The Persistence VR Review - Voelt als een volwaardige horrorgame

Achtervolgd worden door bloeddorstige zombies in een claustrofobische ruimtestation, terwijl je amper schietgerei en munitie op zak hebt. Dat is The Persistence in een notendop, de eerste roguelike first-person horrorgame speciaal ontwikkeld voor PlayStation VR. Of het de moeite waard is, lees je in deze The Persistence VR review.

The Persistence is een totale ramp. Niet de game, maar het ruimteschip waar de game zijn naam aan ontleent. Door een mislukt experiment is de complete bemanning geïnfecteerd geraakt, en als het nog niet erger kan koerst het stuurloze schip af op een zwart gat. Totale vernietiging ligt op de loer, tot het moment dat Serena, de kunstmatige intelligentie van het ruimteschip, jou uit je cryoslaap wekt en je orders geeft om het schip weer op koers te krijgen.

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De hele missie kent al een valse start als blijkt dat jouw personage, beveiligingsofficier Zimri Eder, is overleden. Al na een paar minuten tref je je oorspronkelijke en zielloze lichaam op de vloer aan. Onmogelijk, zul je denken, maar door geavanceerde technologieën is jouw DNA en bewustzijn overgezet naar een nieuw lichaam. Je bent dus nog steeds dezelfde persoon, alleen dan in een ander lijf.

Gaandeweg het verhaal maak je nog veel meer van dit soort bizarre en angstaanjagende plottwists mee. Het is overduidelijk dat de makers hiervoor goed hebben gekeken naar films als Alien en games als BioShock en Dead Space: de setting is beklemmend en griezelig, de confrontaties met de vijanden bloedstollend en - misschien wel het belangrijkste van alles - draagt het gevoel van eenzaamheid en afzondering alleen maar bij aan die angstaanjagende horrorervaring.

Toch is het vooral virtual reality die The Persistence een eigen smoel geeft, zoals dat ook het geval is bij Resident Evil 7. Langzaam door pikdonkere gangen strompelen, verstoppen achter muurtjes of kistjes en wegrennen als de mutanten al schreeuwend achter je aan komen: The Persistence gaat op momenten echt onder je huid zitten. Dus is het alleen maar goed dat de besturing helemaal in orde is: de wisselwerking tussen de DualShock-controller en de head-tracking van de PSVR zorgt ervoor dat je de game gemakkelijk urenlang achter elkaar kan spelen zonder duizelig te worden.

Of je het echt uren volhoudt, ligt aan je doorzettingsvermogen: The Persistence is namelijk bijzonder pittig. Op zich zijn de tegenstanders niet zo heel sterk, na een paar klappen duiken ze al naar de grond, maar het wordt pas echt uitdagend wanneer er meerdere zombies en robots op je af komen. Zeker in VR wil je nog wel eens de draad kwijtraken als er overal om je heen tegen je geslagen wordt. Gelukkig is dat helemaal niet zo erg. Doodgaan is net zoals in Dark Souls onvermijdelijk. Sterker nog: het hoort er zelfs een beetje bij. The Persistence is namelijk een roguelike, dat betekent dat je elke keer in nieuwe omgevingen speelt als je weer tot leven wordt gewekt.

Het spel past daarmee perfect in de huidige tijdsgeest. Roguelikes winnen de laatste tijd enorm aan populariteit: gamers vinden het fijn om verrast te worden en telkens weer nieuwe dingen uit te proberen. In The Persistence is geen speelsessie dan ook hetzelfde. Iedere keer als je sterft worden alle zes verdiepingen van het schip opnieuw ingedeeld. Alle vijanden, voorwerpen en zelfs primaire missies zijn daardoor op andere plekken te vinden. Natuurlijk lijken de kamers voor een groot deel op elkaar, maar door de willekeurige samenstelling van monsters en voorwerpen blijf je alert en op je hoede.

In zekere zin werkt het ook verslavend, want al je gevonden voorwerpen en wapens kun je wel meenemen naar je volgende speelsessie. Dat betekent dat je absoluut het gevoel krijgt dat je vooruitgang boekt in The Persistence, ook al lijkt het alsof je helemaal opnieuw moet beginnen. Het ruimteschip ligt bezaaid met stemcellen, fabriekschips en speciale tokens die vereist zijn om je wapens en uitrusting sterker te maken. Dat varieert van het vergroten van de levensbalk tot het verdubbelen van je munitie van een shotgun. Langzaam maar zeker merk je dat je steeds sterker wordt in The Persistence en die mate van progressie is misschien wel het sterkste element van de hele game.

Ander leuk onderdeel is de optie om The Persistence met vrienden te spelen. Dat gaat heel verrassend via een tweede schermoptie. Drie vrienden kunnen via de smartphone-app van The Persistence meedoen met de speler die de bril op zich heeft. Ze kunnen hem helpen door bijvoorbeeld deuren te openen of tegenstanders te bevriezen, maar ook tegenwerken door hem bewust aan de hand van een zombie te laten sterven. Dat maakt de game extra griezelig, want kun je je eigen vrienden wel vertrouwen?

Is er dan niets op The Persistence aan te merken? Helaas wel. Zoals gezegd haalt het spel visueel gezien niet het onderste uit de kan. Waar Resident Evil 7 uitblinkt in prachtige decors en gevarieerde kamers, is The Persistence nogal eenvormig en weinig spannend in haar vormgeving. Het zijn vooral grauwe, mechanische ruimtes met neonlichten waar je doorheen loopt, en op een gegeven moment heb je dat wel weer gezien. Ook de vijanden hadden wat meer variatie verdiend.

Ondanks deze kleine oneffenheden is The Persistence een verplichte aankoop voor iedere zelfrespecterende PSVR-bezitter. Voor nog geen dertig euro krijg je een angstaanjagende horrorgame die op vrijwel alle vlakken als een volwaardige game aanvoelt: van de beklemmende setting, de huiveringwekkende confrontaties met de vijanden tot het heerlijke clichématige sci-fi verhaal en de luchtige multiplayeropties. The Persistence is zonder meer de grootste VR-verrassing van het jaar!