The Legend of Zelda Review

De The Legend of Zelda-serie vermaakt inmiddels al zo’n vijfentwintig jaar gamers en staat nog altijd parallel aan absolute gamekwaliteit. Na al die jaren zijn veel gamers ongetwijfeld vergeten hoe deze geweldige serie ooit begon. Daar herinnert Nintendo ons nogmaals aan met de 3DS-remake van de allereerste The Legend of Zelda.

The Legend of Zelda draait om de held Link, die op een belangrijke queeste is. Hij dient prinses Zelda te bevrijden van de kwaadaardige Ganon en moet daarvoor acht kerkers doorkruisen om daar belangrijke artefacten te verzamelen. Het is een concept dat in al die jaren weinig is veranderd en de reden daarvoor is simpel: het werkt. Wel zijn de introducties een stuk uitgebreider geworden. In deze eerste game krijg je na het startscherm een korte proloog voorgeschoteld en dan sta je plotseling midden in de speelwereld. Maar naar die grot? Je daalt af en hoort de inmiddels legendarische woorden ‘it’s dangerous to go alone. Take this.’ Het zwaard is ontvangen, de toon is gezet. Aan de slag!

Lekker pittig
Uitgerust met het nodige wapentuig gaat Link dapper aan de slag. Daar kom je meteen het eerste obstakel tegen, want de game geeft je – een destijds onwaarschijnlijke – vrijheid. Je kunt overal heen en het is aan jou om goed te zoeken naar aanwijzingen om verder te komen. Tijdens het avontuur ontvang je continu nieuwe voorwerpen om je leven makkelijker te maken en kom je continu vele vijanden tegen om je leven moeilijker te maken. En dat doen ze goed, want The Legend of Zelda is – zeker in vergelijking met hedendaagse Zelda’s – lekker pittig. Je zult echt op je hoede moeten zijn en elke kerker biedt weer een echte uitdaging.

Daar schuilt ook de grote kracht van het spel. Alle acht kerkers zijn compleet uniek en laten je werken voor je geld. Steevast hak je jezelf door een reeks gevaarlijke vijanden, los je originele puzzels op en ga je de strijd aan met een eindbaas. Waar de eerste baas nog een eenhoorn/draak is die zich vrij simpel tegen de grond laat werken, eisen de daaropvolgende monsters een unieke en doordachte aanpak; het is dus iedere keer een uitdaging. Nog altijd is het heerlijk om de kerkers te doorlopen, hersens te kraken bij de puzzels en te zweten bij het aanzicht van de eindbaas. De ijzersterke gameplay staat als een huis.

Savesysteem?!
Eer je het einde hebt bereikt, heb je waarschijnlijk de nodige uurtjes in de game gestoken. Hier ben je geen tientallen uren mee bezig, maar absoluut meer dan slechts één speelsessie en dat maakte de titel destijds uniek. Daartoe implementeerden ontwerpers Shigeru Miyamoto en Takashi Tezuka een geniale toevoeging: een heus savesysteem! Zelda was de eerste game die van de tactische uitvinding genoot en dat maakte het opschrijven van ellenlange codes eindelijk onnodig. Om het spel niet te makkelijk te maken, zijn de voordelen van de savefunctie echter wel beperkt. Als je bijvoorbeeld midden in een kerker opslaat en afsluit, ga je automatisch terug naar het begin van de kerker. Die zul je dus echt in één ruk moeten uitspelen.

De savefunctie maakte het spel speelbaar, zonder de uitdaging weg te halen. De Virtual Console van de 3DS heeft echter ook een eigen mogelijkheid om je progressie op te slaan, waarbij je weer op het opgeslagen punt kunt instappen. Ook bij onder andere Super Mario Bros. is deze functie geïmplementeerd. Maar waar het bij die game handig was om bepaalde stukken te kunnen oefenen, neemt het in The Legend of Zelda veel van de uitdaging weg. Je kunt immers letterlijk altijd saven, waardoor je de keuze hebt er een heel veilig spel van te maken. Monster verslagen? Opslaan! Puzzel opgelost? Opslaan! Niet zeker wat er in de volgende kamer schuilt? Opslaan! Zorgeloos de kamer binnenlopen en je laten afmaken door een enorme vijand? Geen probleem, want met een druk op de knop ben je weer een paar seconden terug. Dat haalt natuurlijk heel veel spanning weg. Neem dus van ons aan, speel deze game enkel met het originele savesysteem!

Nostalgisch genot
Alleen op die manier kun je het spel écht waarderen. Veel moeite hoef je daar verder niet voor te doen, want de 3DS doet de legendarische game op audiovisueel gebied alle eer aan. Het scherpe beeld toont elke prachtige pixel glashelder en brandt de nostalgie zo je ogen in. Het geluid maakt het af door de bekende klassieke deuntjes ten gehore te brengen. Zeker met een koptelefoon op doen de 8-bit deuntjes een vloed van jeugdsentiment of je wangen stromen. Wie pinkt er geen traantje weg bij het horen van die lekkere openingsmuziek? Wij excuseren ons nog altijd bij het opstarten van het spel.

Of het spel er in 3D nóg beter uitziet dan in de normale 8-bit pracht? Dat kunnen we je niet vertellen, want wederom ontbreekt die toevoeging. Zoals eerder het geval was bij Super Mario Bros. hoeven we die luxe ook hier niet te verwachten, hetgeen natuurlijk erg zonde is. Hier moet wel gezegd worden dat het vogelperspectief van de game minder geschikt is voor een 3D-makeover, aangezien je vanuit de lucht naar de grond staart. Die andere klassieker der klassiekers is beter voor de toevoeging geschikt. Desalniettemin is het ontbreken van dat extra laagje erg jammer. Geef ons tenminste de kans om te ontdekken dat 3D in deze game niet werkt!

Nog altijd een klassieker
The Legend of Zelda is nog altijd een heerlijk spel om te spelen. Het is fijn om te merken dat deze ware klassieker zich nog altijd staande weet te houden en ons gameplay kan bieden waar menig hedendaagse game voor onderdoet. Verder druipt de audiovisuele nostalgie van het spel en onze gezichten af. Dat de titel een uitdagingverpestend savesysteem heeft ontvangen in plaats van mogelijk nutteloze 3D, zij vergeven. We kunnen nooit lang boos blijven op Zelda.