Yakuza: Dead Souls Review

De Yakuza reeks is een actie role-playing gameserie die in het land van de rijzende zon maar al te populair is. In Europa is dat wat minder het geval en wellicht dat dit juist de reden is dat de Japanse maffiasetting grotendeels is ingeruild voor een decors met zombies. Hoog tijd voor niet een barbeque, maar een ZOM-B-Q! Welkom in de wereld van Yakuza: Dead Souls.

Het is aan in de stad Komurocho! Veilig rondlopen is er niet meer bij vanwege horde zombies die de stad belagen. De game volgt het verhaal van vier personages en is daarom dan ook opgedeeld in vier gedeeltes. Zo zul je in de huid kruipen van Shun Akiyama, Goro Majima, Ryuji Goda en Kazuma Kiryu. Voor bekende Yakuza spelers is het een feest van herkenning, al hebben nieuwkomers geen probleem om te beginnen met deze zombiegame. De game is laagdrempelig en ingewikkelde plotlijnen uit eerdere delen zijn niet nodig als kennis. Yakuza: Dead Souls draait om zombies en dat verhaal staat dan ook centraal.

Tof verhaal
Het is een interessant verhaal. Alsof je een film speelt dat bestaat uit vier plotlijnen die samenkomen. Juist door die spanning en onwetendheid wil je doorspelen. Dat doet Yakuza: Dead Souls dus enorm goed. Met de hoofdlijn zul je zo’n 15 uur zoet zijn, maar al gauw kun je meer uren in de game stoppen door zijmissies te doen en vooral de omgevingen te verkennen. Hoewel je de meeste gebouwen niet in kunt lopen, bepaalde gebieden tijdens het spelen afgesloten zijn en de game op dat gebied dus vrij lineair is, zijn er bepaalde gedeeltes in de game waar je wel even af kunt wijken van de hoofdmissie. Dat is raadzaam, want juist dan ontdek je de kracht van Yakuza: Dead Souls.

Verborgen schoonheid
Het is een game die eigenlijk meer biedt dan enkel zombies afschieten. De game kent zijn eigen charme door humor, veel humor. Zo zul je op een gegeven moment bijvoorbeeld in het tweede gedeelte van de game met Majima een taxi kunnen nemen naar een ander gedeelte van de stad, waarbij zich het volgende fragment afspeelt (let op: spoiler):

Een meisje staat op straat, een man botst tegen haar op en het cakeje van het meisje valt uit handen. Het meisje wordt boos en zegt dat de ‘pop’ (geen gentleman dus) vast wel een nieuw cakeje kan kopen voor haar. Als hij terugkomt, wil het meisje er niets van weten. Jij bent Majima en zegt tegen de man dat hij zich niet zo moet laten behandelen als slaafje. Dan komt er een meisje van een hostess club naar je toe, geeft haar business card aan jou en zegt dat je haar moeten komen opzoeken. Ze houdt wel van een man die zo eerlijk is (ook al is Majima heel grof en bot!). Als je niets beters te doen hebt, kun je haar opzoeken en zorgen dat ze verliefd op je wordt. Want zij zal alles doen om het jou naar je zin te maken. En jij, ach, als ze je ververeelt ben je meteen weer weg. Dit zeg je ook tegen haar.

Dit is slechts een voorbeeld van een absurde situatie vol met hilarische dialogen zoals ze in Yakuza: Dead Souls verstopt zitten. Ook kun je meedoen aan karaoke, spellen spelen in het casino, het typisch Japanse Pachinko spelen en meer. Het zorgt ervoor dat de game een eigen vibe krijgt. En dat heeft het nodig, want anders zou je denken dat de game de zoveelste zombie shooter is geworden. Want eerlijk is eerlijk, veel vijanden lijken soms toch wel gejat te zijn uit andere games. Zo kom je een vijand tegen die in eerste instantie wel wat wegheeft van de Beserker uit Gears of War, een andere lijkt op een Slicker uit Resident Evil 5 en herhaaldelijk kom je een Witch tegen die veel wegheeft van die uit Left 4 Dead en Left 4 Dead 2. Veel originaliteit is er dus niet op dat gebied.

