The Man From U.N.C.L.E. Review - Spionnen in de Sixties

Guy Ritchie is een regisseur die een zeer duidelijke stempel op zijn films achterlaat. Ze zijn vaak flitsend gemonteerd, hebben een perfecte soundtrack die bij de film past en zitten vol met heerlijk Britse humor. Kan zijn nieuwste film, The Man From U.N.C.L.E., diezelfde standaard evenaren?

The Man From U.N.C.L.E. is gebaseerd op een serie uit de jaren ’60, waarbij twee agenten samen moesten werken om de meest gevaarlijke missies te voltooien. Deze twee agenten – Napoleon Solo (Henry Cavill) en Illya Kuryakin (Armie Hammer) – ontmoeten elkaar in 1963 in Oost-Berlijn, in de hoogtijdagen van de Koude Oorlog. Dat doen ze niet met plezier, want de Amerikaanse Solo moet de dochter van een Duitse wetenschapper uit de DDR helpen ontsnappen, terwijl de Russische Kuryakin dat moet voorkomen.

Review" class="img-responsive" src="https://cdn.xgn.nl/upload/201508/t/the-man-from-u-n-c-l-e-review.jpg" />

Na een flitsende achtervolging door de straten van Berlijn lukt het Solo uiteindelijk om de knappe Gaby Teller (Alicia Vikander) naar het ‘veilige’ West-Berlijn te brengen. Lang kan de charmante spion niet van zijn overwinning genieten, want de ochtend erna staat hij alweer oog in oog met de reusachtige Rus. Deze keer moeten de CIA en KGB echter samenwerken, om een nucleaire oorlog te voorkomen. De vader van Gaby is een Duitse wetenschapper die heeft uitgevonden hoe je uranium kan verrijken op een simpele manier, en dus hoe je vrij simpel een atoombom kan maken.

Het grootste probleem is het feit dat hij spoorloos is verdwenen en de geheime diensten vermoeden dat hij in de handen is gevallen van een criminele organisatie, onder leiding van het echtpaar Victoria (Elizabeth Debicki) en Alexander Vinciguerra (Luca Calvani). Het is de taak aan de twee agenten en Gaby om contact te leggen met Gaby’s oom Rudi (Sylvester Groth) – die ook aan de organisatie is verbonden -, de organisatie te infiltreren en de vader van Gaby te redden. En als het kan elkaar uitschakelen zodra de wereld weer veilig is.

The Man From U.N.C.L.E. is in veel aspecten weer een echte Guy Ritchie-film. De film is op een vlotte manier gemonteerd, waardoor je als kijker nooit in een dipje terecht komt in bijna twee uur tijd.

Daarnaast weet The Man From U.N.C.L.E. goed gebruik te maken van het versnijden van beeld als Solo en Kuryakin tegelijkertijd bezig zijn, waardoor de verschillende werkwijzen ook goed naar voren komen.

Ook de soundtrack is weer alles wat je van Guy Ritchie mag verwachten. Ze passen perfect bij de scenes, storten een enorme bak sfeer over de film heen – de Sixties komen echt tot leven – en wisselen of stoppen meteen als de situatie veranderd. Een triomfantelijk muziekje hoeft zeker niet te betekenen dat alles tot een goed einde komt en het maakt The Man From U.N.C.L.E. ook niet zo voorspelbaar.

Datgene was The Man From U.N.C.L.E. echter wel een beetje mist is de typische Britse humor die Ritchie normaal hanteert. Begrijp ons niet verkeerd: er zit zeker zat humor verwerkt in de film, zeker in de interacties tussen Kuryakin en Solo die een compleet andere filosofie hanteren en in elk aspect van elkaar verschillen, maar het is meer humor van de oude stempel. Je kan het vooral vergelijken met de humor uit de oude James Bond-films, terwijl Ritchie normaliter een frisse, hardere stijl gebruikt.

Ondanks de wat meer ouderwetse stijl, passen de acteurs wel perfect binnen de stereotypen. Henry Cavill overtuigt als een old school spion annex playboy, die Kuryakin vooral op intellectueel gebied probeert te overtreffen. Kuryakin daarentegen is weer een reusachtige bruut, die niet bepaald dom is, maar wel last heeft van een heel klein lontje. De chemie tussen Kuryakin en Alicia Vikander’s Gaby is ook weer leuk gedaan, omdat ze zeker niet bang is om tegen hem in te gaan en hem zelfs tot het randje durft te duwen.

Uiteindelijk is The Man From U.N.C.L.E. een zeer vermakelijke film geworden, die echt de Sixties ademt. Guy Ritchie is weer heer en meester op het gebied van de montage en soundtrack, al is de humor iets minder dan we van hem gewend zijn. Daarentegen doet de film wel weer denken aan de James Bond-films uit het Sean Connery-tijdperk, en daar is ook zeker een punt voor te maken.