Voice of Cards Review - Mooi, maar weinig gedurfd

RPG's zijn er in veel soorten en maten, dus hoe val je nog op in het genre? Het antwoord van Voice of Cards: The Isle Dragon Roars (een nieuwe RPG van de makers van NieR) is om zichzelf als tabletop RPG te presenteren. Maar zit er onder die esthetische keuze een game die het spelen waard is? Lees het in onze review!

Als je wat marketing hebt gezien voor Voice of Cards: The Isle Dragon Roars, heb je misschien de indruk dat het een kaartspel is. Dat is alleen niet het geval: vrijwel alles in de game wordt weergegeven met kaarten, maar dat heeft verder weinig invloed op de gameplay. Er is geen deckbuilding, je spendeert geen kaarten wanneer je een aanval gebruikt en hoeft geen geluk te hebben met welke kaarten je in een beurt trekt.

In plaats van een uitgebreid kaartspel biedt Voice of Cards een relatief eenvoudig turn based gevechtssysteem. Met maximaal drie van je party members trek je ten strijde tegen monsters. Om beurten krijgen je personages een kans om een actie uit te voeren. Dat kan een aanval of andere skill zijn, of je kunt een item gebruiken.

Afgezien van één basisaanval per personage gebruiken alle skills gems. Deze vervangen als het ware de magie die je in veel andere games nodig hebt om bepaalde aanvallen uit te voeren. Aan het begin van elke beurt krijg je automatisch een gem en met sommige items en skills kun je er meer genereren. Dat laatste zul je niet al te vaak hoeven doen, want veel skills met een lage gem-vereiste blijven de hele game waardevol.

In onze ervaring was Voice of Cards overigens geen RPG die vroeg om complexe strategieën. We hoefden weinig na te denken over armor builds of de ideale teamsamenstelling. Houd je health in de gaten, onthoud welke elementen effectief zijn tegen de monsters in bepaalde gebieden en je komt grotendeels zonder kleerscheuren door het verhaal heen.

Over het verhaal gesproken, de reden voor je avontuur is een klassieker: je moet een draak doden. Het monster is een gevaar voor het koninkrijk en de koningin heeft een beloning uitgeschreven voor wie hem doodt. Die beloning is de belangrijkste reden dat de hoofdpersoon (standaardnaam Ash) samen met zijn monsterlijke, maar bijzonder schattige metgezel Mar achter de draak aangaat. Het verhaal wordt op zeker moment iets complexer dan dat, maar we zullen hier niet in teveel detail treden over de hele plot.

Het verhaal is goed genoeg om je aandacht vast te houden, maar zeker geen meesterwerk. Een belangrijke factor daarin was voor ons dat de stemming wel heel snel omsloeg. De toon van de game blijft heel lang vrij luchtig, totdat dat ineens weg is op het moment dat je het slot begint te naderen. Het is niet gek dat een game naar het einde toe wat serieuzer wordt, maar het is hier een grote omslag die dubbel opvalt omdat hij direct volgt op één van de meest uitdrukkelijk komische momenten van de game.

Het gaat je trouwens geen eeuwigheid kosten om het einde van het avontuur te bereiken. Dat heeft een aantal redenen. In de eerste plaats is het gewoon geen lang avontuur en daar komt bij dat je de meeste encounters vrij vlot kunt afhandelen. Maar een andere factor is dat er ook niet veel is om je van de main quest af te leiden.

Er is wel optionele content, maar die bestaat vaak uit hier en daar een schatkist, of een piepklein klusje voor een NPC. De beloningen zijn de moeite waard, maar een beetje gezonde nieuwsgierigheid is genoeg om bijna alle optionele content bijna vanzelf tegen te komen. Uitgebreide sidequests die de wereld verder uitdiepen zijn er niet bij.

Aan de ene kant betekent dat dat je Voice of Cards uitspeelt terwijl het nog leuk is. Je hebt misschien zo’n tien uur nodig om de game uit te spelen, in plaats van de soms bijna honderd uur die andere games van je vragen. Toch voelt het ergens alsof er nog potentie in de game zit die tot uiting had kunnen komen met een sidequest of twee, zonder dat dat de game onnodig lang had gemaakt.

Een grote reden dat we een paar uurtjes extra niet erg hadden gevonden is dat de wereld van Voice of Cards best aangenaam is om tijdens het spelen in te bestaan. De kaarten drukken je omgeving misschien niet in hoog detail uit, maar op bepaalde momenten nodigt dat toch uit om zelf een voorstelling te maken van wat er om je heen gebeurt. De sfeervolle en vaak catchy muziek helpt daar ook bij.

De presentatie als tabletop RPG is één van de sterkste punten van de game en gaat nog een stapje verder dan alleen de kaarten. Je kunt bijvoorbeeld de tafel zien en tijdens gevechten komen er hier en daar dobbelstenen langs. Daarnaast is er een heuse Game Master die dient als gids en verteller. Af en toe laat hij ook doorschemeren wat hij van je dialoogkeuzes vindt, wat het gevoel versterkt dat er een echt persoon voor jou een tabletop campaign zit te runnen.

De manier waarop Voice of Cards: The Isle Dragon Roars zich presenteert is met afstand één van de sterkste punten van de game. Een video game die zie zich voordoet als table top game is een leuke afwisseling en prikkelt af en toe de fantasie. Alleen al daarom is de game het spelen waard.

Toch moet het ook gezegd worden dat er onder die mooie bovenlaag een game zit die vaak op safe speelt. Een interessant nieuw gevechtssysteem ga je hier niet vinden en je nieuwe favoriete verhaal waarschijnlijk ook niet. Wel is de game goed en vermakelijk genoeg dat je je er geen buil aan kunt vallen voor de drie tientjes die hij kost. Zeker niet als je wel oren hebt naar een solopotje Dungeons & Dragons.