Vampire Rain Review

Vampire Rain combineert stealth en horror. Zo moet je de game ongeveer zien, dat klinkt erg spannend en veelbelovend maar hoe wijst de praktijk uit?

Verhaal op losse schroeven
Helaas schiet deze game te kort op elk vlak. Allereerst zien we dit terug in de verhaallijn. Jij bent onderdeel van de AIB: the American Information Bureau. Dit is een speciaal team, opgericht om Nightwalkers een kopje kleiner te maken. Wat zijn Nightwalkers? Dat zijn een soort van mensen die opeens in vampieren veranderen, zoiets. Het punt is namelijk dat ieder jaar miljoenen mensen opeens verdwijnen zonder ook maar enige vorm van sporen achter te laten. In de meeste gevallen zul je niets meer van ze vernemen, althans, tot de Nightwalkers zich voordoen. Je speelt in regenachtige levels, de regen dempt namelijk de zintuigen van deze Nightwalkers. Het klinkt op zich niet verkeerd, vervelend is echter dat de game vol gepropt zit met non-stop cutscenes en het verhaal houdt hier eigenlijk bij op. In de cutscenes wordt de horror tot uiting gebracht maar in het spel zelf niet heel erg. Er is geen echte afwerking en hoe heeft het zover kunnen komen dat de mens in de macht wordt gehouden door de Nightwalkers?

Splinter Cell acties
Het blijft de vraag, in ieder geval bestuur jij John Lloyd, die dus onderdeel is van de AIB. Hoe is het spel zelf? Op zich is het best origineel om horror met stealth te combineren, toch is de uitwerking niet goed bij Vampire Rain. De game probeert namelijk teveel op Splinter Cell te lijken en dat komt de game niet echt ten goede. Zo hang jij als Lloyd aan richels, moet je via pijpen omhoog klimmen, van ladders naar beneden gaan etc. Dit doe je om de juiste weg ergens naar toe te vinden, om de vampieren (Nightwalkers) te vermijden. Vermijden? Is het dan geen shooter zul je denken? Nou, nee niet echt! Je opdracht is weliswaar de Nightwalkers uitroeien, toch ben je niet in staat dit voor elkaar te krijgen. De moeilijkheidsgraad van de game is namelijk belachelijk hoog; de lat ligt zo hoog dat je eerder het spel gefrustreerd aan de kant zult smijten dan dat je het als een uitdaging zult beschouwen.

Moeilijkheidsgraad is belachelijk hoog
Zo begin je het spel bijvoorbeeld ergens in de stad aan de West Coast, waar jij en je teamleden Hank Harrison en Claire Kelly zich opsplitsen. Op een afgesproken punt moet je elkaar weer treffen. Kort krijg je de uitleg waar je je bevindt en waar het centrale punt is waar je elkaar weer treft, dit gaat allereerst veel te snel en nergens kun je dit nalezen of bekijken. Rechts onderin je scherm staat wel een klein plattegrondje, maar dit stelt praktisch niets voor, hier wordt enkel met een pijl op aangeduid waar je moet zijn. Maar hoe kom je er? Aan jou is de taak om uit te vogelen hoe je de juiste route uitstippelt. Onderweg staan om vele hoeken van de straat allerlei Nightwalkers. Met je necroscope kun je zien of het om een Nightwalker gaat of om een mens, mensen zijn dan groen en Nightwalkers rood. Op zich is dit wel leuk bedacht, ware het niet dat je batterij van je necroscope snel leeg is en je veel tijd zinloos doorbrengt met wachten totdat je batterij weer opgeladen is. Verder loop je met een wapen op zak maar je vraagt je af waarom, want als de Nightwalker jou in de gaten krijgt, is het één bloederige vampieren hap en je bent morsdood en mag opnieuw beginnen. Je zou je hele dozijn aan kogels erop los moeten laten, maar die kans krijg je niet. Je zou wel willen rennen of schuilen, maar die opties zijn er niet.

En ook kan het nog zo zijn dat je via een omweg de route wilt nemen, maar ook dat mag niet, want je grenzen worden afgebakend. Je loopt op een gegeven moment een straat uit en wilt verder totdat je merkt dat je niet verder kan en een stem tegen je roept dat je je wel aan je missie moet houden. Welke missie, Mission Impossible?! Als je enkel de mogelijkheid zou hebben te schuilen, rennen of de Nightwalker te kunnen doden, was het een stuk leuker geweest. Of wat is er moeilijk aan om een juiste plattegrond te verlenen zodat je wéét wat de juiste route is? Want nogmaals, op deze manier is het gewoon niet te doen. Later in de game krijg je drie wapens waardoor je ze wel kunt doden maar dat moet dan in één keer goed, dus met één schot en ook dat wordt er niet veel beter op.

Ook grafisch en qua sound schiet de game tekort
Daarbij geldt dat het helemaal niet leuk is om een hele game te spellen in donkere, duistere regenachtige levels die lang niet altijd even mooi ontworpen zijn. De donkerheid zorgt ook voor onduidelijkheid. Met het geluid is het niet veel beter, de voice overs zijn soms echt alsof je regelrecht met een B-film te maken hebt. Sommige dialogen zijn te gek voor woorden en de muziek is herhalend. Het geluid is ook niet echt overtuigend in het spel zelf; als een Nightwalker jou in de gaten heeft, zul je dit niet aan hem of haar zelf horen, net zoals dat je geen geluid van voetstappen hoort of iets dergelijks. Het is enkel de muziek die opeens angstaanjagend wordt waarna het twee seconden later al met je gedaan met is. Even ziet dit er bloederig uit en schrik je kort van de muziek, maar als je dit zo’n 22 keer overkomt, ben je niet meer onder de indruk.

Mission Impossible
En eigenlijk is het belangrijkste hier wel mee gezegd. De overige game opties zijn niet noemenswaardig. Je kunt met 8 man online, maar niemand speelt dit spel online. De hele lol gaat er gewoon af door de veel te hoge moeilijkheidsgraad. Een betere titel zou zijn Mission Impossible: Vampire Rain of iets dergelijks. Dus ik raad aan dit spel niet te proberen tenzij jij meer dan veel geduld hebt en erg nieuwsgierig bent naar de stealth en horror combinatie. Hopelijk gaat er een regenachtig belletje branden bij de makers voordat ze de Playstation 3 -versie afleveren. En hopelijk kan ik dan zeggen dat het wel een leuke en uitdagende game is.