Trials of the Blood Dragon Review - Een bizarre rit

In 2013 verscheen Far Cry 3: Blood Dragon, een uitbreiding op het originele Far Cry 3. Je speelde als een cybercommando genaamd Rex Colt waarin je in jaren 80-stijl alles overhoop moest schieten. Spoel 3 jaar door en er komt een combinatie met de Trials franchise uit. Trials of the Blood Dragon heet het, en hoe deze ietwat vreemde combinatie zich ophoudt lees je in de Trials of the Blood Dragon review!

In Trials of the Blood Dragon speel je als Slayter en Roxanne Colt, de zoon en dochter van Rex Colt, het hoofdpersonage uit de Far Cry 3 uitbreiding. We zijn alweer bij de vierde Vietnamoorlog aanbeland en net als de vader zijn ook de kids cybercommando’s.

De vrouw van Rex en de moeder van Slayter en Roxanne is vlak na hun geboorte spoorloos verdwenen. Dit heeft ervoor gezorgd dat Rex in een blinde woedeaanval naar Vietnam is gegaan om in z’n eentje de oorlog te beëindigen. Dit lukt hem niet en hij legt het loodje. De taak van het opvoeden van de kinderen valt dan op General Mason Ryback, die ook de generaal van Rex was.

Slayter en Roxanne worden allebei de oorlog ingestuurd met als doel om de communistische Vietcong te vernietigen. In het eerste gebied maak je kennis met de klassieke Trials gameplay met motoren, maar ook met de nieuwe platform gameplay. Trials of the Blood Dragon bestaat namelijk voor zo’n 60% uit motor gameplay en 40% uit side-scrolling platform actie.

Dit geheel wordt aan elkaar gepraat middels geinige animaties met de personages. De grafische stijl doet je een beetje in een muziekvideo van Gorillaz wanen. Dat door de vele (vaak compleet willekeurige) distortie en VHS-effecten, compleet met een retro soundtrack en heel veel felle kleuren.

Misschien is het ook handig om te vermelden dat Trials of the Blood Dragon zichzelf totaal niet serieus neemt. Dat was misschien in de lijn van verwachting als je je Far Cry 3: Blood Dragon voor ogen haalt, maar Trials doet er nog een schepje bovenop. Het is zo compleet over the top, willekeurig en hyperactief dat je er bijna duizelig van wordt.

Zeker het explosie gehalte uit de eerste paar gebieden in Vietnam zouden zo uit Apocalypse Now kunnen komen, maar dan als Michael Bay in de jaren 80 had besloten om een compleet gestoorde en verheerlijkte film over de Vietnamoorlog te maken.

Het welbekende muziekje uit de film Team America ‘’America, f*ck yeah!’’ zou zeker niet verkeerd bij Trials of the Blood Dragon passen. Voor het verhaal hoef je de game ook niet te gaan spelen, want het bestaat meer uit losse flodders dan een samenhangend geheel. Als je een level uitspeelt en het geluidseffect van de kreet van een adelaar hoort is het bijna om zelf patriottisch van te worden.

De game is een parodie op de popcultuur. Dit is in de breedste zin van het woord, want alles van Indiana Jones, Jaws, My Little Pony, Pokémon en meer komt voorbij. Op een gegeven moment kwam zelfs het zeer bekende wilhelm scream sound effect voor.

De gebieden en gameplay van Trials of the Blood Dragon lopen ook zeer ver uiteen. De afwisseling mag er ook zeker zijn, want het ene moment bevindt je je in een dystopisch Japan om een vijftal ninja’s uit te schakelen en het volgende moment moet je je in de hel een weg zien te banen langs verschillende bizarre obstakels.

Er zitten ook meerdere boss fights in het spel. Deze zijn af en toe nog best lastig, en het is geen vreemd verschijnsel om plotseling uit de tijd te geraken omdat je te lang over een obstakel doet. En doodgaan zul je. Als je door één van de vijandelijke soldaten, vuurbal spuwende oogballen, aliens of Japanse ninja’s het loodje legt wordt je niet begroet met een game over scherm maar met een vriendelijke "je moeder".

Wat betreft de platform gameplay komt het vaak op het zelfde neer. Maak wat sprongen hier, schiet daar een paar vijanden neer en door. Er zijn maar een aantal momenten in de ongeveer vier tot vijf uur die je aan de game kwijt bent waarin de platform gameplay wat nieuws biedt. De delen waarin je in de ruimte met een jetpack rondzweeft en lasers en gigantische zagen moet ontwijken zijn wel weer leuk gedaan en vormen een goede afwisseling.

Zelfs in de climax van de game voelt het platformen en racen wat ongeïnspireerd. Het wordt wat gemaskeerd door alle flitsende kleuren, felle lichten en pompende muziek, maar in de kern van het spel liggen de pure basiselementen van Trials en weinig meer. Onder die laag van 80’s techno muziek en patriottische Amerikaansheid bevindt zich niet veel meer dan een weinig uitdagende Trials game. Het stijltje en de humor is leuk, maar uiteindelijk voegt het weinig toe aan een game die meer had kunnen zijn dan een Trials game met een Blood Dragon-skin er overheen.