X-Men: The Official Movie Game Review

The X-Men zijn en blijven vet. Activision komt nu met officiële game van de superhelden en wij namen de game eens flink onder handen.

X-Men The Official Game is een game geworden die zich afspeelt tussen de tweede en de derde film (The Last Stand) die nu in de bioscopen te zien is. Ik ben zelf een absolute X-Men liefhebber , ik ben überhaupt een fan van superhelden. De eerste 2 films heb ik dan ook met veel bewondering bekeken, en het zal niet lang meer duren voordat ik een kaartje koop voor het derde en laatste deel uit de X-Men trilogie. Op het gebied van games laten de X-Men spellen nog wel eens te wensen over. Ik heb de Legends serie uiteraard gespeeld, maar, er bleef toch een leeg gevoel achter bij mij. Laten we hopen dat Activision met dit deel de boel compleet op zijn kop zet.

Dik verhaal
Ik val gelijk met het (een na) beste ding uit de game binnen, het verhaal. Het verhaal zit werkelijk waar fantastisch in elkaar en Activision heeft het goed opgelost door een mooie middenweg te vinden tussen de twee laatste films. Ik zal niet al te veel verklappen als je het nog wilt gaan spelen, maar het komt er op neer dat er een aantal figuren zijn waarvan men dacht dat ze dood zijn, maar nu blijkt dus dat dit niet het geval is. De interactie tussen de verhalen door is echter niet echt goed gemaakt. Activision heeft gebruik gemaakt van een stripachtige vorm waarbij het overkomt alsof de game stamt uit de jaren ‘90. De personages in die tussenstukjes lijken wel verdomd goed op de echte acteurs, daarentegen ontbreken de stemmen wel weer van de officiële acteurs. Jammer, want Activision wilde er toch echt een officieel product van maken.

The X-Men
Er zijn drie karakters waarmee je kunt spelen, te weten, Wolverine, Nightcrawler en IceMan. Wolverine was altijd mijn favoriet maar omdat deze man in deze game zo zijn beperkingen heeft ben ik persoonlijk overgestapt naar NightCrawler. Met Wolverine zul je o.a. het eerste level spelen en het komt erop neer dat je een beetje aan het hacken en slashen bent door het level heen. Het toffe aan Nightcrawler is daarentegen dat je kunt teleporteren en zo je vijanden een onverwachts bezoekje kunt leveren. Je kunt teleporteren van plek naar plek, maar ook nog eens voor de voeten van een vijand neerkomen. De moves verschillen wel goed per karakter en dat is zeker een pluspunt. Bij Wolverine had ik nog wel eens het idee dat de vechtstijlen erg op elkaar lijken maar dat is allemaal niet zo heel drastisch. IceMan is de enige persoon die “guns” tot zijn beschikken heeft. Ook heeft hij een soort van “IceBoard” waarmee je vrolijk door de missies heen kunt vliegen als het ware, en het apparaat heeft leuke projectielen aan boord. De gruwelijkste moves komen toch echt bij Nightcrawler vandaan. Hij kan springende kicks uitdelen, en al springend ook nog eens flink rammen. De man is ook zeer atletisch dus het springen werkt ook nog eens heel goed.

Lelijk
Wat een zeer groot minpunt van deze game is, zijn de graphics. Ik heb zo het een en ander gelezen op internet en tot mijn grote verbazing zijn er vele andere gamewebsites die de graphics dik in orde vinden. Even een bericht aan hen, blijkbaar is dit dan de eerste Xbox 360 game die je in je console hebt gedaan want de graphics komen absoluut niet tot hun recht met wat de 360 aankan. De sfeer is natuurlijk cartoony wat ook logisch is bij een stripverhaal van origine. De details zijn echter van een redelijk laag niveau, wat heel jammer is want Activision heeft met o.a. Call of Duty 2 bewezen dat het wel degelijk dikke graphics kan neerzetten. Wil je een game met vette graphics dat er super gelikt uitziet? Dan hoef je in dat geval niet X-Men te kopen, want het is een schande dat een ontwikkelaar als Activision er niet meer uit weet te pompen.

Again, and Again, and Again
De levelopbouw is ook niet wat het behoort te zijn. De eerste missies denk je, mwa, leuk. Dat zijn de zogenaamde trainingslevels waarbij je de personages een beetje leert kennen, evenals de vechtmoves die ze gebruiken uiteraard. Level 1 is met Wolverine waarbij je een aantal guards zult tegenkomen die je bestoken met kogels. Nadat je deze hebt uitgeschakeld - of niet - kom je de “boss” tegen. Het is een grote vent met lange haren, die je alle hoeken van het pleintje laat zien. Echter, de guards zijn ook niet al te slim. Ik bleef in eerste instantie een kwartier lang die mannetjes kapot slaan tot ik dacht, hè , ze blijven maar komen. Ik ren vervolgens als een idioot langs ze heen en ze komen niet achter me aan. Vervolgens kom je dan bij de boss met de lange haren. Nog een frappant verhaal is het volgende. Als je achter een muurtje schuilt, komen de guards met een slakken tempo op je af en gaan ze eerst even rondkijken of je er wel zit. Als je dan vervolgens slim handelt, heb je ze zo afgetroefd, jammer. De levels komen over het algemeen ook op hetzelfde neer op de trainingsmissies na. Je begint in een level met de opdracht om een schakelaar om te zetten en een aantal guards uit te schakelen. Helaas zullen deze opdrachten het grootste deel van de game gaan uitmaken. De variatie is dus (ook) ver te zoeken hierin.

Schittering door afwezigheid
De online mode is er niet. Jammer, want hacken en slashen met de X-Men, voor mijn part in een team, is echt wel kicken tegen echte menselijke spelers. Er is zelfs geen enkele multiplayer mode te bekennen terwijl juist dat element het cijfer van deze middelmatige game iets had op kunnen krikken.

De Conclusie
Het moraal van het verhaal is dat X-Men: The Official Game de Xbox 360 in principe niet waard is op een aantal elementen na. De interactie tussen de levels door ogen als een budget-game, de graphics lijken op een gepimpte Xbox 1 versie, en de gameplay brengt niets of nauwelijks vernieuwends. Het pluspunt in deze game is het vechten op zich, wat wel leuk gedaan is maar toch na een aantal missies gaat dat toch vervelen. Wil je een betere X-Men game? Speel dan nog maar een keertje je “oude” Legends (2) game!