Wolfenstein Youngblood Review - Zussen nemen het stokje over van veteraan BJ!

De grote held uit de eerdere Wolfenstein-games, BJ Blazkowicz, is verdwenen, maar de wereld moet nog steeds gered worden van Nazi-gespuis. In Wolfenstein Youngblood stap je daarom in de schoenen van dochter Soph of Jess om samen met een vriend(in) die taak over te nemen en paps te vinden. In deze Wolfenstein Youngblood review, lees je of dat ook zorgt voor een tof avontuur!

Voor Wolfenstein Youngblood heeft Bethesda het maken van de game overgelaten aan Arkane Studios en MachineGames: Iets wat je direct op zal vallen als je door de kapotgeschoten straten van Parijs struint. Het Dishonored-gevoel is volop aanwezig (gebieden met vijanden, lege stukken elders, huizen waar je via wat klimwerk in kan komen en spullen kan vinden), wat perfect werkt in samenwerking met de brute actie waar we MachineGames van kennen.

Deus Ex zou er zelf ook als voorbeeld bijgehaald kunnen worden om aan te geven hoe de game aanvoelt. Een main-hub waar jij en je mede-verzetsleden bivakkeren (de catacomben van Parijs) en vervolgens door middel van het metrosysteem bepaalde locaties kunnen bezoeken waar net wat meer gebeurt.

Het voelt dus prima aan hoe Wolfenstein Youngblood wordt prima neergezet, maar hoe zit het met de gameplay? Wat direct opvalt, is dat het een co-op spel betreft. Je kiest voor Soph of Jess (geen grote verschillen tussen de twee, afgezien van de gesprekken die de twee dochters van BJ zo nu en dan voeren) en vervolgens ga je samen op zoek naar pa.

Kan je solo spelen? Ja en nee. Ja in de zin van: Je wordt niet gedwongen om met iemand anders de game te spelen aangezien je ook voor een AI-bestuurde zus kan kiezen, nee aangezien dat het minimale is. Maar geloof ons: Die AI-zus is lang niet zo slecht als je misschien zou denken!

Deze is namelijk zo geprogrammeerd dat ze nooit zal zorgen dat het alarm afgaat. Tenminste, in theorie. ‘Cloaking’ is een vaardigheid waarmee je een poosje onzichtbaar bent en de AI-zus zal die altijd gebruiken als jij in de buurt van vijanden bent en niet wordt gezien. Om te voorkomen dat jij stealthy wil spelen en de zus dat feestje bederft door al schietend een kamer binnen te rennen.

Punt is alleen dat het wel voorkomt dat als je een stealth-kill wil gebruiken, jouw zus nipt daarvoor (als de vijand je ziet maar nog niet moord en brand schreeuwt) haar cloak laat vallen en iedereen haar kan zien. Dat gaat er dus wel een alarm janken en kan je weinig anders doen dan ook maar de grote wapens tevoorschijn halen.

Afgezien daarvan zal ook het laatste gevecht tegen de eindbaas ontzettend frustrerend zijn zonder een échte buddy. Daar is het namelijk de bedoeling dat de ene zus de eindbaas afleidt en de andere met allerlei wapentuig op de rug van de Nazi schiet. Beetje lastig als de AI standaard naar vlak achter je teleporteert. De game is bedoeld om samen met iemand te spelen, maar we vonden het nodig om toch te testen hoe het zou zijn zonder.

Spelen met AI is dus tof (maar met beperkingen), spelen met een willekeurig persoon kan zo mogelijk nog frustrerender zijn. En hopen dat iemand uit jouw vriendenlijst besluit Wolfenstein Youngblood te kopen, dat kan soms ook niet al te fijn zijn. Om die redenen heeft Wolfenstein Youngblood het buddy-systeem meegekregen!

Hiermee kan jij mensen uit jouw vriendenlijst inviten om gewoon mee te spelen, zonder dat zij het spel gekocht hebben. Geen excuusjes meer van ‘ja maar ik heb die game niet’, gewoon meedoen! En kan de ene vriend(in) niet, dan mag je ook een andere keer iemand anders inviten: Je hebt drie save-slots die je kan gebruiken voor playthoughs en het buddy-systeem werkt met iedereen. Eén persoon per keer, maar goed: Het is dan ook een twee-speler co-op!

