Unbroken Review - Het verbazingwekkende verhaal van Louie Zamperini

Het leven van Louie Zamperini begint als jonge Italiaanse immigrant uit Californië, die uitgroeit tot een geweldige atleet. Als Louie vervolgens kiest om in het leger te gaan, start pas het echte avontuur met een vliegtuigcrash en opsluiting in een Japans krijgsgevangenenkamp. In Unbroken wordt zijn leven van ups en downs in beeld gebracht.

Unbroken opent met een strak blauwe lucht, waar een groep van vliegtuigen langzaam boven een donkerblauwe oceaan vliegt. Hier ontmoet je Louie gespeeld door Jack O’Connell als bombardeur in de Tweede Wereldoorlog tegen de Jappen. Deze scènes in het vliegtuig worden vervolgens afgewisseld met scènes uit de jeugd van Louie Zamperini, waar ze een kindacteur voor hebben gevonden die echt een evenbeeld vormt van O’Connell.

Daarbij laten de jeugdscènes zien hoe Louie als Italiaanse immigrant zijn leven leidt in Amerika. Daar ontwikkelt hij zich als rotjochie dat continue in aanraking komt met de politie tot aan een volledige Olympische atleet. Regisseur Angelina Jolie heeft er daarbij ook goed aan gedaan door de familie onderling Italiaans tegen elkaar te laten praten. De moeder van de familie kan zelfs geen Engels, zoals dat wel vaker het geval is bij immigranten.

Dit allemaal is slechts een introductie voor wat er komen gaat, want in een hopeloze reddingsactie stort het vliegtuig van Louie neer in de oceaan. Samen met twee soldaten: Phil (Domhnall Gleeson) en Mac (Finn Wittrock) overleeft hij de crash. Wat volgt zijn de meest interessante scènes uit Unbroken, namelijk 47 dagen overleven op twee rubberbootjes. Psychologisch gezien moet je sterk in je schoenen staan om voor zo’n lange periode te overleven op een oceaan.

Gelukkig is Louie erg innovatief, want door middel van een spiegeltje lokt hij een pelikaan op de boot, om die vervolgens zijn nek om te draaien. Vervolgens gebruikt hij het vlees om mee te vissen, waardoor er weer eetbaar voedsel is voor de mannen. Nou is voedsel niet het enige waar de mannen zich zorgen over moeten maken, want de zon is ook een grote vijand als je in op de oceaan dobbert. Het resultaat hiervan zie je fysiek terug op de gezichten van de soldaten.

De tweede helft van de film speelt zich af in verschillende POW (Prisoner Of War) kampen in Japan, nadat Louie uit zijn boot is ‘gered’. Na wat heftige ondervragingen komt Louie terecht in kamp Omori met aan het hoofd korporaal Watanabe, ook wel bekend als ‘the Bird’ gespeeld door Miyavi (Takamasa Ishihara). Korporaal Watanabe krijgt het meteen letterlijk aan de stok met Louie, gezien zijn bekendheid als Olympisch atleet en zijn gebrek aan respect.

Wat volgt zijn fysieke en psychische aftuigingen die je als kijker van binnen voelt, en bij sommige mensen uit het publiek kwam dat gevoel ook naar buiten in afgunst. Nou moet ook gezegd worden dat Miyavi heel sterk is in zijn rol als Watanabe. Je kunt namelijk de mix van blijdschap en gestoordheid in zijn ogen aflezen. Reken dus op genoeg aftuigingen met zijn favoriete wapen, een stok, maar voor de afwisseling wordt ook een riem gebruikt.

Door een aanval op kamp Omori moeten de krijgsgevangen verhuizen naar kamp Naoetsu. Enige aanmerking op de aanval, is dat het suggereert dat ze bij kamp Omori in Tokyo de atoombom konden zien op Nagasaki of Hiroshima. Vervolgens liepen de krijgsgevangen ook door een stad en daar stond de bekende poort (Torii gate) die na de atoombom als enige overeind stond. Historisch en geografisch wordt hier wat gesjoemeld om de film meer impact te geven.

Op zich komen dit soort momenten nog weleens vaker voor. Echt van die losse momenten, waarbij je jezelf afvraagt, voegt dit nou iets toe aan het verhaal? Dit speelt zich met name af in de tweede helft van de film, die qua tempo ook een stuk langzamer is ten opzichte van het interessantere eerste deel. Nou heeft dit er ook mee te maken dat flashbacks naar het leven van Louie Zamperini als kind of atleet volledig zijn gestopt na de eerste helft van de film, waardoor afwisseling wat meer weg is.

Scènes uit kamp Naoetsu met nog steeds korporaal Watanabe aan het hoofd leiden uiteindelijk tot één belangrijk moment, waardoor de film Unbroken heet. Zo is Naoetsu een werkkamp waar de gevangenen kool voervoeren en zij zien er daardoor allemaal zo zwart als roet uit. Lukt het je niet om verder te werken, dan word je afgeschoten. Of in het geval van Louie wordt een test uitgevoerd om zijn wil tot leven te breken.

Louie moet van the Bird een houten plank boven zijn hoofd vasthouden tot hij van vermoeidheid neervalt en dus wordt neergeschoten. Hier wordt een heel gedramatiseerde scene van gemaakt, waarbij het hele kamp uiteindelijk toekijkt en stilletjes Louie toejuicht. Zo lukt het Louie om de plank vast te houden, waardoor niet hij, maar juist Watanabe mentaal breekt door de mentale kracht van Louie. Bij het zien van deze scene hoorde je een zucht door de hele zaal gaan.

Regisseur Angelina Jolie heeft van Unbroken een prachtige film gemaakt, maar heeft de titel iets te letterlijk genomen. Louie Zamperini wordt afgebeeld als een soort superheld die eigenlijk niet kapot is te krijgen, door welke situatie dan ook. Voor de film doet dit af aan het realisme en wat een mens echt kan verdragen. Iets wat overigens niks afdoet aan wat de echte Louie Zamperini allemaal heeft moeten doorstaan.

Toch mag Angelina Jolie best tevreden zijn met het resultaat van Unbroken. Dit komt met name door de hele sterke cast met onder andere Jack O’Connell, Domnhall Gleeson en Miyavi. Daarbij weten vooral de militaire vliegtuigscènes en waterscènes in rubberbootjes te overtuigen, welke de eerste helft van de film heel interessant maken en houden.

Het is daarom jammer dat in de tweede helft een rem wordt gezet op het tempo en er minder afwisseling is in het type scene. Hoewel je toch enorm meeleeft met Louie tijdens al zijn fysieke ontberingen. Je zou zeggen dat dit wat met hem doet, maar hij is letterlijk Unbroken en dat doet af aan de hele ervaring van de film. Vanaf 8 januari kun je zelf ervaren hoe het is in de Nederlandse bioscopen.