Vampire: The Masquerade Swansong Review - Bloed drinken voor gevorderden

In Swansong word je middenin de wereld van vampiers gegooid. Je kruipt in de rol van drie bloeddorstige figuren die hun soort moeten beschermen tegen een grootmacht die op vampierjacht is. Of je van dit verhalende avontuur begint te watertanden of dat je trek meteen verdwijnt, daar geeft de Vampire: The Masquerade Swansong review het antwoord op.

2022 lijkt nu al het jaar te worden van de vampiers. Alleen al deze maand zijn er drie verschillende games met de ondode wezens die (ironisch genoeg) het licht hebben gezien. Eentje daarvan is Vampire: The Masquerade Swansong, een narratieve game waarin niet de combat op de voorgrond treedt, maar vooral jouw skills als detective aan de kaak worden gesteld.

In Swansong kruip je in de huid van drie verschillende vampiers van de in Boston gesitueerde Camarilla familie, die allemaal al rond de 100 jaar oud zijn. Galeb, Emem en Leysha, de drie karakters waarmee je door dit avontuur heenloopt, zijn stuk voor stuk heel verschillend qua backstory en karakter. Ook hun plek binnen de Camarilla verschilt per vampier enorm, wat ook binnen het 15-urige verhaal van Swansong duidelijk wordt.

De game dompelt je in ieder geval meteen vanaf minuut één in het diepe, want er is stront aan de spreekwoordelijke knikker. Een eenwordingsfeest dat werd georganiseerd om de samenwerking tussen de Camarilla en Hatford, een andere vampierfamilie, te vieren. Helaas loopt alles net wat anders, want de aanwezige vampiers op het feest worden uit het niets aangevallen door een onbekende partij. Het resultaat: een aantal belangrijke vampiers uit de Camarilla zijn of dood of gevangengenomen en niemand weet wie er achter de aanval zit.

Dit is precies het punt waar jij als speler duidelijkheid moet zien te scheppen. Door de ogen van de drie speelbare vampiers ga jij op onderzoek uit en probeer je erachter te komen wie de aanval op zijn geweten heeft, wat er met je metgezellen gebeurd is en hoe je de Camarilla in Boston kunt beschermen tegen verder gevaar. Dat klinkt natuurlijk spannend, maar voor wie hoopt op een actievolle game waarin je helemaal los kunt gaan, kom je van een koude kermis thuis.

Nee, Vampire: The Masquerade Swansong is meer een kruisbestuiving tussen het detective taartpuntje van LA Noire gemixt met de dialoogkeuzes van de Telltale games. De game speelt daardoor meer weg als een interactieve thriller dan een bombastische actiefilm. De pacing in de game ligt soms erg laag, zeker als je tijdens dialogen de diepte ingaat. Je staat soms gewoon vijf minuten met iemand te kletsen.

De game is daardoor niet voor iedereen weggelegd. Je hebt zeker een portie nieuwsgierigheid én geduld nodig om optimaal van Swansong te kunnen genieten. Gelukkig biedt de game in ruil voor dat geduld wel een heel interessant verhaal dat niet zomaar voorgekauwd wordt. Je handje wordt niet vastgehouden en je moet echt zelf op zoek naar de hints, om die vervolgens aan elkaar te verbinden.

Ontrafel je op een gegeven moment een raadsel, dan is het gevoel van euforie wel meteen een stuk groter. Het voelt echt als een overwinning als je een scenario optimaal weet uit te spelen en iedereen weet te redden én alle bewijzen hebt veiliggesteld. Elk level speelt weg als een soort mini open wereld, vergelijkbaar met levels uit een recente Hitman-game.

Je komt binnen met een bepaalde objective, maar al snel blijkt de vork iets anders in de steel te zitten en moet je improviseren en jezelf aanpassen aan de situatie. Maar lukt je dat niet, dan kan de game juist heel frustrerend zijn. Het gebrek aan tips en hulp heeft dus twee uitersten tijdens het spelen.

Het zorgt ervoor dat je tijdens het spelen van Vampire: The Masquerade Swansong meer dan in andere games levels opnieuw wilt starten om bepaalde keuzes over te doen. Ogenschijnlijk kleine foutjes aan het begin van een level, kunnen namelijk plots desastreuze gevolgen hebben. Personen kunnen plots vermoord worden, omdat jij net iets over het hoofd hebt gezien. Het voelt op sommige momenten zelfs een beetje oneerlijk, deels omdat je vaak afhankelijk bent van een dobbelsteen die je lot bepaalt.

Je hebt niet altijd zelf de controle tijdens het spelen en dat voelt soms zuur. Je kunt tussen levels door namelijk punten spenderen aan je karakters om bepaalde dialoog-skills en andere vaardigheden een boost te geven. Denk aan betere overredingskracht of sterkere vampierkrachten die je kunnen helpen.

Tijdens het spelen worden die skills uitgedrukt in nummertjes en worden ze afgewogen tegen het level van jouw gesprekspartner. Is jouw level gelijk, dan bepaalt een dobbelsteen wie van de twee de confrontatie wint. Precies door deze mechanics zijn enkele hele belangrijke confrontaties verloren, waardoor mensen onnodig naar het hiernamaals zijn gestuurd. Op zulke momenten voelt het een beetje alsof Swansong je verraadt, plots speelt de game onder een hoedje met de vijand.

Dat is jammer, want het verhaal is een van de sterkste punten van de game, alsmede het leveldesign. Je doet een aantal hele verschillende en mooi uitgewerkte locaties aan. Van de luxe vertrekken van het hoofdkwartier van de Camille, tot aan een oude nucleaire bunker en een prachtig café. Die narratieve reis zit goed in elkaar. Helaas ontbreekt het dan net aan de spreekwoordelijke kers op de taart. Die is een verzuurd en niet waardig voor de rest van het gebak.

Die kers is de verdere technische afwerking van Vampire: The Masquerade Swansong. Je wordt er vaak genoeg op geattendeerd dat ontwikkelaar Big Bad Wolf toch een kleiner team heeft met een kleinschaliger budget. Vooral de animaties van zo’n beetje alle karakters uit de game zijn niet bepaald om over naar huis te schrijven. Gezichten zien eruit alsof iedereen aan de botox is en ook andere animaties zijn op z’n zachtst gezegd houterig. Je kunt er op den duur wel een beetje doorheen kijken, maar anno 2022 zijn we simpelweg veel en veel beter gewend dan wat Swansong je opdient.

Al met al levert Vampire: The Masquerade Swansong een interessant narratief avontuur af, maar niet zonder de nodige kanttekeningen. Verhaaltechnisch zit het hier wel goed, met drie interessante karakters die elk een andere invalshoek op het plot bieden. Ook de verschillende locaties die je aandoet zijn meer dan de moeite waard. Het is vooral het technische vlak waar hier punten ingeleverd worden.

Puzzels zijn soms zo lastig zonder enige indicatie van progressie, dat het soms frustrerend wordt en ook tijdens dialogen werken de gameplaysystemen je vaker tegen dan dat ze je helpen. Bovendien voelt de game op animatiegebied ook erg verouderd aan, iets waar je maar moeilijk langs kunt kijken tijdens het spelen. Wie van een diepgaand mysterie houdt en door al die pijnpunten heen kan bijten, geef Swansong een kans. Maar voor de meeste mensen zal dit bloeddorstige avontuur niet de euforie bezorgen waar ze vooraf zo op hadden gehoopt.