Valkyria Chronicles Review

Met alle grote titels die rond de feestdagen uitkomen, blijven sommige games wel eens in de achtergrond hangen. Zo ook met Valkyria Chronicles, maar verdient deze titel niet beter?

Valkyria Chronicles is op het eerste gezicht een beetje een vreemde titel. De game valt in het tactische role-playing genre, waarvan we de laatste jaren niet veel titels op de consoles hebben gezien. Dit komt waarschijnlijk omdat het genre hier in het westen niet heel populair is, en dat is jammer te noemen, want daardoor brengen uitgevers deze Japanse titels niet vaak naar ons landje toe. SEGA maakt nu echter een uitzondering, want Valkyria Chronicles komt gewoon hier in de winkels te liggen.

Alternatieve Tweede Wereldoorlog
In Valkyria Chronicles spelen Alicia en Welkin de hoofdrol. Zij wonen in het klein landje Gallia, wat tussen de Oostzee en Rusland ligt, al zijn de namen in de game natuurlijk anders. Het zijn de jaren '30 en de twee grootmachten van ons continent, de Eastern European Alliance en de Atlantic Federation komen tot een oorlog. Deze gaat over de schaarse voorraden ragnite, waaruit alle energie en brandstof wordt gehaald. Gallia zit er vol mee, en vandaar dat het anders neutrale landje wordt binnen gevallen door de Eastern European Alliance.

Daar begint dan jouw verhaal als Welkin, een student in biologie en de zoon van een briljante strateeg. Wanneer je terugkeert naar jouw geboortedorp ontmoet je Alicia, de andere hoofdpersoon, maar al snel valt de vijand binnen en ben je gedwongen om te vechten voor je leven. Gelukkig voor jou heeft je vader zijn oude tank achtergelaten, die nog werkt ook. Instappen dus, en snel wegrijden naar de hoofdstad van Gallia, om vanaf daar je strijd voor de bevrijding van jouw land door te zetten.

Een stukje strategie, een beetje actie en een wat role-playing
De gameplay van Valkyria Chronicles kan in drie delen verdeeld worden, die de ontwikkelaars haast perfect laten samensmelten. Een groot deel van de game gaat om strategie. Aan het begin van elk gevecht kun je kiezen welke soldaten je met je meeneemt naar het slagveld. Dit kunnen er maximaal twintig zijn, al zijn het er in de eerste gevechten een stuk minder. Vervolgens krijg je een aantal punten om jouw troepen te verplaatsen. Dat verplaatsen gaat niet als in een normale strategiegame. Je krijgt daadwerkelijk de controle over het mannetje en kunt dan in third-person lopen en schieten. Wanneer je daarmee begint loopt een metertje onderin het scherm leeg, en je moet dus zorgen dat je al je acties hebt gedaan voordat deze leeg is. Anders kan het weleens gebeuren dat je vlak voor een vijand staat en je niks meer kunt doen. Vooruit denken is dus heel belangrijk.

Het schieten kun je bij elke actie slechts één keer doen, en of je raakt of niet hangt van verschillende factoren af. Het is dus niet zo dat je altijd raakt als je op iemands hoofd richt, op dit gebied is Valkyria Chronicles nog een echte RPG. Of je iemand raakt, en hoe vaak, hangt af van de statistieken van jouw mannetje en de afstand tot je doelwit. Dit kan soms wat vervelend zijn, want je kunt iemand perfect in het vizier hebben en alsnog mis schieten.

Het role-playing element wordt vooral gebruik in de hoofdstad van Gallia, waar je naartoe kunt terugkeren om jouw behaalde ervaringspunten uit te geven, nieuwe krachten te kopen, wapens te verbeteren en je tank uit te breiden. De opties hier zijn genoeg aanwezig, al begint het soms te storen dat je in de stad veel moet wachten door verhulde laadtijden. Wanneer je vanuit een menuutje weer teruggaat naar het vorige scherm zul je namelijk altijd een tekstje van iemand moeten aanhoren die de laadtijd zo verhult, en dat kan na een paar keer behoorlijk irritant worden.

