The Order 1886 Review - Oogstrelende achtbaanrit

De ridders van de ronde tafel hebben het er maar druk mee. Wij kennen ze vooral uit de middeleeuwen, maar deze legendarische groep ridders bleef tot ver in de 19e eeuw haar invloed uitoefenen op de geschiedenis. Hoe dat precies zit lees je in deze The Order 1886 review.

Het is lang stil geweest op het gebied van exclusieve games op de PlayStation 4, dus hangt er heel wat af van The Order 1886. Ontwikkelaar Ready At Dawn laat sinds de onthulling van Sony's next gen console mondjesmaat informatie los over deze titel, maar tot op het moment dat wij de game in handen kregen was er nog erg veel over onbekend.

Wat na de eerste trailer al wel duidelijk was, waren de ongeëvenaarde kwaliteit van de graphics. Door cutscenes en gameplay moeiteloos met elkaar te vermengen, word je nooit uit de ervaring getrokken. Het ontbreken van laadtijden draagt hier ook aan bij.

The Order 1886 ziet er op bepaalde momenten zelfs zo mooi uit, dat we meerdere malen dachten na een cutscene te kijken, terwijl we eigenlijk al met ons personage konden bewegen. De lichteffecten zijn waanzinnig, en ook de gezichten van de personages zijn levensecht.

Om al deze grafische pracht op je scherm te toveren zijn er echter wel wat concessies gedaan. Zo is er enorme sterke motion blur als je met de camera draait, en zijn de levels waar je doorheen loopt heel lineair.

Omdat tussenfilmpjes en gameplay zo goed vermengen in The Order 1886, heeft Ready at Dawn ervoor gekozen om om de haverklap een filmpje te starten. Of je nu een trap afklimt, een stalen balk optilt of een deur opendoet, in negen van de tien gevallen wordt je getrakteerd op een ander camerastandpunt en een kort filmpje.

Dit ziet er (zoals gezegd) geweldig uit, maar had wat ons betreft wel een stukje minder gemogen. Het idee om deze cutscenes interactiever te maken met quick time events had de studio ook achterwege mogen laten, want drie keer op het driehoekje drukken om het hoofdpersonage af te laten tellen van 3 naar 1 voegt niets toe aan de game.

Mede door deze overdaad aan quick time events en cutscenes is de tutorial van The Order 1886 een flinke beproeving om doorheen te komen. De eerste tien minuten ben je alleen aan het reageren op button prompts op je scherm, en hoef je alleen de linker stick naar voren te duwen als dat van je gevraagd wordt.

Tijdens dit moeizame begin hadden we er dan ook een zwaar hoofd in dat The Order 1886 nog op zou knappen, maar gelukkig kregen we geen gelijk. Zodra je accepteert wat The Order 1886 is, heb je namelijk een verrassend vermakelijke achtbaan van actie in handen.

Naast het volgen van het verhaal zal je het gros van je tijd doorbrengen in cover, terwijl je alles wat je op je afkomt naar het hiernamaals knalt. Op deze momenten voelt The Order 1886 een beetje aan als Gears of War, waarin je ook vanuit de derde persoon een personage aanstuurt dat gebukt achter een muurtje de vijand uitschakelt.

Het is dan ook maar goed dat het schieten in The Order 1886 heerlijk aanvoelt. De wapens hebben gewicht, en of je nu met een revolver of een gigantisch schouderkanon schiet, je hebt bij ieder afgevuurd schot het gevoel dat je flink wat schade aanricht.

Omdat je altijd maar één groot geweer en een pistool mee kan nemen, is het misschien lastig om je favoriete schietijzer in te ruilen voor een alternatief dat op de grond rondslingert. Toch raden we het je aan om dit wel te doen, want ze zijn allemaal de moeite van het proberen waard.

Geen revolutionaire gameplay dus, maar het bleef ons wel van begin tot eind vermaken door de fantastische setting van de game. Zoals de naam al doet vermoeden speelt de game zich in 1886 af, maar gaat het hier om een alternatieve geschiedenis waarin uitvinder Nikola Tesla voor futuristisch wapentuig zorgt. Zo schiet je met een elektrisch geladen kanon, en praat je met je teamgenoten via een radiokastje op je schouder.