Om de buddypass te gebruiken, zal die vriend of vriendin wel de trail-versie van Youngblood geïnstalleerd moeten hebben, net als een actief Bethesda.net account. Vervolgens zet je de lobby op private (of friends-only) en kan het feest beginnen. Neem je genoegen met een AI-zus, dan kan doe je er goed aan de matchmaking op 'offline' te zetten.

Teammaatje geselecteerd, aanpak gekozen en gaan met die banaan: De straten van Parijs zijn gevuld met Nazi’s! Net als pa BJ is het aan jou en Soph (of Jess) om even flink huis te houden. Eén grote hoofd-quest leidt je uiteindelijk naar pa, maar daarnaast valt er voldoende te beleven in Parijs aan sidequests.

Parijs is opgedeeld in een aantal districten en na een bepaalde missie te hebben voltooid, kan je terug worden gestuurd voor een kleinere missie. Ervaringspunten en zilver (waarmee je dingen kan upgraden) zijn altijd fijn om te hebben en dus kan je daar helemaal mee los gaan!

Moet je ze doen? Nee. Wij voltooiden een slordige dertig procent van de sidequests alvorens we aan de eindbaas begonnen (en die werd binnen twaalf uur na het beginnen van de game verslagen). Ja, die is dat best pittig (en een hoger level dan jij), maar het is te doen. Alle wapens vind je toch wel tijdens het voltooien van de hoofd-quest, dus daar hoef je ook geen sidequests voor te grinden. Maar goed: Meer ervaringspunten betekent een hoger level en dat betekent weer meer schade per kogel die je afvuurt: Dat zullen er flink wat zijn!

Over levelen gesproken: Een minpuntje moet daar toch worden aangestipt. Je kan op elk moment sidequests accepteren (als je in de catacomben bent tenminste), waarna je op pad wordt gestuurd naar een specifiek district. Zo kan het dus voorkomen dat je in één district meerdere missies hebt waarvan de ene jouw huidige level aanraadt, de andere de jouwe plus tien of twintig. Vijanden voor die missie zullen gewoon rondbanjeren en dus wordt een bepaald district vrijwel onmogelijk om doorheen te komen.

Stealth werkt, maar zoals gezegd heeft ook dat zo nu en dan beperkingen. Zeker aangezien vijanden net zo hard met jou mee-levelen en jouw extra schade per kogel ook keihard nodig is: Vijanden zijn immers ook sterker geworden! Let er dan ook wel op dat jouw maatje van ongeveer hetzelfde level is: De host bepaalt de sterke van de vijanden, dus verwacht geen fijne ervaring als level 0 in de lobby van iemand van level 40.

Laatste ‘minpuntje’ wat betreft vijanden: Het respawnen. Heb je net een hele straat schoongeveegd en ben je twee minuten in het rioolsysteem geweest, dan zullen de vijanden in de zojuist opgeschoonde straat er gewoon weer staan. Makkelijk XP-farmen op die manier, maar een beetje vervelend is het soms wel. Pauzeren kan niet, waardoor het vinden van een moment om even te relaxen, niet bestaat.

‘Als buffer tussen Wolfenstein twee en de volgende’, zo werd Youngblood omschreven. Maar is dat ook zo? We zullen niet teveel spoilen, maar het lijkt er toch op alsof de zussen Soph en Jess wat langer het werk van pa BJ op zich zullen nemen dan één titel. Niet dat dit erg is en BJ blijft gewoon actief, maar Soph en Jess hebben laten zien dat ze het prima aankunnen!

Dat betekent ook dat bepaalde systemen die in Youngblood zijn getest, mogelijk weer terug zullen keren in volgende delen. Waaronder het systeem van levens en checkpoints: Misschien wel de grootste frustratie in Youngblood op dit moment.

Drie gedeelde levens (maximaal): Zijn ze op, dat mag je terug naar het vorige checkpoint. Klinkt niet zo erg toch? Ware het niet dat dit in negen van de tien districten (en in missies) betekent terug naar de start van het level. Tuurlijk, alle collectibles die je vond in je eerste poging heb je nog gewoon, maar vijanden zijn terug en deuren zijn weer gesloten.

