The Last Story Review

Sommige role-playing games kunnen je meenemen naar een adembenemend universum vol interessante personages, heroïsche avonturen en waardevolle schatten. Mits er een goed verhaal wordt verteld, is het niet moeilijk je al binnen korte tijd verbonden te voelen met de personages die op het beeldscherm de nodige worstelingen doormaken. Weet The Last Story voor de Wii ons op dit gebied van onze stoel weg te blazen?

Ontwikkelaar Mistwalker kennen we voornamelijk van de goed ontvangen RPG's Blue Dragon en Lost Odyssey, twee games die concepttechnisch gezien erg op Final Fantasy lijken. Niet ondenkbaar dus dat die twee games werden geleid door de beroemde Hironobu Sakaguchi, de bedenker van Final Fantasy. Ook The Last Story heeft eenzelfde behandeling gekregen. De game kent de nodige elementen uit de al 25 jaar oude franchise. Niet alleen op het gebied van de gebruikte presentatie, maar ook qua naamkeuze. En toch kiest The Last Story duidelijk voor een ander wandelpad dan Final Fantasy, eentje die voor een verfrissende beleving in het role-playing genre zorgt. Hoe? Dat kun je hieronder teruglezen.

Van huurling tot ridder
In The Last Story volg je het personage Zael, een jonge huurling die ervan droomt om een trotse ridder te worden. Zoals in de meeste verhalen, stralen ridders ook in deze game een bepaalde vorm van prestige uit. Maar iedereen begint onder aan de ladder en daarom zien we Zael in het begin vooral druk bezig zijn met klusjes opknappen voor opdrachtgevers. Een hele andere wereld dan het ridderleven, maar niet minder interessant voor de echte RPG-liefhebber. Zael volgt zijn avontuur niet alleen. Hij krijgt hulp van een vrolijke groep strijders die allemaal hun mannetje wel staan in het heetst van de strijd. Het sleutelelement voor het vertellen van een aangrijpend verhaal is het neerzetten van interessante personages. Een universum kan nog zo episch in elkaar gezet zijn, als je te maken hebt met hoofdpersonen waarbij je van saaiheid in slaap valt, dan werkt de chemie tussen spel en speler natuurlijk niet.

Ieder personage kent zo zijn eigen karaktertrekjes. Zo is Zael een rustige maar vastberaden jongeman die zijn dromen na wil jagen. Maar een van zijn vrouwelijke bondgenoten, Syrenne, is er een die het liefst in de kroeg rondhangt, flirt met andere mannen en niet bepaald op haar tong gevallen is. Twee compleet uiteenlopende personages, met de rest van de groep die daar tussenin zweeft. Een komische boel en dat is een welkome bijkomstigheid in een gevaarlijk avontuur. Daarnaast verlopen de dialogen tussen gevechtsmomenten door vaak heel casual, met aangesneden onderwerpen over onder andere de liefde. Ook The Last Story kent een uitgebreid liefdesverhaal, maar wordt gelukkig nooit afleidend. Sterker nog, het zorgt zelfs voor een wat meer rustgevende ondertoon in dit verhaal over oorlog en de dood.

Innovatief vechtsysteem
Oorlog en dood zul je in The Last Story duidelijk terug kunnen zien. De wereld in deze game is uit elkaar getrokken door de intense oorlogsvoering tussen landen. Als je je bedenkt dat Zael en zijn groep antihelden zich altijd in het midden van conflicten bevinden, is de spanningsfactor hoog. Vandaar ook dat ze vaak genoeg hun wapens uit de kast moeten trekken om progressie te kunnen maken. Het vechtsysteem in The Last Story verloopt niet op de manieren zoals je gewend bent. Tijdens het spelen volg je namelijk enkel Zael, de anderen staan zelf hun mannetje wel. Voordat een gevecht begint, krijg je van bovenaf een overzicht over de positie van de verschillende vijanden. Een wijze toevoeging. Vervolgens hoeft Zael enkel naar de vijand toe te lopen om hem aan te vallen. Een soort hack and slash systeem dus. Je kunt ervoor kiezen om handmatig aan te vallen, maar dan krijg je het nog druk met multitasken. Klinkt voor een role-playing game allemaal nogal saai op papier, maar er komen meer tactieken bij kijken.

