The Monuments Men (film) Review

Frank Stokes (George Clooney) en James Granger (Matt Damon) zitten in een bar. Terwijl de alcohol z’n werk doet, probeert Stokes zijn oude vriend Granger over te halen om The Monuments Men te versterken. Een buitengewoon verzoek en het zou zo maar eens het decor kunnen zijn van het echte leven. Hoe Clooney zijn oude vriend Damon probeert over te halen om mee te doen in The Monuments Men. Maar dan in een Nespresso-bar.

The Monuments Men is namelijk een aparte film. Alhoewel je de film onder een komedie, een oorlogsfilm en onder een drama kan plaatsen, is het eigenlijk geen van allen. Toch weet het, juist door zijn eigen smoel, een mooie indruk achter te laten in het clichématige filmlandschap, maar geen diepe afdruk.

Het verhaal van de film, hoe bizar het ook klinkt, is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Tijdens de Tweede Wereldoorlog houdt men niet zoveel rekening met de culturele erfenis. Kerken en andere monumentale gebouwen worden simpelweg vernietigd, omdat daar de vijand zich schuilhoudt. Tevens is Hitler bezig met zijn eigen museum en confisqueert hij alle soorten kunst om in dat museum ten toon te stellen. Om het allemaal nog een tikkeltje erger te maken, heeft Stalin een ‘Trophy Brigade’ opgericht, om het verdriet over honderdduizenden overleden Russen te sussen.

Frank Stokes, als kunstliefhebber, gaat dat aan het hart en hij besluit om bij het Amerikaanse leger aan te kloppen. Het plan: om met een select groepje kunstkenners naar het oorlogsgebied te trekken en zoveel mogelijk cultureel erfgoed te redden van de ondergang. Of de Russen. Het probleem is echter dat alle jonge kunstkenners al aan het vechten zijn en dus komt het aan op Stokes en zijn groep vrienden. Zo worden de architecten Richard Campell (Bill Murray), Walter Garfield (John Goodman) en Preston Savitz (Bob Balaban) gerekruteerd en natuurlijk ook de eerdergenoemde James Granger, de curator van het Metz in New York.

Om de groep wat diverser te maken, worden daar al snel de Brit Donald Jeffries (Hugh Bonneville), die in ongenade is geraakt door wat drank-incidenten, de Fransman Jean Claude Clermont (Jean Dujardin) en de van origine Duitse Sam Epstein (Dimitri Leonidas) aan toegevoegd. Toch blijft de focus vooral op de Amerikaanse vrienden liggen, wat de film een beetje té Amerikaans aan doet voelen. Jammer, want vooral Jeffries en Epstein zijn interessante karakters.

Het duurt niet lang voordat de groep verdeeld wordt over verschillende belangrijke gebieden in Europa, om zoveel mogelijk te redden. De Brit Jeffries wordt naar Brugge gestuurd om de befaamde Madonna and Child van Michelangelo veilig te stellen, terwijl Granger naar Parijs gaat om informatie los te peuteren uit Claire Simone (Cate Blanchett). Deze pittige Franse dame was de secretaresse van Doktor Victor Stahl (Justus von Dohnányi), die weer als taak had om alle kunst te confisqueren. Dit is echter makkelijker gezegd dan gedaan en Granger blijft dan ook de halve film in Parijs, wat vrij zonde is, omdat de scènes in Parijs overduidelijk het minst boeiend zijn uit de hele film.

Gelukkig maakt het duo van Campbell en Savitz veel goed, omdat de twee elkaar voortduren aan het pesten zijn. Zo heeft Savitz een gloeiende hekel aan alle Duitsers en is hij enorm trots, maar ondertussen is hij de enige van de groep die de rang van private heeft gekregen, iets wat Campbell hem maar al te graag duidelijk maakt. De scène bij de tandarts, waar het duo op een gegeven moment belandt, is bovendien de meest hilarische scène uit de film.

Ook het duo Garfield en Clermont heeft een paar mooie momenten en laat over het algemeen de emotionele kanten van de oorlog zien. Opmerkelijk is juist dat het personage van George Clooney – die tevens de regisseur is – meer dient als een tussenpunt. Alleen aan het begin en meer richting het einde krijgt zijn personage tijd op het witte doek. Het leeuwendeel van de film wordt de focus gelegd op de andere personages.

Zo is er op het eerste gezicht vrij weinig mis met The Monuments Men. Het grootste probleem is het feit dat de film een climax mist. De film kabbelt rustig voort, heeft een paar hilarische momenten ertussen zitten en een paar emotionele momenten, maar nergens een grote finale. Op het einde lijkt het dan eindelijk te komen, maar zelfs dan mondt het nergens op uit en zien we in een korte scène hoe het alle personages is verlopen. Dit is voornamelijk te wijten aan het feit dat de film gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Je kan daarmee vrij makkelijk een mooie film opzetten, maar je bent wel gedeeltelijk gelimiteerd aan wat er is gebeurd. Er kan bijvoorbeeld niet een enorme slag plaatsvinden als die er nooit is geweest.

Uiteindelijk is The Monuments Men zeker een bioscoopbezoekje waard. Er zitten een aantal hilarische stukjes tussen, die soms worden afgewisseld met emotionele momenten. Vooral de acteerprestaties van de hele cast - en met name Murray, Goodman en Balaban - maken de film de moeite waard. Er zit alleen wel een vleugje patriottisme aan vast, die niet helemaal toepasselijk is bij de film. Het grootste minpunt blijft echter het gebrek aan een climax, waardoor je met een raar gevoel blijft zitten, er mist namelijk wat. Kun je je daar overheen zetten, schroom dan niet om een bezoekje te brengen aan jouw plaatselijke bioscoop.