens groter is dan voorgaande Yakuza-titels. Daar ontmoet Kasuga diverse mensen en dompel jij je onder in allerlei avonturen, onderwerelden en knotsgekke verhalen. Wat dat betreft is het verhaal net als het spinnenweb van de Koreaanse maffia. Alle draadjes zijn met elkaar verbonden. Je weet het alleen nog niet.

Qua gameplay is er een hoop veranderd. De brawler is verleden tijd. Iets wat flink wennen is voor de Yakuza speler van het eerste uur, zoals ondergetekende. Hoe lekker was het als je minutenlang knotsgekke dialogen had gevoerd om daarna lekker zélf vijanden in de pan te hakken? Een heerlijke combinatie!

Ineens heeft dit plaats gemaakt voor een turn-based vechtsysteem, waarbij je dus niet in het echt vecht. Eerlijk is eerlijk: dat is in het begin flink (!) wennen. Het haalt voor je gevoel zelfs de vaart uit het spel, omdat je én lange cutscenes kijkt, én lange dialogen voert én dan ook nog eens lang bezig bent met je zetten te plannen en uit te voeren.

Je moet dus een portie geduld hebben om de schoonheid van dit nieuwe systeem in te kunnen zien. Bij ons gebeurde dit pas na een paar gevechten en waren we toch al zo’n acht uur verder in het spel. Het vergt écht een mentale aanpassing.

In het begin is het nieuwe vechtsysteem nog niet zo leuk. Je bent alleen aan het vechten en je mogelijkheden zijn beperkt. Hoe verder je komt, hoe meer mensen je bij je partij komen en hoe sterker je met z’n allen wordt. Na een paar hoofdstukken ga je opeens gevechten aan met vier man en heb je een heel arsenaal aan opties om te kiezen. Dán zie je pas echt hoe cool Yakuza Like a Dragon is.

Jij als hoofdpersoon kan met speciale zetten er op los slaan, een ander ventje kan vijanden met vuur bespuwen, een dametje kan klappen uitdelen met haar tasje en weer een ander mannetje is ijzersterk. Het is een korte samenvatting, want eigenlijk zijn de opties heel breed. Ook kunnen de personages elkaar healen, hebben ze magische opties en is het vooral de kunst om uit te zoeken wat voor jou het beste werkt.

Mocht je even moe zijn van het vele vechten, dan kun je de gevechten op auto-on zetten en dan doet de AI voor je het werk. Ook kun je dan nog kiezen of je voor een offensive, adaptive of healing stijl gaat. Ons advies is overigens om de gevechten, hoe veel het er af en toe ook zijn, zelf te blijven uitvoeren.

Waarom? Je zal merken dat zodra je alles in de vingers hebt jij een stuk sterker en tactischer bent dan de computer. Bij bepaalde baasgevechten zal de PC verliezen, waar jij gewoon iemand rechtstreeks naar de hel stuurt. Wat betreft je crew kun je op een gegeven moment wisselen van personages én kan je van beroep wisselen.

Wat dat betreft is deze Yakuza game de uitgebreidste Yakuza-game ooit en zijn de RPG-opties best diep. Wel is er een waarschuwing voor beginnende gamers, want er ontbreekt veel uitleg. De Yakuza franchise is de favoriete serie van ondergetekende, waardoor veel dingen wel duidelijk of logisch zijn. Zoals dat je naar kraampjes kan om te eten, zodat je je hele crew van gezondheid en MP kan voorzien, dat je betere uitrusting kan kopen op bepaalde plekken. Maar dit zijn dingen die niet standaard uitgelegd worden.

Slechts een deel komt ter sprake, waardoor beginners misschien niet alles uit de game gaan halen. Zonde. Wel worden er hints gegeven tijdens de laadschermen, maar die laadschermen blijven op de Xbox Series X niet lang genoeg staan. De console is té snel, terwijl deze game eerder dit jaar al uitkwam in het land van de rijzende zon en dus duidelijk niet ontwikkeld is voor de nieuwe generatie consoles.

Ook is de uitleg voordat je naar een belangrijk gebied gaat niet duidelijk genoeg. Er wordt gevraagd of je klaar bent en als doorgewinterde speler weet je dan dat je genoeg items gekocht moet hebben en de juiste gear moet hebben; oftewel je moet sterk genoeg zijn.

Alleen wordt niet duidelijk gemaakt welk level je moet hebben. Zo kan het gebeuren dat je bijvoorbeeld toch nog te zwak bent voor een bepaalde eindbaas en een heel stuk opnieuw moet doen, simpelweg om te levelen. Beter was geweest om een melding op voorhand te geven: ‘Ben je klaar? Dit level is vereist.’ Die melding komt nu simpelweg te laat.

Een serie zoals Assassin’s Creed doet dit bijvoorbeeld beter. Even goed als je Yakuza Like a Dragon naast wat grote RPG’s van vandaag zet, valt op sommige dingen niet lekker uit de verf komen. Het levelen zelf bijvoorbeeld is te eentonig. Je bent te vaak mannetjes op straat aan het bevechten om XP te harken.

Er zijn zijmissies, net zoals in eedere delen, maar die zijn op dezelfde manier uitgevoerd. Hier kun je zien dat Yakuza op gameplay vlak een aanpassing heeft gedaan, maar op andere punten niet helemaal mee gaat met de tijd. Het voelt als een herhaalkunstje, terwijl als je een Assassin’s Creed opstart, je enorm veel mogelijkheden hebt om te kiezen wat voor missie je gaat doen om XP te halen. Door de diversiteit en vele mogelijkheden blijf je levelen en doorgaan.

Bij Yakuza Like a Dragon heb je dat gevoel simpelweg niet altijd en krijg je soms heimwee naar de gameplay van de eerdere delen, al hebben we wel lef voor bepaalde keuzes die gemaakt zijn. De game heeft veel aanpassingen gemaakt. Zo kun je wapens craften op een plek, kun je tijdens een gevecht tegen betaling de hulp inroepen van een sterkere bondgenoot (het doet wat denken aan Mafia), kun je geld verdienen, heb je hero-missies en zo zijn er nog wat opties.

Er is zeker veel veranderd, maar toch mis je in essentie de belangrijkste aanpassing en dat is het behalen van XP tijdens leuke zijmissies. Ook is niet elke baas even memorabel én kost het simpelweg tijd om een band op te bouwen met de nieuwe hoofdpersoon. Ja, hij is leuk en interessant, maar staat na vele uren op de klok nog altijd in de schaduw van Kiryu.

Yakuza Like a Dragon is daarentegen wel verplicht kost voor de Yakuza fan in hart en nieren. Knotsgekke zijmissies toveren geregeld een WTF-blik op je gezicht en dat is alleen maar een goed teken. Het hoofdverhaal is als een sterke boom met veel vertakkingen en daar vermaak jij je uren mee.

Let alleen wel op dat je een flink portie geduld moet hebben voor bepaalde aspecten van dit spel. De game is goed en vertoont lef dankzij veel veranderingen. Toch is het jammer om te zien dat je simpelweg het gevoel bekruipt dat er nog meer in had gezeten. Voorgaande Yakuza games deden dat niet.