Als Zael enkel gaat inhakken op de vijand, dan gaat hij waarschijnlijk dood. Nee, voor het brengen van de hardste klappen, moet Zael zich moeten verstoppen achter obstakels en vijanden aanvallen als ze hem niet in de gaten hebben. Het gevolg? Dodelijke manoeuvres die het vijandige team heel veel pijn zullen bezorgen. Ook werken omgevingen vaak interactief. Als je een stel vijanden op een krakkemikkige brug een pijlenregen af ziet schieten, dan kun je ervoor kiezen om ze met een kruisboog dood te schieten. Maar dat is saai. Heel saai. Nee, het is toch veel leuker om de brug in te laten storten, terwijl jouw slachtoffers gillend naar beneden vallen? Creativiteit loont! The Last Story zit vol met deze interactieve momenten, die gelukkig worden aangekondigd door jouw teamgenoten. Hetzelfde geldt voor tips tegen moeilijkere vijanden, die je spelenderwijs krijgt. Gelukkig maakt dit de game niet te makkelijk, aangezien de actie om je heen voor genoeg afleiding zorgt.

Kennis is macht!
Herhaal dit proces van schuilen, aanvallen en de omgeving in jouw voordeel gebruiken en je bent al goed op weg naar de overwinning. Wat The Last Story echter uitstekend heeft uitgewerkt, is de intelligentie van zowel jouw groep huurlingen als de vijand zelf. Jouw team doet wat het moet doen op de juiste momenten en tegenstanders zullen er alles aan doen om vanuit een onverwachte hoek aan te vallen. Niks geen rare acties die vraagtekens oproepen, maar keiharde tegenaanvallen die het jou en je team in het heetst van de strijd nog flink moeilijk kunnen maken.

Alle gevechten verlopen in real-time, dus veel tijd om keuzes te maken heb je niet. Alhoewel je op een gegeven moment de keuze krijgt om commando's aan je team te geven door van bovenaf neer te kijken op het slagveld. De tijd bevriest en zo kun je in alle rust besluiten wat jouw groep precies moet doen tegen welke vijanden. Niet alleen krijg je zo het gevoel echt een leider te zijn, maar worden gevechten tegen pakweg twintig vijanden tegelijk een stuk minder chaotisch.

Doodgaan is niet het einde
Oh nee, een teammaat ligt op de grond dood te bloeden! Wat nu? Geen nood, onrustige lezer. Zael vindt in het begin van het verhaal namelijk een mysterieuze kracht genaamd 'Gathering' die hem zal helpen in de strijd. Met een druk op de knop krijgt zijn arm een duistere gloed om zich heen en kan hij gevelde teamgenoten weer tot leven wekken, mits hij dicht in de buurt staat. Let echter wel dat Zael en zijn teamgenoten maar vijf keer opnieuw uit de 'dood' op kunnen staan, want het spel des levens is geen blijvend feestje. Tactisch nadenken is dus een noodzaak. Gooi het concept van helende drankjes drinken dus maar weg, want in The Last Story moet je op een andere manier nadenken. Daarnaast is Zael als hij Gathering gebruikt, ook nog eens een extra aantrekkelijk doelwit voor vijanden. Zo'n duistere arm maakt tegenstanders natuurlijk nieuwsgierig. Het is daardoor echter ook een zeer handig hulpmiddel om de vijanden van jouw teamgenoten een beetje weg te kunnen lokken.

