The Outer Worlds: Murder on Eridanos Review

Fans van Outer Worlds hebben er lang op mogen wachten, maar hier is hij dan eindelijk; het laatste stukje DLC. Zelfs geruchten van een vervolg doen onderhand al een halfjaar hun rondes en ook Peril on Gorgon kwam een tijd geleden uit. Omdat jullie al lang op de uitbreiding moesten wachten houden wij jullie niet langer in de spanning. Hieronder volgt onze review.

Murder on Eridanos valt gelijk met de deur in het ruimteschip. Als je aan alle vereisten voldoet om de uitbreiding te beginnen zal Ada, onze trouwe boordcomputer, je meteen aanspreken. Ze wijst ons erop dat de nieuwe aflevering van 'The Terror of Monarch' gaat beginnen. Ze is een fan, dat blijkt. Dus ga je samen met je AI gezellig wat TV kijken. Maar de uitzending wordt vrijwel direct afgebroken met een nieuwsbericht. Halcyon Helen, de hoofdrolspeelster in 'The Terror of Monarch', is vermoord.

Het bericht is maar net afgelopen als je wordt gebeld door de eigenaar van het hotel waar Helen verblijft. Hij wil dat je de moord gauw oplost, want het nieuwe product dat ze op de markt proberen te helpen mag niet verkocht worden voor de moordenaar gevonden is. Hier zet Obsidian meteen zijn klauwen in de fans met zijn klassieke humor. Er wordt een gruwelijke moord gepleegd op de meest beroemde actrice in het sterrenstelsel. En men maakt zich enkel zorgen om het verlies dat ze erdoor lijden.

Net als in Peril on Gorgon moeten spelers in Murder on Eridanos onderzoek doen. Deze keer met een nieuwe mechaniek in de vorm van een sci-fi vergrootglas. Dit voorwerp zal wijzen naar hints en spelers inlichten over wat vreemd is aan de situatie. Een erg welkome toevoeging aan wat gameplay dat toch wat begon te vervelen.

Maar het is ook op dit punt dat we herinnerd werden aan donkerdere tijden. Net zoals in Peril on Gorgon moet je voor Murder on Eridanos voorbij een bepaald punt zijn. Tegelijkertijd mag je nog niet begonnen zijn aan de laatste missie, of het spel uitgespeeld hebben. Want als je eenmaal op de laatste planeet landt en door de deur stapt kan je er niet meer uit. Dit is iets waar we ons flink aan hadden geïrriteerd, en we hadden toch gehoopt dat het opgelost zou zijn. Maar het mocht niet zo wezen. In plaats daarvan kregen we een extra portie déjà vu.

En je kan het de fans toch niet kwalijk nemen dat ze hier niet meer aan gedacht hadden. Wij wijzen er nogmaals op dat deze uitbreiding een halfjaar na de vorige komt, en maar liefst anderhalf jaar na de originele game. Het lijkt weer zo te zijn dat de DLC meer is gericht op nieuwe fans. Maar hoeveel zijn er nog na zoveel tijd? Déjà vu!

Dat was ook niet het einde van de déjà vu. Nog iets waar we mee strompelden waren de plotselinge momenten waarin het spel even vast liep om te laden. En de laadschermen zelf waren ook niet de kortste. Goed, we kregen posters te zien van rollen die Halcyon Helen gespeeld had, maar na een tijdje hadden we die allemaal wel gezien. Wij zijn de jongsten niet meer, we willen door! Én we zijn ondertussen verwend door monster PC's en de volgende generatie aan consoles. Laadtijden? Wat zijn dat? En hebben we dit niet eerder gezien?

Gelukkig had Obsidian er in ons nog een paar fans. Wij zijn uitstekende speurneuzen, vooral als het gaat om een moord in de ruimte. Dus we pakten onze tassen, vlogen naar Eridanos en gingen aan de slag. Daar werden we verrast met aangename kleuren op een Bioshock Infinite-achtige constructie. Maar er was weinig tijd om ons te verwonderen over deze zwevende eilanden, want iedereen en zijn moeder wil dat we gelijk het lijk van Halcyon Helen gaan onderzoeken.

