The Lost Child Review - Liever goed bedacht dan slecht gejat

Fans van JRPG's opgelet, want we kunnen weer aan de slag met een nieuwe titel: The Lost Child. Deze game is sinds kort uit voor PlayStation 4, Nintendo Switch en PS Vita, en wij hebben hem op het laatstgenoemde platform even goed aan de tand gevoeld. Of het je tijd waard is, lees je in deze The Lost Child review!

In The Lost Child sta je als speler in de schoenen van de jonge journalist Hayato Ibuki, die werkzaam is voor een tijdschrift over allerlei occulte zaken. Zijn meest recente onderzoek naar een reeks mysterieuze zelfdodingen in Shinjuku loopt alleen uit de hand, waarbij hij zelf bijna om het leven komt wanneer een mysterieuze persoon hem een treinspoor op duwt. Gelukkig is er een knappe dame die hem redt, maar er vervolgens snel vandoor gaat terwijl ze een grote koffer achterlaat.

In deze koffer vindt Hayato de Gangour, een wapen dat hem in staat stelt om demonen te vangen en hun krachten te gebruiken. Samen met Lua, een andere dame die uit het niets op komt dagen, gaat Hayato op pad. Om wat te doen is niet helemaal duidelijk, maar het heeft in ieder geval te maken met een hoop demonen verslaan in dungeons.

Lijkt het alsof de gebeurtenissen in dit verhaal nogal uit de lucht komen vallen? Dat klopt helemaal. Het is ons zelfs niet eens meer duidelijk wat er precies gaande is, omdat al deze ontwikkelingen zich zomaar voordoen zonder verdere uitleg of reden. Hayato blijkt de "Chosen One" te zijn in het plan van God, althans volgens Lua, die op haar beurt beweert een engel te zijn.

Dit brengt ons meteen naar een ander punt in het verhaal van The Lost Child: het is ambitieus, en staat bol van verwijzingen naar religie en mythologie. Dat kan erg tof zijn, maar helaas slaat deze game hier de plank al snel mis. De vele mythologische verwijzingen stellen niet veel meer voor dan slechts wat namen die je bekend voorkomen, zoals Cthulhu of Hastur. De religieuze verwijzingen gaan niet veel verder dan een enorm generieke setting, waarbij engelen en demonen met elkaar de strijd aan gaan.

Het verhaal bevat verder amper diepgang en dat is zonde. Wanneer het goed wordt uitgevoerd, kan een dergelijke setting juist erg tof zijn: kijk maar naar de Shin Megami Tensei reeks, waarbij vooral Apocalypse dit juist wel goed doet. Bovendien is dit niet het enige vlak waarin The Lost Child zeer sterk doet denken aan (een slechtere versie van) Shin Megami Tensei, maar daar komen we later in deze review nog op terug.

Ook is het niet alleen het verhaal dat diepgang mist, hetzelfde geldt voor de personages. Vriend of vijand, het maakt niet veel uit: de karakters voelen slap aan en er is eigenlijk niemand die er tussenuit springt. Het helpt ook weinig mee dat de motivaties van personages niet echt duidelijk worden, behalve wat vage religieuze verwijzingen hier en daar.

Een ander onderdeel van de gameplay van The Lost Child zijn de interviews die je zo nu en dan moet afnemen; je bent immers een journalist. Op papier klinkt het alsof je allerlei interessante mysterieuze zaken gaat onderzoeken, maar dat valt erg tegen. De "interviews" stellen niet meer voor dan het klikken op de naam van een personage, waarna je een stukje dialoog voorgeschoteld krijgt. Er had hier veel meer in gezeten: denk bijvoorbeeld aan zelf getuigen te ondervragen, waarbij sommige dialoogopties meer (of juist minder) informatie winnen. Dat zou tof zijn geweest, nu is het vrij saai.

Zoals het een dungeon crawler betaamt, zit The Lost Child vol met dungeons om te verkennen. In deze dungeons, in de game layers genaamd, speelt het gros van de game zich af. De layers hebben meerdere verdiepingen, zijn aardig groot en vaak kom je hier ook puzzels tegen. Helaas falen de layers erin om je als speler echt te prikkelen, mede door het extreem saaie design en het feit dat ze vaak erg repetitief aanvoelen.

