Trash Review - armoede met een fijn gevoel

Trash is de Braziliaans gesproken versie van Slumdog Millionair, gemixt met wat Da Vinci Code. De film gaat over een stel jongens dat zijn dagen slijt op een vuilnisbelt. Hier zijn de jongens op zoek naar waardevolle spullen, zodat hun straatarme leventje toch nog wat spanning kan bieden.

Deze spanning krijgen zij zeker, want op een dag belandt er een goed gevulde portemonnee tussen de bergen afval. De beurs uiteraard gevonden door de hoofdpersoon, Raphael (Rickson Tevez). Hij besluit de buit te delen met zijn vriend Gardo (Eduardo Luis), maar komt er dan achter dat de portefeuille nog iets anders te bieden heeft; iets wat veel waardevoller is.

Blijkbaar weet Raphael al hoe laat het is, maar als kijker word je vrij lang in het duister gehouden waarom deze inhoud nou zo van belang is. Door middel van flashbacks krijgen we meer te weten over de eigenaar van de knip en dat de jongens gevaar lopen door het ding in hun bezit te houden. De politie in namelijk een klopjacht begonnen, en dus begint Trash aan een reis door de favela’s van Rio de Janeiro.

review - lees of de film armoedig is, of een pareltje tussen het vuilnis blijkt te zijn." class="img-responsive" src="https://cdn.xgn.nl/upload/201411/t/trash-review.jpg" />

De jacht wordt geleid door José Angelo (Wagner Moura), een corrupte politiebaron die praktijken uitvoert waar het NOS Journaal zouden halen: afpersingen, executies, omkopingen, ga zo maar door. Het schildert de sfeer van de sloppenwijken en de daarbij horende politiemacht duidelijk af. Dit zorgt voor een sinistere draai aan Trash, wat een dreigende sfeer geeft aan de kinderlijke chemie tussen de hoofdrolspelers. Zou dit er niet in zitten, dat zou de film meer op een serie als Zoop of Spangaz gaan lijken.

Een goede keuze dus, die het geheel interessant en spannend genoeg houdt om te blijven kijken. Zo wordt een van de hoofdpersonen op een moment in de film op een Tarantino-achtige manier gemarteld, en zien we meer dan eens de invloed van omkopingen van politie en politici.

De omgeving draagt daar ook aan bij; overal druipt de armoede af, van de plastic vuilniszakken als kinderspeelgoed tot de krakkemikkige auto’s die hier en daar rondrijden. Daar steekt het filmwerk dan weer van af, wat namelijk veel te gelikt oogt en Trash een Hollywood-sausje geeft.

Het acteerwerk is sterk, maar de rollen die de jonge hoofdrolspelers vertolken minder. Ze zijn allemaal veel te slim, eigenwijs en verstandig. Iets wat de jeugd in Rio misschien meer is dan wij hier gewend zijn, maar toch niet helemaal realistisch overkomt. Alle beslissingen van Raphael zijn veel te doordacht en komen altijd net goed uit.

Hierdoor gaan we wel op een interessante reis, waar de jongens hulp uit meerdere hoeken krijgen en waarbij elke aanwijzing naar een nieuw puzzelstukje leidt. Het lijkt een beetje op de Da Vinci Code, maar gaat dan een stuk minder diep en haalt (vrijwel) geen historische theorieën en feiten boven tafel. Jammer, maar dat zorgt er wel voor dat de film goed te behappen is.

Dan is er in Trash gekozen om de film te mixen met de ‘spontane’ reacties van de karakters, zoals we dat kennen uit een real life soap zoals Jersey Shore. Rafael en zijn vrienden uiten hun gevoelens en blikken terug op de acties die je op dat moment ziet. Leuk gevonden, maar bederft wel een stukje van het verhaal; je weet dat ze tot op zekere lengte van de film nog leven, terwijl zij continu met de dood bedreigd worden.

Al met al is Trash dus niet een hele realistische film, maar wel een leuke. Hier en daar een grapje, een happy end en dan ook nog eens een welgeplaatste sneer naar het WK voetbal van deze zomer, dat voor veel Brazilianen voor een hoop ellende heeft gezorgd. Leuk voor de oplettende kijker, maar niet onmisbaar.

Een leuke film dus die je met jong en oud kunt kijken en voor alle leeftijden wat leuks te bieden heeft. Hierdoor speelt regisseur Stephen Daldry op save waardoor het een enigszins oppervlakkige en voorspelbare film is geworden.