Wolfenstein: The New Order Review

Als je een vijand hebt, hoe zou je die dan het liefst willen martelen? Er zijn tal van manieren. Als het aan hoofdrolspeler B.J. Blazkowicz ligt pakt hij gewoon een kettingzaag. Wie niet wil praten, moet maar voelen...

Uiteraard moet dit wel in stijl gebeuren. Stel je voor dat je vies wordt van het bloed van een nazi. Nee, dat wil Blazkowicz niet. Dus doet hij eerst netjes een beschermend pak over zijn kleding en een helm op. Die vieze rode nazi bloedspetters moeten vooral niet op hem terechtkomen.

Wolfenstein: The New Order draait allemaal om deze anti-nazi held. Blazkowicz gruwelt van vieze Duitsers die hem alleen maar ellende hebben gebracht en ook nog eens fictief de wereld hebben overgenomen. Eigenlijk denkt hij dan ook maar één ding: NEIN, NEIN, NEIN!

De first-person shooter maakt een goede indruk met een spannende intro. Het eerste uur toont eigenlijk precies wat je van de gehele game kunt verwachten. Enerzijds de actie: enorm veel Duitsers volpompen met lood. Anderzijds: een verhaal dat op cinematografische wijze spectaculair wordt gebracht.

Toegegeven dat de sfeer in Wolfenstein: The New Order zeer de moeite waard is, het verhaal daarentegen wat minder. Dat Duitsers de wereld overheersen en een atoombom hebben gemaakt, ach het zal allemaal wel. En dat Blazkowicz loopt te krikken met een dame die hem ooit verzorgd heeft, dat is ook niet zo uitzonderlijk.

Maar de manier waarop Wolfenstein: The New Order alles uitvoert is wel iets wat de game verrassend leuk doet. Geheel eigen, geheel anders. Steeds smakend naar meer. Zeg maar dag tegen je Call of Duty. The New Order is dé shooter die je in je handen wil hebben.

Allereerst is het fijn hoe je herhaaldelijk stealth te werk moet gaan. Is Wolfenstein dan geen first-person shooter? Jazeker wel. Maar de Duitsers lijken met miljoenen te zijn en ze alarmeren elkaar als giftige ratten die onHEIL ruiken. Daarom is het verstandig om geregeld de meest belangrijke pionnen in het spel verfijnd met een mes op de keel het zwijgen op te leggen. Liquideren a la Tom Clancy games.

Nu hoef je dit niet verplicht op deze manier aan te pakken. Maar wees wel gewaarschuwd: want als de ene Duitser de andere alarmeert heb je de poppen aan het dansen en mag je flink schieten. En kogels zijn er niet altijd voldoende. Het is eigenlijk juist de combinatie tussen stealth en keiharde actie die Wolfenstein: The New Order zo leuk maakt.

Wel is het zo dat je soms compleet de weg kwijt bent. De map is geen goede, maar geheel onoverzichtelijk en vaag. En daardoor ben je geregeld aan het zoeken welke gang je dit keer moet hebben. Een kleine smet. Anderzijds: de claustrofobische gedachten nemen alleen maar toe? Je bent middenin de oorlog - wélke gang moet je in godsnaam in? Waar zitten die verrekte Duitsers?

Wat dat betreft is de ervaring op deze manier een stuk spannender dan wanneer je simpelweg één pad te volgen hebt. Wat wel écht een minpunt is, is de grafische kant van de game. De game ziet er niet echt PlayStation 4 waardig uit en dat is jammer. Het uiterste wordt niet uit de kan gehaald met soms weinig aandacht voor detail. Een release op de vorige generatie was ook prima geweest.

Dat de game grafisch niet zo sterk is, zie je al snel door de vingers voor die Heerlijke sfeer met hoofdletter. Zo is er een scène die erg aanvoelt als ene uit Tarantino's film Inglorious Bastards, waarbij de nazi's even testen of je een echte Duitser bent of niet.

Er zit plotseling een dame met een pistool voor je neus, je moet een paar kleine tests ondergaat. De woorden uit haar mond zijn afkomstig uit een verschrikkelijke taal: Duits. Het klerenmens werkt je op de zenuwen. Ze blijft ratelen en gemeen lachen: als je fout kiest, schiet ze je neer. Als gamer voel je één en al adrenaline met het spelen van dit soort stukken, want je hebt serieus geen flauw idee wat je moet doen om de test te halen.

Sowieso is dat kiezen een hel. Want al aan het begin van de game moet je kiezen wie van jouw twee mensen dood moet. De ander blijft leven. Een nare ervaring. Maar iets waardoor de replaywaarde van de game omhoog gaat, want nadien wil je weten hoe anders de game is als je in het begin je andere buddy had laten leven. Die replaywaarde is ook nodig, want Wolfenstein: The New Order heeft geen multiplayer.

Qua singleplayer avontuur ben je wel even zoet. De game heeft meer dan tien hoofdstukken om te spelen en daar ben je zeker wel meer dan tien uur mee bezig. En dan is het een kwestie van gaan: de ene keer loop je in smalle gangetjes, een volgend moment zwem je onder water en weer een ander moment bestuur je een auto. De afwisseling in Wolfenstein: The New Order is groter dan je op voorhand zou denken.

En voor de liefhebbers ziet er ook wat bloot in. Want Blazkowicz doet meer dan alleen maar Duitsers omleggen. Soms wil hij ook gewoon het gevoel hebben dat hij leeft en geeft hij toe aan de behoeftes van een man: een stevige sekspartij.

Na dat vuurwerk in de slaapkamer is het weer tijd voor geknal. Dual wielding bijvoorbeeld. Het wapensysteem is lekker over de top. Wie houdt daar nou niet van? Wolfenstein: The New Order is vooral zo'n game die je niet te serieus moet nemen, maar die wel serieus lekker speelt!

Als geheel is Wolfenstein: The New Order niet zo baanbrekend. Maar dat maakt niet uit. De Wolfenstein franchise heeft allang zijn sporen verdiend. Bovendien, als je echt een fijne shooter wil hebben die voor flink wat uurtjes vermaakt zorgt is Wolfenstein: The New Order zonder ook maar enige twijfel de game die je nu in huis moet halen. Niet baanbrekend, maar wel rete fijn. Jawohl!