Audiovisueel een waar genot
Ook audiovisueel is The Last Story noemenswaardig. Het is namelijk moeilijk om te ontkennen dat deze game in een prachtig grafisch jasje is gestoken. Sterker nog, we vergaten soms het gevoel dat we met een Wii-game aan het spelen waren. Ontwikkelaar Mistwalker heeft goed zijn best gedaan om de limieten van Nintendo's console op te zoeken en die te benutten. Toegegeven, The Last Story kent hier en daar kartelrandjes om objecten heen, maar storend werd dit absoluut niet ervaren. Het zorgt zelfs voor een bepaalde charme. Ook op het gebied van de uitgebreide soundtrack, gecomponeerd door de legendarische Nobuo Uematsu, weet deze game ons van onze stoel te blazen. Rustgevende liederen in de veilige havens en opzwepende orkestrale stukken die worden gespeeld tijdens de actierijke momenten die game game kent, dragen aanzienlijk bij aan de immersie zoals we dat van Uematsu gewend zijn.

Ook online speelbaar
Verrassend genoeg kent The Last Story ook de nodige online mogelijkheden, waarin je het onder andere coöperatief met andere spelers kunt opnemen tegen talloze vijanden. Als dat op een gegeven moment gaat vervelen, dan kun je ook elkaars hoofden intimmeren in de competitieve spelmodus. Zolang het maar sportief blijft, natuurlijk. Het is helaas nu nog moeilijk te voorspelen hoe actief de Wii community in The Last Story gaat worden. Niettemin ben je met de verhaalgedreven modus van The Last Story toch wel een uur of dertig bezig. Tel daarbij de aanwezigheid van een 'New Game Plus' optie op en je kunt je voorstellen dat deze game je wel enige tijd in de houdgreep kan houden.

Komt niet zonder vraagtekens
Het is jammer dat we geen perfecte score aan The Last Story kunnen geven, want de game komt helaas niet zonder de nodige vraagtekens. Hoe charmerend wij sommige 'beperkingen' zoals de kartelrandjes ook kunnen vinden, zijn de animatiebewegingen van personages in de verte soms uiterst storend. Het is dan net alsof je naar een wandelend stuk papier aan het kijken bent. Ook zijn er soms duidelijk vertragingen aanwezig tijdens grotere gevechten, wat de vaart uit de game haalt.

Alsof dat nog niet genoeg is, legt Mistwalker met The Last Story de focus jammer genoeg niet op een diepgaand wapen- en uitrustingssysteem. Natuurlijk vind je zo nu en dan nieuwe spullen die je sterker kunt maken, maar de game daagt je niet uit er lang mee bezig te zijn. Nee, The Last Story besteedt duidelijk meer aandacht aan het vechten zelf in plaats van de voorbereiding, wat niet per definitie verkeerd hoeft te zijn. Een combinatie van beiden was echter een betere keuze geweest, aangezien de beloning in een avontuur bevredigend moet aanvoelen. In dit geval schatkisten met goud, nieuwe wapens en uitrustingen. Dat is een zaak die in The Last Story helaas iets meer op de achtergrond staat.

Een absolute parel van een RPG
Mistwalker levert met The Last Story weer een diepgaande role-playing game af die ook nog eens flink punten verdient op het gebied van innovatie. Want dat is iets waar het RPG-genre soms een tekort aan heeft. Een overtuigend verhaal, een sterk vechtsysteem en een zeer geslaagde audiovisuele presentatie, zorgen ervoor dat The Last Story een game is die RPG-liefhebbers simpelweg niet mogen missen. Het is jammer dat de game wordt geplaagd door onder andere lag tijdens grote gevechten en dat er meer had kunnen zitten in het wapen- en uitrustingssysteem, maar dit neemt nog niet weg dat The Last Story een absolute parel is in het role-playing genre. Heb je nog geen Wii? Ren dan gauw naar de winkel, want Mistwalker's nieuwste epos mag je simpelweg niet aan je voorbij laten gaan.