Twin Mirror Review - Dontnod houdt de spiegel voor

DontNod blinkt uit in episodische, persoonlijke verhalen met bovennatuurlijke verschijnselen. Kan een verhaal zonder episoden én zonder iets bovennatuurlijks toch boeien?

Het zal je maar gebeuren. Kom je na twee jaar terug in het dorp waar je met pek en veren weggejaagd bent om de begrafenis van je oude vriend te vieren, beland je ineens midden in een moordmysterie. Het overkomt Sam in de nieuwste game van DontNod. Zoals we van DontNod gewend zijn krijg je diverse dilemma’s voorgeschoteld die het morele kompas van de hoofdpersoon bepalen.

In Twin Mirror word je daarbij begeleid door een onzichtbare dubbelganger van Sam, die in veel zijn tegenpool is. Daar waar Sam vooral de analytische journalist uithangt die ten koste van alles de waarheid boven tafel wil halen, wordt hij door zijn interne tweelingbroer (noem hem zijn ‘goede ik’) gewezen op de sociale impact van zijn keuzes.

In eerdere games van DontNod werd geregeld het bovennatuurlijke betrokken in het verhaal. Zo kon Max in Life is Strange de tijd terug laten draaien en hebben broer en zus Ronan in Tell me Why telepatische krachten waardoor ze onderling kunnen communiceren. In Twin Mirror is dat niet het geval, maar staan de sterk analytische mogelijkheden als de geestelijke toestand van Sam veelvuldig centraal.

Als misdaadjournalist komt Sam regelmatig op locaties waar ‘iets’ gebeurd is. Het is aan Sam om ter plekke aanwijzingen te verzamelen om die vervolgens via redenaties en oorzaak-gevolg scenario’s tot de juiste toedracht te puzzelen. Is een auto uit de bocht gevlogen doordat er een boomstam op de weg lag of een beest op de weg lag? Wat was de toestand van de bestuurder en de auto net voor het ongeluk? Er is steeds maar één optie die tot de juiste toedracht leidt.

Dat is meteen wel jammer. Het is niet mogelijk om bij dergelijke analyses echt een verkeerde conclusie te trekken. Je zit gewoon vast totdat je bij de juiste conclusie uitgekomen bent. Dat geldt ook in grote mate voor de verdere keuzes die je tijdens het vijf uur durende verhaal maakt: de meeste keuzes hebben nul invloed op de uitkomst van het verhaal. Pas helemaal op het einde krijg je een paar keuzes voorgeschoteld die er werkelijk toe doen. Wat dat betreft is Twin Mirror meer lineair dan eerdere games in het genre.

Het tweede belangrijke nieuwe aspect is de gemoedstoestand van Sam. De rechtlijnigheid van Sam maakt hem weinig geliefd in het dorpje Basswood en dat weet Sam zelf ook. Zij ligt regelmatig met zichzelf en de wereld overhoop. Op dat soort momenten trekt hij zich terug in zijn mind palace, een innerlijke wereld waarin hij herinneringen terug kan halen en zijn gedachten weer op een rijtje kan krijgen. Herinneringen kunnen getriggerd worden door herkenbare objecten uit de echte wereld, waarna Sam in zijn mind palace een herinnering na speelt.

Langzamerhand zien we Sam wegglijden in zijn innerlijke chaos, waarbij we zijn mind palace, die er eerst zo ordelijk en clean uitziet, langzamerhand in een chaotische, donkere plaats zien veranderen, samen met de gemoedstoestand van Sam zelf.

Doordat je weinig echt fout kan doen en je keuzes nauwelijks invloed hebben op het verhaal, heb je des te meer het gevoel naar een interactief, maar vastliggend verhaal te kijken, waarbij jouw acties vooral invloed hebben op het tempo.

Dat verhaal heeft een aantal best interessante invalshoeken. Zo is er een wat oncomfortabele driehoeksverhouding tussen Sam zelf, Nick (de vriend die verongelukt is en waarvoor Sam teruggekeerd is) en Anna. Zij is de ex van Sam en nu de vriendin van de verongelukte Nick. Ongemakkelijke scenes gegarandeerd zou je zeggen, maar dat valt vreemd genoeg behoorlijk mee. Bovendien is Sam zoals eerder gezegd niet echt gewenst in Basswood.

Dat is niet gek aangezien Sam een nogal vernietigend onderzoek gedaan heeft naar de handel en wandel rond de lokale mijnoperatie. Zijn bevindingen en de artikelen die hij daar overschreef zijn de directe aanleiding voor de sluiting van de mijn en het daaropvolgende gedwongen vertrek van Sam uit het dorp. De vijandigheid die daarop volgt is weliswaar aanwezig, maar komt nooit echt uit de verf.

Ook de uitbeelding van de verschillende karakters in Twin Mirror komt niet echt los. De hoofdpersonen zien er vrij goed uit, maar de karakters daar omheen zijn niet echt heel realistisch. Die personages bewegen houterig en weinig natuurgetrouw. Ook passen de bewegingen niet altijd en faalt de lipsynchronisatie regelmatig. Daarnaast treden er regelmatig technische foutjes op, waardoor je aan het begin van een scene ineens in het bos staat, terwijl enkele seconden later het gebouw waar je eigenlijk in staat tevoorschijn komt. Ook diverse continuiteitsfouten zijn best storend.

Al met al biedt Twin Mirror een interessant verhaal zonder de bovennatuurlijke krachten die we zo goed kennen van eerdere games van DontNod. De innerlijke strijd die Sam voert om zijn mentale gezondheid vast te houden is interessant vormgegeven door de introductie van het mind palace en zijn innerlijke ‘goede ik’.

Helaas wedt DontNod op te veel paarden tegelijk. Er moet een moordmysterie verteld worden, de onderlinge relatie tussen alle inwoners van Basswood en Sam moet ontwikkeld worden en de innerlijke strijd van Sam moet vorm krijgen. Door deze mengelmoes voert niks echt de boventoon en blijft alles wat onderbelicht. De technische hickups zijn nergens gamebreaking, maar verstoren wel de flow van het verhaal. Daardoor is Twin Mirror niet het beste wat DontNod ooit gebracht heeft. Kan je door de beperkingen heen kijken heb je geen bezwaar tegen het gebrek van echte keuzes, dan is Twin Mirror een prima game.