Het Victoriaanse Londen dat je doorloopt is op alle vlakken prachtig in beeld gebracht. Of het nu de kostuums en harnassen van de leden van The Order zijn, of de mistige grauwe straatjes van een achterbuurt; bij iedere stap die je zet word je verder ongedompeld in deze geweldige setting, die je na een paar uur spelen niet snel zal vergeten.

Verspreid door deze omgevingen liggen allerlei voorwerpen die je in de stijl van LA Noire op kunt pakken en rond kunt draaien met de stick op je controller. Een functie die in een detectivegame als LA Noire een duidelijke functie heeft, maar in The Order 1886 vooral overkomt als overbodige gimmick. Een krantenknipsel ronddraaien voegt immers weinig toe, zelfs als het zo mooi in beeld gebracht wordt als in deze game.

Ready at Dawn heeft het bovendien voor elkaar gekregen om een enorme hoeveelheid aan gevarieerde locaties in The Order 1886 te stoppen. Zo doorkruis je griezelige metrotunnels met een lantaarn in je hand, bezoek je de haven en sluip je in het holst van de nacht een enorm landhuis binnen. Dit zorgt ervoor dat de relatief rechtoe rechtaan gameplay niet snel verveelt, simpelweg omdat je constant een ander landschap hebt om tegenaan te kijken.

De ridders van de ronde tafel hebben door de jaren heen een flinke upgrade gekregen, maar het gaat hier nog steeds om dezelfde personages als in de middeleeuwen. Zo speel jij met Sir Gallahad, en kom je andere bekende namen als Percival tegen.

Deze ridders hebben een onnatuurlijk lang leven dankzij een mysterieus drankje genaamd Blackwater, dat kritieke wonden in een mum van tijd herstelt. Ieder lid van The Order heeft dan ook een klein flesje met de vloeistof om zijn nek hangen, om in geval van nood weer snel op de been te zijn.

Dit wonderdrankje maakt de ridders dus praktisch onoverwinnelijk, maar als ze te veel schade oplopen is het alsnog met ze gedaan. In een tijdperk waarin dodelijke geweren het inmiddels overgenomen hebben van zwaarden en andere slagwapens, moeten de ridders dus steeeds beter op hun tellen passen.

Een flesje Blackwater komt overigens goed van pas, want de monsters waar de ridders op jagen, geven zich niet snel gewonnen. Naast de standaard vijanden neem je het in The Order 1886 regelmatig op tegen half-breeds (ook bekend als Lycans): weerwolven die pas neergaan als je jouw zwaard door hun hart steekt.

Dit jagen op monsters is iets waar The Order om bekend staat, maar gek genoeg speelt het totaal geen belangrijke rol in de gameplay. Slechts een handvol momenten krijg je het aan de stok met deze wezens, en hoewel deze gevechten een leuke afwisseling zijn van het traditionele rebellengespuis dat je over de kling jaagt, hadden we toch wat meer van deze monstergevechten verwacht.

Omdat het verhaal in The Order 1886 zo belangrijk is, zullen we het hier verder niet voor je spoilen, maar tijdens je avontuur zijn er genoeg interessante plottwists aanwezig om je geboeid te houden. De zeven uur die wij nodig hadden om het einde te bereiken vloog dan ook voorbij.

Eerder in deze recensie kaartten we al even aan dat je The Order 1886 pas echt goed gaat vinden als je accepteert wat het wil doen. Het is geen revolutionaire game die de kracht van de nieuwe generatie consoles laat zien op het gebied van gameplay, maar wél op grafisch gebied.

Het is een adembenemend mooie achtbaanrit in een unieke setting die we dolgraag nog eens willen bezoeken, en de simpele shootergameplay is dankzij het originele wapentuig vermakelijk genoeg om je aan het scherm gekluisterd te houden.

Ondanks de moeizame intro en het feit dat de game relatief snel uitgespeeld is, bevelen we je hem dus toch van harte aan. Niet alleen om kwijlend de grafische kracht van de PlayStation 4 te aanschouwen, maar ook omdat het een van de tofste settings is de we in lange tijd gezien hebben.