The Walk Review - Koorddansen op leven en dood

Circusdieren zijn sinds dit jaar verboden in Nederland. Maar geen nood: in The Walk, vanaf volgende week in de bioscoop, doet Joseph Gordon-Levitt een spectaculaire act als echt bestaand hebbende koorddanser. Hoe dat loopt lees je in deze The Walk review.

We schrijven 1974. Het World Trade Center, ofwel de Twin Towers in New York, zijn bijna klaar om open te gaan. Tweemaal vierhonderd meter aan staalconstructies die als een tsunami zo hoog boven de rest van The Big Apple uittorenen. Nieuwe prestigieuze kantoorkolossen voor Wall Street?

Nee: de ultieme beproeving voor iemand die gek genoeg is om er een stevig touw tussen te spannen en van dak naar dak te lopen. Die 'iemand' is de arrogante doch getalenteerde Fransman Philippe Petit (Joseph Gordon-Levitt). Maar een kunstje van zo'n formaat vergt oefening. Veel oefening.

Voordat hij de VS aandoet, vertrekt Petit eerst van het Franse platteland naar de metropool Parijs. Daar leert hij circusdirecteur Papa Rudy (Ben Kingsley) kennen, die hem met een ondermaats Frans accent en Amerikaanse exclamaties uitlegt hoe je een kabel spant. Knopen, gewicht, spanning: het zijn prioriteiten voor de op leven en dood wandelende koorddanser.

Gordon-Levitt entertaint de kijkers van The Walk ondertussen met geestige, narratieve monologen. In combinatie met de mooie score van componist Alan Silvestri (zo’n beetje de vaste muzikale partner van regisseur Robert Zemeckis) knoopt Petit met wisselend tempo de degelijke dialogen in The Walk aan elkaar.

Vermeldenswaardig is dat Gordon-Levitt (Inception, Looper en binnenkort te zien in Snowden) zich een prima Franse tongval heeft aangeleerd. Naadloos past hij tussen de rest van zijn helpende handjes Jean-Pierre, Jean-Francois en Jean-Louis. Helaas is dat deel van de cast niet bijster interessant.

Parijs is de plek waar hij zijn eerste huzarenstukje zal vertonen: een overtocht met staalkabel tussen de twee torens van de Notre-Dame. Het levert hem de nodige krantenberichten en een arrestatie met opgeheven hoofd op. Petit is duidelijk een anti-autoritair figuur: een ware kunstenaar, die zich niet bekommert om de publieke opinie of zijn eigen veiligheid.

Hij is een fatalistische Fransman, die zich met volle overgave op zijn performances stort, waarin de dood hem meer leven laat voelen dan wat dan ook.

Na de oversteek van de Atlantische Oceaan naar New York, mondt The Walk uit in een heuse heistfilm, in de stijl van de Ocean’s-trilogie met George Clooney en consorten. Alleen: Petit hoeft niets te stelen, maar juist zijn spullen en uitrusting naar de 110e verdieping van de zuidelijke toren zien te krijgen. Dat levert leuke scènes op, waarin hij elke dag een ander kostuum aantrekt en zo alle informatie van binnen en buiten het WTC weet los te peuteren.

In de vroege ochtend van 7 augustus 1974 waagt Petit dan echt de oversteek. Om met LuckyTV’s Máxima te spreken: ‘Hij is gééék!’ Iets wat de acrobaat zelf ook ruiterlijk toegeeft tijdens het voltooien van een ogenschijnlijk onmogelijke missie die een permanente indruk op de wereldstad zal achterlaten. Want hij liep er niet één keer overheen, nee - maar liefst acht keer waagde hij de oversteek, 45 minuten lang.

Na het komische half uurtje van veldwerk brengt Zemeckis spanning in het spel: Petit heeft een deadline met de bouwvakkers, de politie, zijn handlangers en het weer op grote hoogte. ‘C'est maintenant ou jamais’ (‘het is nu of nooit’).

Wonder boven wonder lukt het – al was het Amerika van vóór 9/11 natuurlijk een tikje goedgeloviger dan nu. De Franse koorddanser beklimt de staalkabel en Zemeckis en Gordon-Levitt geven een inkijkje in de existentiële aard van de kunstenaar: Philippe Petit keert zich tegen het gezag, tegen vrijheidsinperking, tegen alle verwachtingen en gaat vol voor de provocatie.

De onmacht, lompheid en het sterke gebrek aan inlevingsvermogen van het New Yorkse politiekorps op de daken van beide torens brengt veel hilariteit op gang: ‘Parlez-vous Americano?’ Bij sommige scènes vraag je je echt af of het verhaal niet een beetje is aangedikt voor de film. Zou er destijds echt zoveel of juist zo marginaal weinig bewaking zijn geweest?

Aan het einde van de film laat Gordon-Levitt de kijker een toegangskaartje voor het observatoriumdek van het WTC zien: van de eigenaar mag hij 'forever' de top van de Amerikaanse stad betreden. In een fade out brengt regisseur Zemeckis de Twin Torens nog één keer prominent, in al hun glorie in beeld. ‘Forever’, galmt het na in je hoofd. De cineast lijkt te willen zeggen dat de trots van New York sinds 11 september 2001 letterlijk is ingestort.