De nieuwe mechaniek is simpel, maar desalniettemin vermakelijk. Als er 'iets vreemds' in onze omgeving is zal de AI van onze nieuwe loep ons aanspreken. Dan trekken we de vergrootglas uit onze zak, zoomen in en kijken we rond tot we het vreemde object vinden. Dan drukken we op vierkantje om meer informatie te krijgen. De loep is zelfs geprogrammeerd om verbijsterd en trots te reageren als we iets slims deduceren! Deze robotgrappen hadden we onderhand al een paar keer gehoord. Maar vanwege de <s>sarcastische<s> complimenten zien we het door de vingers! Het was een beetje onhandig dat we deze loep in een van onze wapenslots moesten toewijzen. Het was net iets beter geweest als er een ander knopje was om het op te roepen. Gelukkig hoef je het wapen niet in handen te hebben voor de AI om door te hebben dat er iets is.

Vervolgens ontvouwt een verhaal vol intrige zich, waarin we bewijsstukken onderzoeken, verdachten en getuigen ondervragen en misschien zelfs een complot ontrafelen. Zonder verhaalspoilers weg te geven kunnen we met genoegen vertellen dat spelers de kans krijgen een good cop bad cop-routine uit te voeren. Ook mochten we richting het einde zelf gokken wie de moordenaar is. Dat was een erg aangename toevoeging! Zelfs als het geen enkel verschil uitmaakte of je het goed of fout had...

Maar Outer Worlds blijft toch een RPG-shooter. Spelers moeten nog steeds met enige regelmaat hun weg door gevaarlijke situaties schieten. En de eerder genoemde saaie gameplay heeft nauwelijks een poetsbeurt gekregen. Er is een handje vol nieuwe unieke wapens, maar die stellen eerlijk gezegd niet zoveel voor. En sommigen krijg je pas helemaal aan het einde.

Ook aan de vijanden is er weinig nieuws. Sterker nog, er zijn geen nieuwe vijanden. Enkel bekende gezichten in een oud jasje. Wel hebben ze een enkele nieuwe aanval, waarbij er een giftige vlek op de grond komt te liggen. Zelfs dat is niet nieuw, al zagen we het voorheen alleen op andere vijanden. Het gevolg is dat we zo snel mogelijk door de schietgedeeltes wouden om weer terug te keren bij het verhaal en ons onderzoek. Toegegeven, veel gevechten konden omzeild worden als je stug gebruik maakt van fast travel. Dat raden we daarom ook iedereen aan. Maar het neemt niet weg dat dit een mispunt is.

Murder on Eridanos was trouwens aan de korte kant. Wij waren na tien uur klaar. En daarmee bedoelen we niet dat het verhaal na tien uur uitgespeeld was. Nee, na tien uur hadden we het verhaal, alle zijmissies en alle andere trofeeën verzameld. Het nieuwe gebied was ook aan de kleine kant. Een enkele map met een paar gebouwtjes waar we in kunnen.

Dat is niet per se erg. Murder on Eridanos is een afgesloten geheel. En eerlijk gezegd weten we niet zo goed of het langer had mogen zijn. Aan het einde waren we tevreden, en klaar. Wel had de epiloog iets meer spektakel mogen hebben. We stapten in ons schip, vertelden Ada kort wat we beleefd hadden en dat was het. Als een afsluiter van de game voelde het een beetje als een anticlimax.

Maar tegelijkertijd had het wel iets. Na onze anekdote aan Ada voelden wij ons voldaan. We waren tevreden. Wij, de bemanning van de Unreliable, hadden gedaan waar we voor ingehuurd waren. En onderweg hebben we misschien (afhankelijk van jouw keuzes en definities) zelfs iets goeds gedaan. Het was goed zo. Misschien was er geen spektakel, maar dit maakte eerder een warme herinnering. En nu mogen we weer naar buiten...

Murder on Eridanos is een warme afsluiting van een leuke game. Het gaf een leuke draai aan een RPG-Shooter die, eerlijk gezegd, zijn speelduur wel geleefd heeft. Detective spelen is leuk, zo blijkt maar weer. Helaas deden de makers niets om de onderhand saaie gameplay te verbeteren, waardoor we het zoveel mogelijk vermeden. Maar het verhaal was leuk en het einde gaf ons toch nog even een warm gevoel. Nu gaan wij even liggen en proberen het gevoel dat we dit eerder hebben gedaan van on af te schudden.