Xenoblade Chronicles X - Dapper in de boksring met The Witcher 3

In de verkiezing 'beste rpg van het jaar' heeft de gedoodverfde kandidaat The Witcher 3 er een geduchte tegenstander bij. Zijn naam is Xenoblade Chronicles X, de opvolger op de onovertroffen Wii-klassieker die vriend en vijand wist te verbazen. Waarom ook deze rpg een onuitwisbare indruk op ons achterlaat, lees je in deze Xenoblade Chronicles X review.

Xenoblade Chronicles gold dankzij een ongeëvenaarde spelwereld, een toegankelijk doch diepgaand vechtsysteem en een groots en episch verhaal als een van de belangrijkste rpg's van de vorige generatie. Ondanks de grafische beperkingen van de Wii presteerden de makers van Monolith Soft het onmogelijke door een sprookjesachtige wereld neer te zetten waarvan je haast zou willen geloven dat deze écht bestond.

Zowel critici als fans bleken unaniem: alles in Xenoblade Chronicles straalde liefde, ambitie en passie uit. Het is een fijne constatering dat spelontwikkelaars niet alleen maar kijken naar welke mogelijkheden de specificaties van een platform hun bieden, maar dat ze hun fantasie en creativiteitsvermogen de vrije loop laten zodat daar alsnog een geweldig resultaat uit voortvloeit.

Het is om die reden dat vrijwel niemand in Xenoblade Chronicles maalde om de vele vierkante (hoofd)personages, de onnozole animaties en de instabiele framerate. Dat maakte niet uit: de wereld van Xenoblade was 'echt' en daar ging het om.

We zijn verheugd dat we kunnen melden dat diezelfde creativiteit, verbeeldingskracht en vindingrijkheid hier opnieuw zijn ingezet om de wereld van Xenoblade Chronicles te overtreffen, zo niet te evenaren. Hier geldt dan ook precies hetzelfde als bij de Wii: de Wii U is een krachtige console, maar komt als het gaat om kracht en rekenvermogen niet eens in de buurt van een krachtpatser als de Xbox One. En tóch is het de makers gelukt een schitterend gedetailleerde wereld te creëren waar je op slag verliefd op wordt.

In Xenoblade Chronicles X verplaatst het strijdtoneel zich van de twee bewegende titanen naar een 'echte' bevolkte planeet. Nadat de aarde is vernietigd in een oorlog tussen twee buitenaardse grootmachten, stort een relatief kleine groep mensen neer op Mira, een planeet vijf keer zo groot als de vorige wereld.

Soldaten die strijden onder de paraplu BLADE moeten de gevaren van de nieuwe thuishaven trotseren en voorkomen dat de mensheid uitsterft. Wij trekken ten strijde met een nieuw en naamloos personage dat we naar hartelust kunnen aanmaken en later naar smaak kunnen aanpassen tot onze ultieme vechtersbaas.

Hoewel 'Sebastiaan' en zijn karakteristieke vrienden Elma, Lin en aardappelhoofd Tatsu een centrale rol vervullen in het verhaal, behoort de eigenlijke hoofdrol nogmaals toe aan de levendige spelwereld in Xenoblade. Deze is verdeeld in verschillende onderwerelden, die ieder schitteren in hun eigen eigenzinnigheid. In het begin loop je rond door uitgestrekte groene velden met vlijmscherpe kliffen, rotspartijen, pikdonkere grotten met schatten, vervallen dorpen en mysterieuze watervallen die bewaakt worden door vervaarlijke zeemonsters.

Later trotseren we een beklemmende paarse jungle vol verhogingen, beklimbare boomstammen, subtiele trappetjes en historische bouwwerken. Iedere keer wanneer je denkt dat je zo'n beetje alles hebt gezien, kom je altijd wel weer iets nieuws tegen. Deze ontdekkingsdrift levert ervaringspunten op die je weer kunt gebruiken om je vechtersbazen van nieuwe aanvallen en specialiteiten te voorzien. Maar belangrijker: hoe meer je de wereld verkent, des te meer je er van gaat houden. Xenoblade stimuleert je continu om iedere uithoek van Mira te verkennen.

De honderden missies die je via de Mission Board in thuishaven New Los Angeles accepteert, dragen daar uiteraard ook aan bij. Zoals het een Japanse rpg betaamt is de variatie in die opdrachten groot. Het ene moment moet je het in het donker opnemen tegen een grotesk riviermonster die de bevolking al een tijdje in haar greep houdt, het andere moment moet je op een drukbevolkt vijandelijk gebied een probe installeren.

