WarioWare Gold Review - Geldbeluste slechterik strikes again

Zonder fortuin geen geluk voor Wario. De kwaadaardige tegenhanger van Mario staat erom bekend bezitterig, hebberig én gierig te zijn. In plaats van naar een meisje, is Wario altijd op jacht naar schatten en rijkdom. Dat is niet anders in zijn nieuwste avontuur voor de 3DS. Of dat een succes is, lees je in deze WarioWare Gold review.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: WarioWare is, naar onze bescheiden mening, de meest ondergewaardeerde Nintendo-serie ooit. Wario heeft als besnorde dikzak nooit voldoende erkenning gekregen voor zijn krankzinnige doch briljante microgames.

Brengt WarioWare Gold daar verandering in? Waarschijnlijk niet. Dat heeft vooral te maken met het feit dat deze game voor het eerst in de historie van de franchise niets nieuws doet. Nogal een verschil met de vorige delen, die bijna allemaal gebaseerd zijn op de techniek van de console waarop ze uitkwamen. WarioWare: Smooth Moves richtte zich bijvoorbeeld op de bewegingsgevoelige Wii-sensor, en WarioWare: Twisted focuste zich op de destijds revolutionaire gyrotechniek van de Gameboy Advance.

WarioWare Gold doet het wat dat betreft anders. Het combineert de beste elementen, technieken én games uit voorgaande titels en presenteert zichzelf als een greatesthitsalbum. WarioWare Gold verlegt bewust geen grenzen, maar probeert vooral nieuwkomers over de streep te trekken om de serie een keer een kans te geven. Al zouden we het spel tekort doen als we zouden zeggen dat er voor de kenners niets te ontdekken valt.

WarioWare Gold is namelijk tot in de puntjes verzorgd. Voor het eerst zijn de slechterik en zijn gestoorde vrienden volledig ingesproken. Dat komt het verhaal alleen maar ten goede. Wario organiseert een gametoernooi waarbij de winnaar kansmaakt op één miljoen muntjes. Dit klinkt natuurlijk helemaal niet als Wario, en gelukkig kom je er gaandeweg achter dat de besnorde boeman hele andere dingen van plan is.

Natuurlijk verdient dit stukje proza niet de originaliteitsprijs. Het toernooi is vooral een excuus om je de ene na de andere krankzinnige microgame op je af te vuren. De in totaal driehonderd microgames zijn onderverdeeld in verschillende categorieën die de functionaliteiten van de handheld apart behandelen. In het eerste toernooi gebruik je de knoppen, daarna mag je de handheld bewegen en bij het derde gebruik je de stylus om de klus te klaren.

Wat vooral opvalt is dat de microgames de tand des tijds hebben doorstaan. Een estafettestokje doorgeven, een haar uit iemands neus trekken, een deurwaarder uit je huis houden: geen enkele partygame ter wereld die zulke verfrissende en gevarieerde minigames in huis heeft als WarioWare. Wat een genot blijft het om binnen een halve minuut tien minigames af te werken.

Zelfs de alleroudste spelletjes hebben de tand des tijds prima doorstaan, al hebben ze daarvoor wel speciaal een nieuwe lik verf gekregen. Op een enkele uitzondering na zijn de games heerlijk getekend en vormgegeven en moet je echt je best doen om niet in een volle treincoupé of vliegtuig in de lach te schieten.

Je moet op een gegeven moment ook echt je best doen om het allemaal nog overzichtelijk te houden. De microgames volgen elkaar in steeds sneller tempo op en in de Challenge Modes worden de verschillende technieken ook nog eens door elkaar gehusseld. Zo moet je bijvoorbeeld eerst met je stylus ploeteren, en drie seconden later sta je als een locomotief in je microfoon te blazen. Een heerlijke chaos waar vooral de WarioWare-veteranen hun vingers bij zullen aflikken.

Het steeds verbeteren van je highscore is een verslavende bezigheid in WarioWare, maar het is natuurlijk nog leuker om samen met iemand anders al die gekkigheid te beleven. Die mogelijkheid is er, al schuilt er wel een flink nadeel aan: het kan alleen als allebei de spelers hun eigen game bij zich hebben. Juist bij een partygame als WarioWare voelt dat als een gemiste kans.

Datzelfde geldt voor de manier waarop je unlockables moet ontgrendelen. Dat kan met muntjes die je verdient in het verhaal en in de Challenge Modes en Missions. Je stopt ze in een machine waar vervolgens een verzamelkaartje, een minigame of iets anders uit komt rollen. Dat gebeurt volledig willekeurig, en dat is nogal frustrerend als je zit te azen op die ene minigame, terwijl in de meeste gevallen een nutteloos kaartje uit de bak komt rollen. Daar hadden de makers wat beter over na kunnen denken.

WarioWare Gold is als een greatesthits album van The Beatles: het is verre van origineel en je hebt alles wel een keer gehoord, maar de kwaliteit blijft onverminderd hoog. De krankzinnige microgames volgen elkaar in hoog tempo op en toveren meermaals een lach op je gezicht. WarioWare is even weggeweest, maar het is goed om te zien dat de gameplay na al die jaren nog als een huis overeind staat.