Zonde, maar het spel kampt met problemen
Toch is dat niet het ergste, want er zijn andere bezwaren op te merken aan Yakuza: Dead Souls. Grote bezwaren, waardoor het jammer is dat de game daardoor al niet een heel hoog cijfer in de wacht kan slepen. Het grootste nadeel van de game is de besturing. Schieten en richten doe je met de linker thumbstick, de L2-knop en de R1-knop. Japanse games zijn soms vreemd en Yakuza: Dead Souls onderstreept dit maar weer eens. Op een gegeven moment zul je gewend raken aan de besturing, maar het feit blijft dat het onnatuurlijk speelt en de camera herhaaldeijk zijn eigen leven leidt. Op sommige momenten zul je dus simpelweg door de slechte besturing en de spokende camera tijdens gevechten geraakt worden, terwijl je toch echt een ander plan voor ogen had.

Een ander punt van frustratie is de kaart. Hoewel er mooi met roze tijdens hoofdmissies aangegeven wordt waar je heen moet gaan, zul je soms verdwaald raken als je een zijmissie wilt spelen. In Yakuza: Dead Souls is het zo: je hebt een quarantaine zone en een wereld waar de bevolking nog normaal leeft. Zodra je terug wilt keren naar de quarantaine zone om zijmissies te doen of overlevenden te helpen, verdwijnt die roze pijl en ben je letterlijk op jezelf aangewezen. Aan de ene kant goed, want zo wordt het wat realistischer. Maar aan de andere kant geldt dat als je een paar uur van rioool naar riool gaat en je niet meer weet welke kant je op moet, het wat wat vervelend. In je start-menu staat wel een kaart en waar je heen moet, maar er is geen systeem zoals in andere games dat je bijvoorbeeld een route kunt uitstippelen. Mafia II, om maar een dwarsstraat te noemen, hanteerde een beter systeem. Tot slot kent de game nog twee nadelen, die van minder groot belang zijn. Zo zijn de laadtijden aan de redelijk lange kant en is het vervelend dat je cutscenes niet kunt overslaan. Zeker wanneer je de game weer oppakt op een villekeurige dag, wil je meteen verder kunnen en niet naar lappen dialoog luisteren die je eerder ook al hebt gehoord.

Leuk om je karakter sterker te maken
Ondanks al deze gebreken heeft Yakuza Dead Souls dus wel zijn eigen charme. En verrassend genoeg is de game leuk om te spelen. Niet alleen door het verhaal word je voortgestuwd door te gaan, het komt ook doordat de RPG-elementen leuk zijn uitgewerkt. Zo verdien je ervaringspunten tijdens het spelen die je weer kunt inzetten om betere vaardigheden vrij te spelen. Deze kun je inzetten op standaard elementen, zoals het uitbreiden van je inventory of wapenslot. Maar ook kun je inzetten op jezelf, zodat je tijdens gevechten nog ergens baat bij hebt. Dan zul je op een gegeven moment zombies van je af kunnen trappen, sneller kunnen herladen en meer van dat soort zinvolle elementen. Ook kun je inzetten op de Snipe gauge, een zeer toffe toevoeging aan de gameplay. Als een meter op een gegeven vol wordt, kun je met driehoekje inzoomen op een plek waar je op wilt snipen. Op die manier kun je een groepje zombies op afstand in een keer verrassen. Zoom in op een stuk gebouw en laat dit dan op vijanden vallen of richt ergens op zodat je de zombies roostert als warme broodjes in een oven. Bam! Yakuza: Dead Souls is op zulke momenten om te smullen.

Ruwe diamant die geslepen had moeten worden
Het is zeer lastig om een cijfer toe te kennen aan Yakuza: Dead Souls. Veel andere critici geven de game een lage beoordeling, onvoldoendes zelfs, wat alles te maken heeft met de besturing en het camerastandpunt. Dit is vast gebeurd door mensen die niet verder gekeken hebben dan hun neus lang is. Deze mensen hebben waarschijnlijk de pracht niet ontdekt die verscholen zit in Yakuza: Dead Souls. Ja, het is waar, die camera zal je soms in de steek laten. Maar aan die bizarre Japanse besturing raak je gek genoeg gewend. Als je dat eenmaal gewend bent, kun je genieten van een goed verhaal, absurde en humoristische dialogen en een leuke gameplay. Zie de verborgen schoonheid. Het maakt Yakuza: Dead Souls een ruwe diamant die wat meer geslepen had moeten worden.