De gameplay is in Valkyria Chronicles over het algemeen goed verzorgd en speelt lekker, al zijn er wel wat minpunten. Zo zul je soms een verkeerde beslissing maken en na enkele beurten van je erachter dat de vijand je helemaal gaat afmaken. Deze heeft echter nog tien punten om verschillende moves te maken, en deze zullen ze dan allemaal gebruiken. In plaats van meteen jouw tank te vernietigen, wat in één schot kan, en zo het gevecht te beëindigen, zullen ze eerst negen punten gebruiken om verschillende nutteloze moves te doen, om dan bij de tiende move jouw tank, waarin Welkin zit, overhoop te schieten. Een keertje is dit niet erg, maar bij een lastig gevecht kan dit meerdere keren voorkomen, en dan begint het vervelend te worden.

Een getekende game
Waarschijnlijk zul je de verschillende beelden van Valkyria Chronicles wel gezien hebben, en dan valt meteen de unieke grafische stijl op. Deze getekende stijl vind je overal in het spel terug. Zo wordt het verhaal verteld vanuit een groot boek met plaatjes en tekst, die helaas wel onleesbaar is. Door een plaatje te selecteren start je een gevecht of een filmpje waarin het verhaal verder gaat.

Als je eenmaal het gevecht begint zal alles nog steeds getekend eruit zien. Je ziet alles vanaf boven alsof je naar een oude landkaart kijkt, en wanneer een mannetje een actie uitvoert zal de camera een duikvlucht nemen om dit te laten zien. Dan gaat de camera moeiteloos over naar een derdepersoon standpunt en zul je de getekende soldaten zien strijden.

De soldaten zijn overigens erg goed ontworpen en stuk voor stuk uniek, tenminste, die aan jouw kant. De vijandelijke soldaten zien er grotendeels hetzelfde uit, maar ook die kant kent unieke personages, zoals de generaals. Aan de personages kun je echt zien dat het spel door Japanners is gemaakt, want de anime invloeden in het ontwerp zijn erg aanwezig. Dat keert ook terug in de ontwikkeling van de relaties tussen de personages. In het westen zouden dit vooral stoere mannen zijn die wel even de vijand overhoop zullen knallen om hun vaderland te verdedigen. In Valkyria Chronicles wordt er tussen het vechten door tijd gevonden om moeilijk te doen over relaties en problemen te hebben met elkaar om kleine dingetjes.

Goede muziek, middelmatige effecten
Qua geluid is Valkyria Chronicles redelijk uitgewerkt. De muziek past altijd goed bij het gevecht en klinkt altijd lekker. De effecten daarentegen vallen soms wat tegen. Het schieten klinkt wat nep aan, met de minst krachtige wapens lijkt het alsof een speelgoedpistool wordt afgevuurd, wat natuurlijk niet de bedoeling kan zijn. Verwacht op dit gebied geen hevige explosies of tanks die de grond laten trillen. Dat zou waarschijnlijk ook niet bij het spel passen, al zijn iets realistischere geluidseffecten wel wenslijk.

In een role-playing game zijn ook altijd de stemmen erg belangrijk, er wordt immers veel gepraat, en dan moet dit ook goed klinken. In Valkyria Chronicles is dit redelijk uitgewerkt. Je zult je nooit irriteren aan de stemmen, maar het kon een stuk beter. Sommige personages klinken als dertienjarige kinderen, wat niet helemaal de bedoeling kan zijn in een oorlogsspel. Hier is dan ook duidelijk die Japanse anime invloed weer te merken. De hoofdpersonen zijn echter goed ingesproken, en zijn zullen het grootste deel aan het woord zijn.

Conclusie
Valkyria Chronicles is een titel waar moeilijk echt een cijfer aan te hangen is. Als jij een gamer bent die snelle actie wilt en een realistische oorlogservaring, dan is deze titel niets voor jou. Heb je echter de tijd om lang met een game bezig te zijn, volg je graag een diepgaand verhaal en ben je zowel een beetje strategie- als RPG-fan, dan kun heel wat plezier aan Valkyria Chronicles beleven.