Aangezien je een groot deel van de game in deze layers doorbrengt, zou je er toch wel wat meer van verwachten. Het voelt nu meer alsof je jezelf een weg moet zwoegen door de layers, om vervolgens tegen een generieke eindbaas te vechten, alleen maar om snel daarna alweer in een volgende layer terecht te komen, waarop het allemaal weer opnieuw begint. Natuurlijk is dit voor een deel wat het dungeon crawling genre inhoudt, maar toch weten andere games in het genre een stuk beter te boeien dan The Lost Child.

De layers zitten bovendien vol met demonen, dus je mag je voorbereiden op een aardig potje turn-based knokken. Wederom pakken we hier de Shin Megami Tensei reeks erbij om een vergelijking te schetsen, want het gevechtssysteem lijkt één-op-één te zijn overgenomen uit deze gamereeks. Je vecht met een party van vijf: Hayato, Lua en drie demonen (die je hebt gevangen). Voor iedere party member selecteer je een actie zoals vechten, skills of verdedigen, en vervolgens speelt jouw beurt zich af.

Op het gevechtssysteem an sich is weinig op te merken, behalve dat het wel erg gejat aanvoelt: het ziet er zelfs bijna hetzelfde uit als in Shin Megami Tensei. Iets wat wel origineel is aan The Lost Child, is de manier waarop je party nieuwe skills aanleert. Dit gebeurt niet, zoals in de meeste games, wanneer party members stijgen in level, maar op willekeurige momenten tijdens het vechten. Er lijkt geen specifieke trigger voor te zijn, dus dit zorgt af en toe voor verrassingen tijdens het vechten.

De manier waarop EXP wordt vergaard gaat ook op een andere manier, althans voor de demonen. Hayato en Lua verdienen gewoon EXP aan het einde van een gevecht, waarbij ook items en karma worden vergaard. Karma kan onder andere gebruiken voor het sterker maken van je demonen. Dit moet je dus zelf doen, je demonen worden niet automatisch sterker naarmate je langer met ze vecht. Dit vormt wel een interessant aspect van The Lost Child, zeker aangezien je ook karma nodig hebt om een gevecht opnieuw te starten wanneer je het loodje legt; het is dus belangrijk dat je een goede afweging hierin maakt.

Helaas weet The Lost Child ook op grafisch gebied weet niet echt indruk te wekken. Het eerder genoemde dungeon design is al extreem saai, maar het design van de monsters is niet veel beter. De meeste monsters zien er erg generiek uit, en natuurlijk zijn de "vrouwelijke" monsters zeer schaars gekleed, met overdreven vrouwelijke kenmerken.

Sprites van personages worden bovendien klakkeloos opnieuw gebruikt, wat wel erg lui aanvoelt. Wanneer je personages interviewt, krijg je steeds dezelfde sprites te zien, zelfs wanneer het gaat om totaal verschillende personages. Zo interviewden wij op één plek een zakenvrouw en op een andere plek een vrouw die op vakantie was, die er beiden precies hetzelfde uit zagen.

Een ander punt dat erg storend is, is het formaat van de tekst. Hoewel de tekstbox het hele scherm vult, neemt de tekst zelf maar ongeveer een kwart van deze ruimte in beslag. Zeker wanneer je de game op een kleiner scherm speelt, zoals de PS Vita, moet je bijna moeite doen om te lezen wat er op het scherm staat.

The Lost Child is al met al geen extreem slechte game; het doet net genoeg om nog wel vermakelijk te zijn voor fans van het genre, maar het wordt al snel duidelijk dat er een stuk meer in had gezeten. Of het nu gaat om het verhaal, de personages, de gameplay of de graphics, alles voelt middelmatig en ongeïnspireerd aan. Wellicht dachten de ontwikkelaars "liever goed gejat dan slecht bedacht", maar in dit geval is The Lost Child vooral slecht gejat. Hetzelfde geld en de tijd die het je kost om de game te spelen, kun je beter in een andere titel stoppen.