The Lord of the Rings: Gollum Review - Al draagt een game een gouden ring...

De grote hausse aan Lord of the Rings films, series en games is wat geluwd, maar daar wil Daedalic Entertainment niets van weten. The Lord of the Rings: Gollum is de eerste van twee games die zij willen publiceren, maar of dat een succes is lees je nu in onze review.

Laten we meteen maar met de deur in huis vallen: The Lord of the Rings: Gollum is een barslechte game. Zo, dat is alvast duidelijk.

Natuurlijk, niet elke game rond The Lord of the Rings kan een succes zijn, maar Gollum maakt er wel heel erg een potje van. Dat is bijzonder jammer, want op papier zou Gollum de basis kunnen zijn voor een prima game. Gollum/Smeagol is een complex karakter met een gespleten persoonlijkheid, die innerlijk constant met zichzelf verbaal in gevecht is. Bovendien is de uitgemergelde Gollum bepaald niet sterk, dus hij moet het van sluipen, sluwheid, verraad en zijn atletisch geklauter hebben, met hier en daar het 'wurgen' van een kwaadaardige ork.

Daarnaast is Gollum/Smeagol één van de oudste dragers van de Ring, een 'eer' die hem in grote mate gevormd heeft tot wie hij geworden is. Ook in de originele boeken heeft Gollum weliswaar een belangrijke rol op sleutelmomenten (niet in de laatste plaats op het moment supreme), maar er zitten enorme hiaten in zijn verhaallijn, waar alleen naar gehint wordt in de boeken.

Juist dat is de periode die Daedalic gekozen heeft als startpunt voor The Lord of the Rings: Gollum. Onze uitgemergelde vriend is weer eens gevangen genomen en wordt door een voor ons bekende tovenaar met grijs haar en baard ondervraagd. Stukje bij beetje komt het verhaal eruit waarin Gollum vertelt over hoe hij gevangen gezeten heeft in Mordor, tussen de orks en daar te werk is gesteld. Gollum moet zien te overleven tussen de vijandig gezinde bewakers, medegevangenen en uiteindelijk zelfs de hogere leidinggevenden in de Toren.

Ondertussen onderzoekt Gollum/Smeagol zijn eigen weg, waarbij je als speler kan kiezen wie van de twee de boventoon voert. Via een soort minigame kies je welke interne monologen Gollum voert, die vervolgens één van beide als winnaar uit de woordenstrijd tevoorschijn doet komen. Natuurlijk observeert Gollum ondertussen wat er zoal in de Toren gebeurt en probeert hij op slinkse manieren of een ontsnapping mogelijk is. Wie de boeken gelezen heeft weet al hoe dat uitpakt: uiteindelijk weet hij te ontsnappen, maar hoe, dat mag je zelf uitvinden.

Tot zover valt het allemaal eigenlijk best wel mee en had Daedelic dit alles goed uitgewerkt, dan was Gollum misschien best een prima game geworden. Helaas is dat niet het geval. Natuurlijk ligt de lat sinds de trilogie van Peter Jackson nogal hoog voor wat betreft het uiterlijk van Gollum zelf, maar zelfs als we alle referenties laten varen ziet het karaktermodel van die zielige Gollum er echt niet uit. Dit hebben we sinds de PS3-generatie niet meer gezien.

Dat geldt overigens ook voor de karakters waar Gollum mee te maken krijgt. Lip-synchronisatie heeft bij de studio nog nooit iemand van gehoord. Soms val je ineens midden in een - blijkbaar - optionele sidequest waarbij je het startpunt overgeslagen hebt, maar de NPC wel doodleuk om het eindresultaat staat te vragen. Ook de omgevingen zijn zielloos bruinig gekleurd. Natuurlijk, Mordor is geen vrolijke boel, maar er was echt wel wat meer van te maken. De grootsheid van de mijnen waar Gollum naartoe gestuurd wordt tijdens zijn dagelijkse werkzaamheden komen nauwelijks uit de verf.

Wat de reddingsboei van Gollum had moeten zijn, het klimmen en sluipen, blijkt eerder een molensteen om zijn nek met mithril-touw. Gollum beweegt klunzig en verre van soepel, de collision-detectie mist regelmatig zijn doel waardoor Gollum ineens een eenvoudige sprong mist, halverwege tegen een steile wand in de lucht geplakt zit, animaties niet resetten na een herstart of je savepoint na een zoveelste mislukte klim- of springactie ineens reset naar een punt eerder in het spel. De lijst met klunzige, niet soepele gameplay elementen is eindeloos.

Bovendien weigert de game lange tijd vaart te maken. Van de tien hoofdstukken spelen er vijf zich af in de gevangenis in Mordor. De rest, na een bezoekje aan een grote harige vriendin, tussen de elfen. Vanuit Gollum gezien niet echt een verbetering , aangezien hij de elfen haat en dat is wederzijds.

De klim- en sluipsecties worden afgewisseld door eenvoudige fetch-quests, waarbij je door een open ruimte moet navigeren om op een drie- tot achttal plekken een bepaalde handeling uit te voeren. Dit is helaas net zo saai als zelf gevangen zitten. Dat kan nooit de bedoeling geweest zijn. Zo worstel je je veel te vaak door de opdrachten heen, om het spel maar verder te krijgen.

En dat alles terwijl er onder al die ellende toch best een prima bodem van een game zit. Wie door de oogharen kijkt en de hemeltergende graphics, klunzige gameplay en stotterende animaties negeert, ziet dat Daedalic best geprobeerd heeft om de game afwisseling mee te geven. Klimmen en sluipen zijn de basisactiviteiten in de game, maar die worden afgewisseld door licht puzzelwerk, waarbij Gollum zelfs anderen opdrachten mag geven, een achtervolgings- en ontsnappingsscene met elk hun eigen gameplay. Juist daarom is het zo jammer dat Deadalic dat alles in een gedrocht van jewelste heeft weten te verpakken.

Wat ons betreft heeft Daedalic met Gollum een rode kaart verdiend. Een game afleveren in deze staat doet de naam van de Lord of the Rings franchise, noch publisher Nacon, noch ontwikkelaar Daedalic geen goed. We staan dan ook bepaald niet te springen om te weten te komen welke tweede game rond Lord of the Rings Daedalic in de pijplijn heeft. Ons lijkt het verstandig als ze die licentie teruggeven en zich op wat kleinere games gaan richten, om op die manier wellicht de kwaliteiten te ontwikkelen om uiteindelijk een grotere uitdaging als een game als Gollum wél tot een goed einde te kunnen brengen. Deze game is in ieder geval niet meer te redden, daarvoor is er gewoon té veel mis mee.