The Only Living Boy in New York Review - De issues van een twintiger

Het leven van Thomas (Callum Turner) staat compleet op zijn kop. De student heeft net geslapen met het meisje waar hij stapelverliefd op lijkt te zijn, totdat hij zijn vaders minnares ontmoet. Dit is The Only Living Boy in New York review. Wat gaat er om in het jonge hoofd van Thomas?

Veel. De dramafilm schetst een typisch portret van een jonge frisse hond die barst van de energie en totaal geen idee heeft waar zijn plek op deze wereld is. Hij worstelt met zichzelf, alsook met de mensen om hem heen. Het liefst wil hij zich binden aan het meisje Mimi. Zij is weliswaar bezet, maar onder invloed van drugs heeft hij haar een nachtje kunnen verleiden.

Het lijkt het begin van iets moois. Maar er is kink in de kabel. Wat blijkt? Ze wil alleen naar Zagreb, dus zonder Thomas. Pijnlijk. Wat ook niet meehelpt is dat Thomas' moeder aan een depressie lijdt en zijn vader nauwelijks oog voor hem heeft.

Een mooie rol overigens voor Pierce Brosnan (waarvan we vorig jaar nog dachten dat hij in Deadpool 2 zou verschijnen). Met alleen oog voor zijn minnares (gespeeld door Kate Beckinsale) kijkt hij Thomas enkel soms aan met een verbeten blik. Een blik dit uitstraalt dat hij mislukt is in het leven. Thomas moet er maar mee dealen.

Deze rol wordt goed neerzet door Turner. Met geregeld een brilletje op het hoofd ziet hij er quasi onschuldig uit, alleen is de vraag in hoeverre hij dat ook echt is. Heeft hij misschien wat DNA van vader, die de huwelijkse beloften niet zo nauw neemt, meegekregen? Eén ding is snel duidelijk: zodra Thomas de minnares van zijn vader nog nét niet heeft gestalkt gaat het bolletje van de jonge hond alle kanten op.

Gelukkig is daar een onverwachte buurman: W.F. Gerald (Jeff Bridges). Geforceerd komt deze mysterieuze figuur plotseling ten tonele. Gelukkig zijn de dialogen die volgen tussen de twee buren fascinerend, maar de te toevallige ontmoeting had beter geregisseerd moeten worden. Wel is duidelijk wat de rol is van Gerald, want hij moet Thomas van allerlei adviezen voorzien.

Hoewel de film zelf geen onderwerp aanboort met thema’s die we niet eerder hebben gezien, is de film in het begin verrassend sterk. Geregeld heb je het gevoel naar een soort Woody Allen film te kijken die altijd meesterlijk serieuze thema’s weet aan te boren met ruimte voor een lach op het gezicht. Datzelfde weet regisseur Marc Webb ook te bewerkstelligen. The Only Living Boy in New York is bij aanvang dan ook uiterst charmant.

Ergens halverwege boet de film wat in qua magie en vraag je je toch af waarom bepaalde relaties ietwat onderbelicht zijn. De issues waar Thomas mee dealt zoals de relatie met zijn ouders verdwijnt naar de achtergrond en opeens staat alles in het teken van liefde met daarbij behorende dilemma’s.

En dat is jammer, want het had de film goed gedaan om juist op dit vlak het verschil te maken met veel andere films uit dit genre. Daar komt bij dat er wat geforceerd wordt toegewerkt naar een plot dat de film helemaal niet nodig heeft.

In zijn geheel is The Only Living Boy in New York vermakelijk om te kijken. Het sterke acteerwerk met leuke rollen van diverse spelers zorgt voor een plezante kijkervaring. Alleen waar je in het begin nog het gevoel hebt naar een Woody Allen te kijken, denk je bij de aftiteling: hier zijn er zoveel meer van. Het is dan ook jammer dat door wat verkeerde keuzes een groot deel van de magie op het laatst verloren gaat.