White Knight Chronicles Review

In White Knight Chronicles spelen we niet als de ridder op het witte paard, maar als de witte ridder die de ontvoerde prinses moet redden. Is dat echter wel wat voor onze parelwitte held? Of kunnen we dit soort klusjes beter aan Italiaanse loodgieters overlaten?

Bedrieglijk begin
Zoals veel RPG’s beginnen, begint ook de JRPG White Knight Chronicles. Met het maken van je eigen personage. Zo begint een game natuurlijk goed, omdat je er meteen een eigen draai aan kunt geven. Op zeer veel manieren kan jouw personage worden aangepast, en als jouw held net zo is gevormd als jij dat wilt, start het verhaal. Eerst krijg je een cutscene van ongeveer een kwartier voorgeschoteld, maar dan kunnen we ook eindelijk aan de slag. Of toch niet? Want wie is die persoon die jij nu bestuurt? Dat is toch zeker niet de held die jij zojuist hebt gecreëerd? Nee, al direct blijkt dat het door jouw gemaakte personage niet meer is dan een hulpje. Eigenlijk is hulpje nog een groot woord. Je personage doet namelijk helemaal niks anders dan stil zijn, vechten en hersenloos achter de hoofdpersoon aanlopen.

Een verhaal als geen ander, of toch niet zo origineel?
Die hoofdpersoon is Leonard, een simpele jongen die werkt als hulpje voor de plaatselijke wijnhandelaar. Er is een groot feest in de stad waar Leonard woont, en hij moet de wijn bij het paleis zien te krijgen. Als je eenmaal zo ver bent kun je eigenlijk al raden wat er gaat gebeuren. Ja hoor, de pleuris breekt uit. De koning wordt vermoord, en als Leonard probeert de prinses te redden komt hij in de ondergrondse kamers van het kasteel terecht. Hier vind je de wapenuitrusting van de witte ridder. Voordat je er erg in hebt is Leonard ineens in een grote witte ridder veranderd. Hij maakt zonder probleem korte metten met zijn vijanden, maar door een klein moment van onoplettendheid loopt alles toch nog verkeerd af. De prinses wordt ontvoerd en het is aan jou om haar te redden.

Hoofddoel blijft interessant
Oké, het verhaal is dan niet geheel clichévrij, maar het wordt wel op een leuke manier verteld in de vele cutscenes. Hierdoor wil je meestal nog een stukje doorspelen omdat je uit de cutscenes weet wat voor speciaals je allemaal te wachten staat. Echter is de hele game wel erg lineair. Je hebt een hoofdqueeste: je moet de prinses redden. Daar buiten is er eigenlijk niets interessants te doen. Je kunt wel een paar zijmissies aangaan via het avonturiergilde, maar deze voegen niets toe aan het verhaal en zijn oninteressant om te doen.

Waardeloos gevechtssysteem
Tijdens zijn reis zal Leonard veel mooie, kleurrijke omgevingen verkennen. Je bevecht de mooiste en lelijkste monsters uit de wereld, die er allemaal even verzorgt, origineel en vermakelijk uitzien. Echter is het vechten geen pretje. In White Knight Chronicles is namelijk het slechtste van realtime en turn-based gevechten samen in één systeem gezet, dat misschien wel eens het saaiste gevechtsysteem ooit kan zijn. Alle aanvallen staan op één meter, als je meter vol is na even wachten, kun je een aanval doen. Vervolgens doet de tegenstander een aanval, waarna hij of zij ook weer drie seconden moet wachten.

Een aanval selecteer je uit een lijst van onduidelijke en irritante submenu’s, terwijl je gewoon wilt vechten. Elke aanval werkt dus met dezelfde knop, en ontwijken is geen optie. Je kunt zo ver achteruit rennen als je wilt, maar de tegenstander raakt je toch, terwijl jij je aanval alleen uit kunt voeren als je ongeveer bovenop de vijand staat. Het enige pluspuntje komt van het feit dat je je eigen combo's kunt samenstellen. Tijdens de gevechten kun je veranderen in de witte ridder, maar dat werkt vrijwel hetzelfde als knokken met Leonard. Alleen breng je veel meer schade toe, en verander je vanzelf terug in Leonard als er geen monsters meer op je scherm staan. Dit alles maakt het vechten saai, en het is ook nog eens vrij simpel om de gevechten te winnen.