Niet dat je heel vaak drie levens er doorheen zal knallen, maar de eindbazen vereisen vaak wel meerdere pogingen. Om dan dik een halfuur speeltijd in de prullenbak zien verdwijnen, is dan behoorlijk frustrerend.

Waarom eindbazen wel voor problemen zorgen en ‘gewone’ vijanden niet? Stealth! De werpmessen en instakills met stealth zijn bizar krachtig (en vrijwel noodzakelijk wil je overleven). Grotere vijanden (de robots voornamelijk) zal je niet op die manier om het leven kunnen brengen en dus moet je kiezen: Laat je ze met rust, of ga je de confrontatie aan?

Kies je voor het eerste, dan zal je aan het einde van het level een bonus krijgen. Immers is het alarm dan niet gaan jengelen. Ga je voor de confrontatie, dan moet je van goeden huize komen om de grote vijanden om zeep te helpen. Iets waar het wapensysteem niet heel erg bij helpt.

Het idee van de wapens is simpel: Je kan ze met zilveren munten (die her en der in Parijs verstopt liggen, of in grote kisten terug te vinden zijn) upgraden en een pad kiezen. Drie upgrades van hetzelfde ene merk zorgen voor sneller vuren, drie van de andere voor meer schade per kogel enzovoorts. Het punt is alleen dat je wordt verplicht om meerdere wapens te gebruiken!

Elke vijand (afgezien van de normale voetsoldaat) heeft namelijk een zwakte: Hokje of streepje (om het maar zo simpel te benoemen). Achter de gezondheidsmeter van een vijand staan namelijk streepjes of hokjes: Zie het als armor die alleen weggeschoten kan worden met het juiste wapen.

Geen probleem als er maar één vijand ergens rondloopt (en dan werkt een stealth-kill alsnog prima), maar gaat het alarm af, dan wil je simpelweg niet moeten wisselen tussen wapens. De ene seconde heb je A nodig, de andere B. Het werkt gewoonweg niet vloeiend.

De reden hiervoor is duidelijk: Zus A kiest voor de ene aanpak, zus B voor de andere. Maar dan nog werkt dat alleen op papier. Je gaat in een gigantisch vuurgevecht niet zeggen: ‘Joh, pak jij die ene vijand daar en ik die andere’. Je werpt granaten een kamer in, kiest het grootste wapen dat je bij je hebt en knalt erop los!

Een ‘meta’ proberen te voorkomen is prima, maar de tactiek van Wolfenstein Youngblood laat daar nog wel een steek vallen. Het is gewoon niet logisch dat een vijand een raket opslikt alsof er niets aan de hand is, terwijl de andere verandert in een goulash met stukjes romp en liters bloed.

Wandel je door het Griekenland van Assassin’s Creed Odyssey, dan zal je misschien denken: ‘Goh, ik hoef helemaal niet meer naar Griekenland op vakantie’. Is dat hetzelfde geval met Youngblood als het gaat om een citytrip naar Parijs? Mwoah.

De graphics zien er best prima uit (en op middelmatige hardware is het spel ook prima te spelen met de meeste settings op ‘hoog’) maar verwacht geen The Witcher 3 of iets dergelijks. Daar gaat het gelukkig ook niet om in Wolfenstein: Rondspattend bloed en vliegende helmpjes, dat is wat de fans van de franchise willen zien!

Daarmee zit het in Youngblood wel prima. De actie verloopt vlot, de kleine details (posters op de muren, kamers zonder vijanden maar wel met scenery) voegen nét die extra laag toe. En ach: Als je bezig bent met overleven, dan boeit een zwevend krat net wat minder dan als je nergens anders op kan focussen!

Stap opzij pa BJ Blazkowicz, Soph en Jess nemen het stokje maar al te graag van je over. Dikke humor, duizenden kogels en rondvliegende nazi’s zorgen voor een combinatie van oud en nieuw in de Wolfenstein-serie. Co-op zorgt ervoor dat je je geen moment alleen voelt en, mits met de juiste partner, kan het een fenomenaal tripje door Parijs zijn!