Total War: Rome II Review

Met Company of Heroes 2, Fire Emblem: Awakening, StarCraft II: Heart of the Swarm en Pikmin 3 heeft de strategieliefhebber al heel wat moois mogen meemaken dit jaar. Total War: Rome II moet voor velen de kers op de taart vormen. Want wat heeft de Total War serie veel goede titels afgeleverd; Shogun, Empire, Napoleon, Medieval en natuurlijk ook het o zo briljante – misschien wel de beste Total War – Rome: Total War. Met zo’n voorgeschiedenis lijkt deel twee al op voorhand geslaagd. Onbevlekt zullen we in deze recensie oordelen of ie dat ook daadwerkelijk doet.

Wanneer je zonder enige voorkennis in de game stapt, heb je toch al enige verwachtingen. Er gaat al een belletje rinkelen bij het woord Rome. Tijdens de geschiedenislessen ben je overrompeld met informatie over het Romeinse Rijk. In Total War: Rome II is de taak aan jou om dat rijk op te bouwen. Als strateeg moet jij het doel zien te verwezenlijken, al word je niet gedwongen om voor dit Italiaanse volk te dienen. Het zou ontwikkelaar The Creative Assembly een worst wezen als je helemaal niet voor Rome kiest. Sterker nog, er is veel tijd gestoken in het opzetten van verschillende culturen. En dat is niet het enige waar het team een hoop aandacht aan besteedde.

Total War: Rome II probeert zichzelf niet opnieuw uit te vinden. Zo is het nog steeds gebaseerd op steden veroveren, steden opbouwen, legers opzetten, gigantische veldslagen ingaan en dat gebeurt allemaal om de beurt. Eerst is het de zet voor jou en vervolgens voor je tegenstander. Die taken kreeg je altijd al voorgeschoteld in Total War, maar in deze draaft de ontwikkelaar te veel door. Het wil te graag de verwachtingen waarmaken. Wat overblijft, is een ervaring die je als ‘to much’ zult bestempelen. Al blijven de momenten die je liefhebt je veel meer bij.

Het leeuwendeel van de game bevind jij je op de turn-based campaign map. Misschien zul je met een vreemde blik naar sommige landen kijken. Er is namelijk een oude kaart gebruikt en door de jaren heen vervormt grond zich nou eenmaal. Enfin, het gebied dat valt te veroveren is zo groot, dat je regelmatig het overzicht kwijt bent. Welke stappen moet ik nog zetten? Wat moet ik nog doen met betrekking tot allianties? Wat verwachten mijn steden nog van mij? En waarom is dat volk maar niet tevreden te krijgen? Je hebt zoveel kopzorgen dat je misschien het gevoel van lekker gamen even kwijt bent. De veldslagen – niet dat die klein zijn – sneeuwen daardoor enigszins onder.

Ben jij iemand die liever bezig is met het opbouwen van het imperium door dat soort city building, dan geniet je daar juist van. Echter zorgen de immense gevechten ook voor een buitengewoon prettige spelervaring. Zo kan een generaal twintig eenheden onder zich hebben. Als er andere generaals van jou in de buurt zijn, kun je elkaar versterken.

Wat aantoont hoe groots de veldslagen zijn, is de combinatie van zee- en landgevechten. Dit maakt de totale ervaring niet alleen bloederig, het zorgt ervoor dat jij tot in de detail moet nadenken en concentreren op het vechten. Waar stuur jij je olifantenrijders heen? Waar zet de tegenstander zijn schepen in? Zie dat soort vragen over het hoofd en het is al snel gedaan met je in Total War: Rome II. Wat overigens net zo zeer geldt voor je tegenstander. Dit is tot in het extreme doorgevoerd. In Total War’s was het vaak zo dat je bijvoorbeeld twee groepen van 120 soldaten had en één groep van 60 boogschutters. Zielloos liet je ze dan als groep tegen de vijanden strijden. Nu heeft iedere krijger eigen levenspunten en kun je ook meerdere eenheden op één individu af sturen.

Total War: Rome II maakt het onmogelijk om de open deur ‘hier moet je van houden’ doen intrappen. De technische belemmeringen benadrukken dat nog maar eens. Je zult regelmatig tegen facetten aanlopen die je aan het nadenken zetten. Bijvoorbeeld: Hoe kunnen zij nou zo lopen? Dit heeft puur met het te gedetailleerd willen zijn van The Creative Assembly te maken. De ontwikkelaar kan nooit bedoeld hebben om iedereen een monsterlijke PC aan te laten schaffen.

En toen wij eenmaal Rome tot het machtigste keizerrijk hadden opgebouwd, wilden we toch nog een keertje. Gewoon, een nieuwe campagne met een andere cultuur. Zoals we eerder al aangaven, is ook daar veel tijd ingegaan. Terwijl alles veroveren de eerste keer al lang duurt, voelt dat nu weer fris aan. Met die wil om nog eens van voor af aan te beginnen, verbloemt Total War: Rome II de grote beperking die het in werkelijkheid heeft.

Total War: Rome II had hoge verwachtingen waar te maken en aan alles is te voelen dat The Creative Assembly daarop in is gespeeld. Het gevolg: er is teveel in detail getreden en daardoor ben je niet altijd lekker aan het gamen. Maar de momenten die jij leuk vindt aan een Total War worden daardoor extra leuk om te doen. Aan het eind van de streep is Total War: Rome II een heerlijke ervaring die je als liefhebber niet wilt missen. En wanneer je eenmaal alles veroverd hebt, begin je nog eens van voor af aan.