Speelbaar voor iedereen
Over de eenvoudigheid gesproken, iedereen kan WKC spelen. De game heeft namelijk bijna geen moeilijkheidsgraad. Dit kun je zowel positief als negatief opvatten. Mensen die op zoek zijn naar uitdaging, zullen niet gelukkig worden van een game als WKC, terwijl een casual gamer die graag een JRPG in zijn console stopt een prima tijd kan hebben met deze game, zonder dat je eerst uitgebreid het vechten onder de knie moet krijgen.

Had overzichtelijker gekund
In WKC reis je nooit alleen. Er zijn altijd een paar enthousiastelingen met de raarste haarkleuren die Leonard bijstaan in zijn missie. Naarmate je verder komt, wordt iedereen sterker. Zoals in de meeste RPG’s krijg je voor elk level dat je omhoog gaat een paar punten om te besteden aan door jou gekozen talenten. Echter is de keuze wel erg groot, en is het onduidelijk wat je aan de meeste upgrades hebt. Dit komt door een extreem verwarrende samensmelting van menu’s en submenu’s. Hierdoor duurt het wat lang voordat je talenten hebt gekozen, en je nieuwe aanvallen weer in een ander rijtje submenu’s hebt geplaatst, zodat je ze kunt gebruiken in een gevecht.

Multiplayer maakt een hoop goed
Het beste wat WKC te bieden heeft, is zonder twijfel de multiplayer. In de multiplayer wordt je in een interactieve lobby geplaatst, terwijl je op zoek gaat naar een queeste en medeavonturiers. De lobby is in principe een stad die door een andere speler is ontworpen en gebouwd. Zonder problemen kun je een queeste starten, of met anderen een queeste uitvoeren. Eindelijk is het door jou gemaakte personage aan het begin van de game ook een beetje van belang, omdat deze de hoofdrol speelt in de multiplayer modus. Natuurlijk kan het gebeuren dat er niemand van jouw level online is, maar dan kom je met een beetje geduld vaak erg ver. Overigens kun je de door jou verkregen buit in de multiplayer modus gewoon in de singleplayer modus gebruiken.

Ook heeft WKC online een grote in-game community, compleet met forum en al. Het is goed om te zien dat dit allemaal prima werkt, net als de rest van de multiplayer. Wat zeker ook meetelt is dat iemand maximaal 30 uur bezig kan zijn met de singleplayer, terwijl de allergrootste fans dan aantal kunnen verdubbelen in de multiplayer.

Leuk om te zien en onovertroffen muziek
Eerder werd er al genoemd dat de landschappen en monsters in WKC er allemaal even verzorgd uitzien. Hierdoor is deze game een aangenaam iets om naar te kijken. Ook de cutscenes zien er mooi en kleurrijk uit. Alleen zijn de personages in de game dan weer wat simplistisch afgewerkt. De gezichten zien er niet veel beter uit dan wat we in de gemiddelde anime serie kunnen zien.

Het geluid in de game is een geval apart. De voice-acting is niet overtuigend, de lipsyncing is dieptriest en het geluid van de aanvallen en andere vormen van interactie zijn alles behalve speciaal. Echter is de muziek in White Knight Chronicles van ongekend geweldige kwaliteit. Zelden zul je zulke goede muziek in een game vinden, en het is dan ook jammer dat niet al het geluid in deze game zo prachtig is.

Zowel goed als slecht, maar toch net voldoende
White Knight Chronicles is een game met net wat meer goede dan slechte punten. Tegenover een clichématig verhaal staat een interessante manier waarop het gebracht wordt. Tegenover een matige singleplayer modus staat een prima multiplayer ervaring. De moeilijkheidsgraad kan zowel geloofd als afgekraakt worden. De mooie omgevingen winnen het van de simplistisch afgewerkte personages, en tja… het geluid heeft zich slechts voor de helft laten horen. Al met al heeft White Knight Chronicles bij ons een positieve indruk achtergelaten. Al laat deze game het op erg veel punten afweten, een voldoende is hier zeker op zijn plaats. En als er nog eens een prinses in nood gered moet worden, dan bellen we toch liever die oude vertrouwde loodgieter op.