The Silver Case Review - Een massamoordenaar op vrije voeten

The Silver Case is Suda51’s eerste game. Het spel werd uitgegeven in 1999 en werd destijds nog ontwikkeld onder de bedrijfsnaam Grasshopper Manufacture. Nu is er een HD-editie naar de PlayStation 4 gekomen. Hoe dit uitpakt, lees je in de The Silver Case Review.

The Silver Case neemt je mee naar 1999. Terwijl de stad 24 Wards wordt geteisterd door een heleboel moorden, krijgt het High-Degree Murder Division (HMD) de taak om al deze moorden op te lossen. Het lijkt erop dat al deze moorden verband houden met de seriemoordenaar Kamui Uehara. Al snel blijkt het een stuk ingewikkelder te zijn, dan op het eerste gezicht lijkt.

Dit spel laat je twee scenario’s doorlopen. In het eerste scenario, Transmitter, ben je onderdeel van het team van onderzoekers en is het jouw taak om in verschillende afleveringen moordmysteries op te lossen. In het tweede scenario, Placebo, doorloop je dezelfde cases, alleen volg je ze dan vanuit het perspectief van een freelance journalist die verslag doet van alle gebeurtenissen. Dat je het verhaal (net als in het origineel) vanuit twee perspectieven kunt volgen is erg tof, aangezien je op deze manier meer diepgang in de verschillende mysteries krijgt.

Tijdens beide scenario’s heb je twee verschillende soorten gameplay. The Silver Case is een visual novel, dus het overgrote deel van je tijd ben je tekst aan het lezen. Tijdens andere delen doorzoek je kamers. Zo zal je in Transmitter voornamelijk crime scenes onderzoeken en bevind je je in Placebo voornamelijk in het kantoor van de freelance journalist, om zo naar zijn computer te lopen om e-mails te lezen, of om zijn nutteloze schildpad toe te spreken.

Opvallend is dat de dialogen redelijk veel fillers kennen: veel dialoog kun je gewoon snel doorklikken, zonder dat het erg is dat je ze mist. Het gaat hier voornamelijk om dialogen waarin rare grapjes worden gemaakt die tot een categorie humor vallen die je maar net leuk moet vinden om ervan te kunnen genieten. Zonder dat er ook maar enkele aanleiding toe is, wordt jouw bijnaam bijvoorbeeld in dit spel ‘Big Dick’, gewoonweg omdat het kan. Hierover worden constant grapjes gemaakt die niks aan het verhaal toevoegen.

De puzzelsecties van het spel doorloop je met een ietwat irritante besturing. Alsof ze het expres onwennig hebben gemaakt, want in het spel wordt al door de personages gezegd dat het even wennen zal zijn. Om te kunnen bewegen, voorwerpen te gebruiken, opgepakte voorwerpen te bekijken en te saven, moet je namelijk eerst de desbetreffende optie in een ronddraaiend menu selecteren. In de secties waarin je door een kamer moet lopen, zorgt dit voor enige teleurstelling: het kan toch allemaal veel simpeler, door aan alle handelingen een aparte knop toe te wijzen?

Alhoewel er veel fillers zijn en de puzzelsecties enigszins onwennig zijn, kent het spel wel een heleboel content. Zo kun je maar liefst 5 cases plus een proloog en een epiloog doorlopen in Transmitter en kun je ook nog eens 5 cases doorlopen in Placebo. De normale cases zijn meestal wel goed voor anderhalf tot twee uur aan speeltijd.

Al met al wordt in al deze cases wel een heel interessant verhaal verteld, dat niet makkelijk binnen enkele regels kan worden samengevat. Zo blijkt al snel dat er meer aan de hand is dan enkel een seriemoordenaar die een paar moorden op zijn geweten heeft. Om het volledige verhaal te begrijpen, moet je goed opletten. Het moet nog even worden benoemd dat het verhaal zich voornamelijk in een interessante setting afspeelt, het fictieve Japanse stadje The Ward 24 in 1999.

Daarbij moet worden opgemerkt dat het verhaal door een paar goede soundtracks wordt ondersteund. De soundtracks zijn vaak redelijk simpel, maar zetten in veel gevallen een groot deel van de sfeer van een case neer. Je wordt hierdoor snel in het verhaal getrokken.

Het gaat hier om een visual novel, waarbij het verhaal voornamelijk wordt verteld aan de hand van een heleboel kunstige panelen die los op je scherm staan. Hierbij wordt gebruik gemaakt van zowel met de hand getekende personages als filmpjes, anime, 3D modellen en een hoop andere dingen. Grafisch oogt het spel soms een beetje raar. Al die verschillende stijlen passen niet altijd even goed bij elkaar en vormen soms een beetje een rommelig geheel.

Het is voornamelijk jammer dat The Silver Case veel opnieuw gebruikt. Sprites van agenten zijn altijd hetzelfde en puzzelsecties zien er vaak hetzelfde uit. Zo moet je ergens in het spel maar liefst acht kelders achter elkaar doorzoeken. Voor al deze kelders wordt precies dezelfde omgeving opnieuw gebruikt.

Later in het spel doorzoek je ook tien verschillende TV torens, waarvan alle tien precies hetzelfde eruitzien. Het enige verschil is dat de dode lichamen die je moet vinden in elke toren op een andere plek liggen. Het is duidelijk te merken dat er met beperkte mankracht aan deze titel is gewerkt.

Uiteindelijk weet The Silver Case niet echt te overtuigen. Het spel voelt wat onaf aan, voornamelijk in het visuele deel, doordat er veelvuldig omgevingen opnieuw worden gebruikt en ook een heleboel grafische middelen en stijlen worden toegepast die niet mooi bij elkaar aansluiten. Het verhaal zelf is erg interessant en uitgebreid, maar wordt een beetje ondergesneeuwd door nietszeggende dialogen. Er is voldoende om te ontdekken, maar er zijn daarentegen ook voldoende betere visual novels die je kunt spelen.