Wat het doel ook is: er moeten monsters afgeslacht worden. In de basis is er weinig veranderd aan het vechtsysteem: opnieuw houdt dat het midden tussen dat van World of Warcraft, Eternal Sonata en Final Fantasy XII. Gevechten vinden dus wederom in de spelwereld zelf plaats waarbij spelers vrij om hun vijand kunnen lopen. Er hoeft dus niet beurtelings gevochten te worden, alles gebeurt real-time. Gewone aanvallen worden vanzelf uitgevoerd; speciale aanvallen (Arts) kun je pas inzetten zodra deze zijn opgeladen.

De gevechten gaan gelukkig verder dan schaapachtig op knoppen rammen. Tactiek is het sleutelwoord. Zo moet je voor een doelgerichte aanval soms de zwakke punt van een tegenstander zien op te sporen. Daarnaast kun je je teamgenoten commanderen om een offensieve danwel defenstieve vechtstijl te hanteren. Tot slot kun je een meter vullen die gebruikt kan worden voor groepsaanvallen of voor het tot leven wekken van gestorven teamgenoten. Deze soepele maar zeer effectieve vechtmethode groeit langzamerhand uit tot een universeel en actievol systeem waar je de meest groteske en bloeddorstige monsters mee kunt verslaan.

Buiten de gevechten, die tot aan het einde van de rit fris en interessant blijven, kunnen spelers in de spelwereld maar liefst acht verschillende soorten beroepen aannemen. Wie zich wil focussen op het verkennen van omgevingen en het speuren naar grondstoffen en schatten, kan het best kiezen voor het beroep van Curator, terwijl spelers die zich willen specialiseren in het uitmoorden van gevaarlijke monsters zich beter tot de Harrier-baan kunnen wenden.

Om zo snel mogelijk op de gewenste locatie te komen, maakt Xenoblade vernuftig gebruik van de Gamepad-controller. Tijdens het spelen verschijnt er op het aanraakbare scherm een plattegrond waarop spelers met zeshoekige vakjes hun koers kunnen bepalen. Op die manier kunnen spelers confrontaties met reusachtige monsters voorkomen, nieuwe schatten en missies ontdekken en snel terug reizen naar eerder ontdekte locaties. Handig is dat Xenoblade alleen op de Gamepad gespeeld kan worden. Aan te raden is dit niet, omdat je op het relatief kleine scherm al gauw in de knoopt raakt met de vele menu's en taakbalken.

Nieuw aan Xenoblade Chronicles X is de mogelijkheid om in een team van maximaal vier spelers online missies te spelen. Dit zijn dan meestal opdrachten waarbij je elkaars specialiteiten nodig hebt om vervaarlijke en beruchte monsters neer te halen. Dit liep in onze speelsessies niet helemaal lekker: lag en stabilisatieproblemen gooiden regelmatig roet in het eten. Goedmaker is dat we de avatars van andere spelers aan onze team konden toevoegen als computergestuurde personages, waardoor we tijdens gevechten over nog meer strategische mogelijkheden beschikten.

Zo is er eigenlijk maar weinig wat Xenoblade Chronicles X écht fout doet. Ja, de personages en diens Engelse voice-acting stijgen niet boven de middelmaat uit, maar daar tegenover staat weer die heerlijke spelwereld en de sublieme soundtrack die het kippenvel onbedaarlijk over de armen laat ontstaan. Waar we ons wel aan stoorden zijn de vreselijk trage en langdurige tussenfilmpjes die vaak ook nergens over gaan. Vooral de slepende discussies tussen Tatsu en Lin waren we liever kwijt dan rijk. Deze belemmeren regelmatig het verder prettige tempo van het avontuur.

Tot slot kunnen we ons goed voorstellen dat veel spelers vinden dat Xenoblade Chronicles X in een kort tijdbestek veel te veel informatie versterkt. Vooral in het begin worden spelers overstelpt met gameplay-functies die lang niet iedereen kan onthouden. Alle functies worden weliswaar helder uitgelegd van duidelijke beelden uitgelegd; op een gegeven moment wordt het gewoon te veel. Logisch ook: Xenoblade is een gigantische game met buitengewoon veel mogelijkheden. Het was alleen misschien beter geweest als de makers die mogelijkheden beter hadden gedoseerd.

Xenoblade Chronicles X stapt dapper in de boksring en geldt als de belangrijkste tegenstander voor The Witcher 3 als het gaat om de prijs voor rpg van het jaar. Alles in deze grandioze opvolger straalt liefde, ambitie en passie uit. Zo is de spelwereld (opnieuw) onbeschrijfelijk mooi, biedt het vechtsysteem voldoende spanning en afwisseling en valt er zoveel te ontdekken en te verkennen dat Xenoblade in het ruim tachtig uur durende (onvergetelijke!) avontuur geen moment inkakt.

Daar veranderen enkele pietepeuterige schoonheidsfoutjes helemaal niets aan. Wie dit najaar op zoek is naar een grote klapper voor de Wii U is bij Xenoblade Chronicles X aan het enige en juiste adres.